Teraźniejsza Prawda nr 261-262 – 1972 – str. 33
jak ,,rąbanie drew i noszenie wody” dla świątyni Bożej. To zdaje się być pokazane przez fakt, że Jozue (27) wiele stuleci przedtem uczynił zarządzenie na taki rodzaj pracy dla Gabaonitów, chociaż ich służba była oddawana nie tylko świątyni Bożej i Lewitom, ale też całemu Izraelowi – ,,wszystkiemu zgromadzeniu” (w.21). Służba Gabaonitów trwała przez wiele lat. W 2Sam. 21:2-9 czytamy, że Saul wytracił wielu Gabaonitów i że Dawid zajął się ich sprawą i ukaraniem, rodziny Saula. Po tym wypadku nie ma już w Piśmie Św. dalszej wzmianki o Gabaonitach jako o odrębnym narodzie. Możliwe jest, że później byli oni włączeni wpośród Netynejczyków, którzy byli postanowieni przez Dawida i przedniejszych (książąt) ku posłudze Lewitów (Ezdr. 8:20); prawdopodobieństwo, że Gabaonici i Netynejczycy oddawali podobną usługę Lewitom w związku ze świątynią, przemawia za tym przypuszczeniem. Z drugiej jednak strony, niektórzy Gabaonici są wzmiankowani oddzielnie od Netynejczyków w ks. Ezdr. 2:20 (margines); Neh. 3:7; 7:25. Jednak nie jest jasne, czy byli oni potomkami Gabaonitów za dni Dawida, czy też tylko Izraelitami, którzy mieszkali w Gabaon.
(4) Wielu z Netynejczyków widocznie bardzo oceniało ich przywilej służenia jako pomocnicy Lewitów w służbie dla Jehowy, bo kiedy Cyrus otwarł drogę powrotu z niewoli dla wszystkiego ludu Jehowy (Ezdr. 1:3) do Jerozolimy i do Judei po 70 latach spustoszenia ziemi, to Netynejczycy powrócili w dużej liczbie. Na pierwszej liście (ci, którzy powrócili z Zorobabelem) było 74 Lewitów, 128 śpiewaków, 139 odźwiernych i 392 Netynejczyków oraz synów sług Salomonowych (Ezdr. 2:2, 40-58; por. Neh. 7:7, 46-60); a na liście tych, którzy przyszli później z Ezdraszem, było tylko 38 Lewitów, lecz 220 Netynejczyków (Ezdr. 8:17-20). Poświęcenie, które było w ten sposób okazane przez Netynejczyków znacznie podniosło ich stanowisko. Oni widocznie byli wówczas uważani jako wolni słudzy świątyni, następni w randze po Lewitach i pracowali pod ich kierownictwem.
(5) Netynejczycy – podobnie do innych, którzy powrócili z wygnania – mieszkali w ich dawnych miastach (1Kron. 9:2; Ezdr. 2:70; Neh. 7:73; 11:3). Ich szczególnym miejscem zamieszkania był pagórek Ofel, który pod ich wodzami pomogli oni odnowić (Neh. 3:26; 11:21). Osiedlili się oni tutaj bardzo blisko świątyni, aby było im dogodnie w służeniu jej. Podobnie do innych sług świątyni byli oni wolni od podatku (Ezdr. 7:24) i byli widocznie utrzymywani ze skarbca świątyni i z drugiej dziesięciny (5Moj. 14:22-29; P ’68, str. 78). Oni byli obrzezanymi przychodniami, którzy byli traktowani sprawiedliwie i z szacunkiem (2Moj. 12:48, 49; 3Moj. 19:33, 34; T.P. ’48, str. 10, szp. 2). Byli oni przyjęci jako wolni ludzie rzeczypospolitej Izraela. Byli oni pośród tych, którzy ,,umiejętnie” i ,,rozumnie” ,,odłączyli się od narodów onych ziem do zakonu Bożego”, a chwyciwszy się tego z braćmi swymi i z przedniejszymi ich przychodzili, obowiązując się przekleństwem i przysięgą [bardzo uroczysta
kol. 2
zobowiązująca umowa], że chcą chodzić w zakonie Bożym … i chcą strzec i czynić wszystkie przykazania Pana [Jehowy], Boga naszego, i sądy jego i ustawy jego” (Neh. 10:28, 29). Wreszcie, zdaje się, że byli oni wchłonięci do masy ludności żydowskiej, skoro nie znajduje się żadna wzmianka o nich w Apokryfach ani w Nowym Testamencie.
NIEPOŚWIĘCENI POZAFIGURALNI NETYNEJCZYCY
(6) W małej pozafigurze z 2Sam. 21:1-9 (E. tom. 14, str. 237-240), Gabaonici reprezentują ,,zaprzeczających piekłu” ,,nieusprawiedliwionych i niepoświęconych częściowo wierzących” (str. 238, góra), tj. Obozowców, którzy w Paruzji byli sympatykami i pomagali w pewnej mierze prawdziwemu Kościołowi w jego służbie. Zgodnie z tym, rozumiemy, że Netynejczycy od czasu Dawida aż do okresu wygnania, którzy byli dani „ku posłudze Lewitom” (Ezdr. 8:20), reprezentują, nie wszystkich Obozowców, lecz tych spośród nich, którzy byli szczególnymi pomocnikami Lewitów w Wieku Ewangelii – tymczasowo usprawiedliwionych – w związku z ich służbą Bożą. Jednak, tutaj nie będziemy rozważać tej pozafigury, ale raczej pozafigurę Netynejczyków za czasów Ezdrasza i Nehemijasza i później – w okresie po wygnaniu. Ten więcej ograniczony pozafiguralny obraz ma miejsce wśród ludu Bożego w Parousji i Epifanii, który w odpowiedzi na Słowo Boże (Obj. 18:4; Izaj. 52:11; Jer. 51:6) opuszcza Babilon począwszy od roku 1878. W tym obrazie Netynejczycy są typem na mniejszą liczbę Obozowców – tylko na tych Obozowców, którzy (a) opuścili Babilon i (b) przyszli – przynajmniej częściowo – do Prawdy, (c) pomagali, służąc w świątyni Bożej, tym pozafiguralnym Lewitom, którzy też uczynili (a) i (b).
(7) W Z 473 czytamy, że Cyrus „jest niewątpliwie typem na Chrystusa”; zaś w Z 2498 czytamy oświadczenie, że „Tak jak Cyrus, który obalił literalny Babilon i uczynił obwieszczenie zezwalające cielesnemu Izraelowi powrócić z niewoli, tak samo i Król królów, który bierze Swoją wielką moc jako nowy król ziemi, uwolni wszystek lud Pański”. Dalej, w E. tomie 13, str. 709 czytamy: „W pierwszym okresie panowania Chrystusa (pierwszego roku Cyrusa, 2Kron. 36:22), tzn. w Paruzji i Epifanii … Bóg pobudził naszego Pana Jezusa do ogłoszenia wolności dla wszystkich duchowych Izraelitów po wszystkiej ziemi i kazał, aby to było zapisane jako świadectwo Jezusa, że Bóg dał Jemu królestwo całego świata i polecił Mu wystawić świątynię Bożą dla królestwa Bożego wśród więcej zaszczyconego ludu Bożego, zapraszając wszystkich spośród ludu Bożego, aby postąpili wyżej i zajęli się rozwojem Kościoła dla celów Królestwa (2Kron. 36:22, 23).
(8) Powinniśmy tutaj mieć w pamięci, że to jest większa pozafigura aniżeli ta, która jest podana w E. tomie 10, rozdz. 3 i 4-ty. Tam w małej pozafigurze, pierwszy rok panowania