Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 47
sprowadzenia tego ruchu na manowce, zamieniania go w sektę. Ale był on wkrótce zaćmiony przez Jana Kalwina, jednego z najbystrzejszych myślicieli wszystkich czasów, który jest zwykle uważany za najzdolniejszego teologa okresu Reformacji. Następny po Kalwinie był Teodor Beza, główny pomocnik Kalwina, jego główny porucznik i jego następca; a następny po nim był Jan Knox, szkocki reformator. Ma się rozumieć, było tam wiele mniejszych świateł, jak dwóch Spanheimów, Chanier i inni.
(28) Bystrość umysłowa głównych teologów kalwinistycznych jest zwykle uznawana jako co najmniej równa bystrości jakiejkolwiek innej grupy teologów denominacyjnych. To jest znamienne w imieniu Naason, czarownik; ponieważ przez swoje chytre nauczanie pozafiguralny Naason wielu oczarował. Hebrajskie słowo z którego pochodzi Naason znaczy wąż – to co czaruje (zwabia), ma moc czarować (omamić umysł) – i symbolizuje chytrość; a upartość (Aminadab) kalwinistycznych teologów jest przysłowiowa. Tym sposobem teologowie ci są w figurze właściwie znamionowani przez znaczenie imion Naason i Aminadab. W Europie kościoły kalwinistyczne są zwykle zwane zreformowanymi, np. Holenderski Kościół Zreformowany, Niemiecki Kościół Zreformowany itd., natomiast w Wielkiej Brytanii i w Ameryce są one zwykle nazywane prezbiteriańskimi. Oni, jak to już poprzednio wykazaliśmy w tym piśmie, są pozafiguralnym pokoleniem Judy (pochwała). a to imię właściwie stosuje się do tej denominacji z powodu jej intelektualnych, moralnych i religijnych zalet oraz pracy. Podstawową zasadą ich teologicznego systemu jest Moc, co można wnioskować z ich szyboletu (znaku rozpoznawczego) ,,Boskiej Wszechmocności”. Pozafiguralny Juda, będąc historycznie i prawie z każdego innego punktu widzenia pierwszy z tych trzech pokoleń na wschodzie pozafiguralnego Przybytku, zajmuje pierwsze miejsce w tym obozie. I dlatego jego wodzowie, utracjusze koron są reprezentowani jako przynoszący ofiarę pierwszego pozafiguralnego dnia jako najpierwsi ze wszystkich.
(29) Wiersz 13: Zgodnie z tym wierszem Naason przyniósł trzy naczynia na użytek ołtarza: srebrną misę lub raczej półmisek, srebrną czaszę i złotą łyżkę (nie kadzielnicę, jak to błędnie przetłumaczono w tym rozdziale). Każdy z książąt przyniósł takie same naczynia, jak również wszyscy przynosili takie same trojakie ofiary, a każda z tych ofiar składała się z tej samej ilości i z tych samych rodzajów bydląt. A nawet słowa określające służbę wszystkich książąt są takie same, ma się rozumieć oprócz ich imion, imion ich ojców i imion ich pokoleń. Z naszych poprzednich badań dowiedzieliśmy się, że misy reprezentują nauki ku naprawie, czasze nauki zbijające błąd, a łyżki – nauki etyczne (T.P. '30,9-12). Dodatkowe potwierdzenie tych myśli znajdziemy w wierszach 13, 14. Zauważmy, że książęta nie ofiarowali kubków na korzyść ołtarza. Jest to zupełnie zgodne z pozafigurą, ponieważ tylko ci wodzowie, którzy nie utracili swych koron
kol. 2
– pozafiguralny Jakób – podali nauki doktrynalne, przez które zapoczątkowali wszystkie ruchy Małego Stadka zamienione później w sekty, przez wodzów utratników koron. Jest jeszcze jedna przyczyna tego figuralnego opuszczenia: wodzowie tracący korony we wszystkich przypadkach przekręcili jakiś doktrynalny zarys w naukach danych przez wodzów Małego Stadka. Na przykład Kalwin w wielkiej mierze przekręcił naukę Zwingliego odnośnie celu Wieczerzy Pańskiej, bowiem nauka Kalwina odnośnie tego przedmiotu, skłaniała się ku doktrynie Lutra o rzeczywistej obecności. Chociaż on był przeciwny poglądom Lutra, a trzymał się ze Zwinglim nauki o symbolicznym poglądzie na chleb i wino oraz ich jedzenie i picie, to jednak utrzymywał, że ciało i krew Chrystusowa były otrzymywane podczas Wieczerzy Pańskiej nie z powodu pozostawania Chrystusa na ziemi – jak nauczał Luter – lecz wiara przystępującego do komunii wznosiła się aż do nieba, a tam dana osoba uczestniczyła w mistycznej mocy wychodzącej z ciała Chrystusowego. I chociaż Kalwin trzymał się tej myśli, że chleb i wino symbolizują ciało i krew Chrystusową, to jednak nie zawahał się nazwać pogląd Zwingliego, uczący, że cel Wieczerzy Pańskiej jest tylko symboliczny i pamiątkowy, ,,sprofanowaną opinią”. Inni wodzowie utracjusze koron, jak Bullinger, Beza, Knox itd., zgadzali się na tę przewrotność z Kalwinem. Widzimy więc, że z powodu takiego doktrynalnego skażenia, kubki w figurze nie były ofiarowane. Tym sposobem Pismo Św. jest często pełne znaczenia w swoim milczeniu, tak jak jest ono takim zawsze w jego opowiadaniu. W późniejszym czasie nastąpiła reakcja, doprowadzając w Kościele Prezbiteriańskim do ogólnego przyjęcia poglądu Zwingliego w odniesieniu do celu Wieczerzy Pańskiej i odrzucenia poglądu Kalwina.
(30) Pamiętajmy, że te naczynia były ofiarowane przez książąt na korzyść złotego ołtarza i że miało to być figurą na pewną pracę jaką mieli wykonać wodzowie utracjusze koron, a która miała być pomocna w służbie dla wiernych ofiarników. Pamiętajmy także, że misy reprezentują nauki ku naprawie, czasze nauki zbijające błąd, a łyżki nauki etyczne. Pamiętając o tym łatwo zauważymy, że Naason przynosząc te trzy naczynia na korzyść ołtarza reprezentuje służbę, jaką kalwinistyczni teolodzy, utracjusze koron wykonywali, pomagając sługom Małego Stadka w bronieniu biblijnej nauki, że chleb i wino, oraz jedzenie i picie tegoż, były symboliczne. Zobaczmy wpierw, jak było to uczynione z pozafiguralną misą, która – jak to było powyżej podane – jest nauką ku naprawie, tj. odnośnie złego postępowania. Zwingli i jego pomocnicy nauczali, że jedzenie chleba i picie wina symbolizowało przyswajanie sobie wiarą sprawiedliwości Chrystusowej i społeczność chrześcijan ze sobą, aczkolwiek nie wiedzieli, że społeczność ta była współuczestnictwem w ofierze za grzech. W przyniesieniu pozafiguralnej misy teolodzy kalwinistyczni, którzy utracili korony musieli okazać następujące rzeczy: (1) Że doktryna taka obejmowała