Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 41
i o wymiarach 8½ na 11 cali, z których może połowa była zajęta przez teksty biblijne rzekomo nauczające poglądu przesiewaczy w palących kwestiach spornych. To samo jest prawdą o artykułach ukazujących się w „Obronie Nowego Przymierza” pana Henningesa, w wielkiej broszurze o Ofierze za grzech, Pośredniku i Przymierzach pana McPhaila, jak również w licznych pamfletach i ulotkach, które wydali inni w czasie tego przesiewania. Te więc ustępy Pisma Św. nasz Pastor oczywiście pozbierał i szczegółowo zbadał. Polecenie, aby rozrzucić ogień – palące się węgle obcego ognia – przedstawia Boskie polecenie dane naszemu Pastorowi, aby zbić i zniszczyć błędy przesiewaczy o Ofiarach za grzech, Pośredniku i Przymierzach, jak również aby przewrócić błędne przedstawienie naszych nauk jakoby dawały do zrozumienia, że Jezus dostarczył część a Kościół resztę zasługi Okupu. Rozrzucenie ognia przez Eleazara przedstawia zbicie przez Pastora stosownych błędów i błędnego przedstawienia. Brat Russell wykonał tak całkowicie zadanie tej pracy, jak może nigdy nie uczynił to w jakiejkolwiek innej pracy. Te stosowne ustępy Pisma Św. ukazywały się praktycznie w licznych artykułach zbijających błędy przesiewaczy i były one szczegółowo roztrząsane w Strażnicy począwszy od 1 stycznia 1909 do 1911 r. Większość tych Strażnic poświęciła większą część swoich szpalt tym właśnie palącym sprawom. Wyjęcie z kadzielnic spalenizny – palących się węgli obcego ognia – przedstawia jak nasz Pastor oddzielił stosowne ustępy Pisma Św. od błędów, które to ustępy były zacytowane, aby dowieść tych błędów, a to przez wykazanie, iż one nie zawierają w sobie wcale takiego znaczenia, jakie im przypisywali przesiewacze. Jego główne artykuły na te przedmioty zostały zebrane w małej książce zatytułowanej: ,,Co Pastor Russel Nauczał”.
(5) Dwa razy jest mowa w naszym tekście (w. 37, 38) o tych kadzielnicach, że są poświęcone (w przekładzie A.V.). Wierzymy, że w obu miejscach jest podane błędne tłumaczenie. W każdym wierszu czasownik kadash w hebrajskim języku jest w formie strony czynnej ale w przekładzie A.V. jest on oddany w formie strony biernej. Słowa przetłumaczone na zdanie „bo są poświęcone” ww. 37 powinny być złączone z pierwszą częścią w. 38, a tłumaczenie to powinno się czytać jak następuje: „ale niech poświęcą kadzielnice tych grzeszników przeciwko ich własnym duszom [członkom Wtórej Śmierci]; a niech rozbiją je na blachy do okrycia ołtarza; bo będą oni ofiarować je przed Panem i poświęcą je, a niech będą na znak synom Izraelskim”. Przekład A.V. zaciemnia to znaczenie, bo czyni niewłaściwy użytek z kadzielnic Korego i jego roty poświęcając je! Była to praca Eleazara i jego pomocników, która poświęciła kadzielnice, gdy zostały zanieczyszczone przez Korego i jego rotę. Właściwe tłumaczenie w pozafigurze pokazuje, że oczyszczenie tych ustępów Pisma Św. z błędów przesiewaczy i prawdziwe wytłumaczenie ich uczyniło je świętymi w tym, że będąc uwolnione od
kol. 2
błędnego tłumaczenia podały one święte myśli Prawdy na przedmioty kontrowersji pomiędzy walczącymi w r. 1908-1911. W dodatku do w. 35, który dowodzi, że przesiewacze należeli do klasy Wtórej Śmierci, w. 38 też to dowodzi przez wyrażenie: „tych grzeszników przeciwko ich własnym duszom”. Należy zauważyć, że nie tylko Eleazarowi było dane polecenie, aby poświęcić, ofiarować i przekuć [jest lepszym tłumaczeniem niż rozbić] kadzielnice na blachy do okrycia ołtarza, ale także inni otrzymali to polecenie, aby mu dopomagali w tym – niech oni poświęcą je … ofiarują je … i rozbiją je na blachy. To samo jest podane w w. 39, gdzie jest powiedziane – oni rozbili je na blachy [dosłownie: oni przekuli je na blachy] do okrycia ołtarza („bo będą oni ofiarować je przed Panem i poświęcą je”). Zgodnie z tym, inni dopomagali naszemu Pastorowi w przekuwaniu takich blach do okrycia ołtarza, jednak praca ta wykazuje, że udział Pastora w niej bez porównania przewyższył ich udział.
(6) Zanim postąpimy dalej w tym zarysie, będzie dobrze zauważyć, co jest przedstawione przez przekucie blach na pokrycie ołtarza. Miedziany ołtarz figuruje rzeczywiste doskonałe człowieczeństwo Jezusa i przypisane doskonałe człowieczeństwo Kościoła w jego zdolności popierania, wzmacniania i dopomagania człowieczeństwu klasy Chrystusowej, gdy ono jest ofiarowane – ołtarz dopomógł ofierze w zużyciu się. Zgodnie z tym, przekucie kadzielnic na blachy do pokrycia miedzianego ołtarza przedstawiałoby wyłożenie stosownych ustępów Pisma Św. w taki sposób, aby zbudować z nich doktryny, które broniłyby Ofiary za grzech Jezusa i Kościoła. Już na początku kontrowersji rozpoznano, że kluczem do wszystkich kwestii objętych w debacie był udział Kościoła w Ofierze za grzech. Jeżeli będzie można dowieść tego punktu, to będzie wynikało z tego jako rzecz oczywista, że Pośrednik jest składowy, czemu właśnie przesiewacze zaprzeczali i że Nowe Przymierze działa wyłącznie w Tysiącleciu i po Tysiącleciu, czemu przesiewacze też zaprzeczali. Wobec tego, Ofiary za grzech były sednem kontrowersji i były wielce podkreślane przez tych, którzy obstawali za dwoma Ofiarami za grzech. To więc jest uwydatnione w figurze przez Boskie polecenie, aby przekuć kadzielnice użyte przez Lewitów na blachy jako przykrycie ołtarza, tzn. że ustępom Pisma Św. miało być dane takie tłumaczenie i przedstawienie, które broniłyby Ofiar za grzech jako stanowiących człowieczeństwo Jezusa i Kościoła, czyli pozafiguralny ołtarz.
(7) Poświęcenie kadzielnic oczywiście przedstawia oczyszczenie ustępów Pisma Św. z zanieczyszczenia błędem, który został w nie wprowadzony przez przesiewaczy i takie przedstawienie ich, aby pokazać, że one zawierają w sobie Prawdę. Ofiarowanie zaś kadzielnic Panu przedstawia poświęcenie ich Panu na Jego służbę. Tak jak to pokazuje tekst, takie poświęcenie kadzielnic i przekucie ich na blachy do pokrycia ołtarza, chociaż było szczególnie pracą Eleazara, to jednak nie było jego wyłączna pracą.