Teraźniejsza Prawda nr 260 – 1972 – str. 14
Świecznikiem zdolnym do oświecania braci, Stołem zdolnym do wzmacniania braci i Ołtarzem zdolnym do pocieszania i zachęcania braci. Pomazanie go w ten trojaki sposób mogłoby znaczyć udzielanie mu zalet i zdolności Ducha Św., ażeby mógł skutecznie działać w tych trzech czynnościach; gdy zaś Jego uświęcenie pod tymi trzema względami byłoby figurą na jego odłączenie się od siebie i świata, a oddanie się na użytek Panu.
(10) Ołtarz z w. 1 zdaje się odnosić do ołtarza miedzianego i byłby figurą na usprawiedliwione człowieczeństwo Chrystusa. Ołtarz ten pomazany jest w tym znaczeniu, że Chrystusowi dane są zalety i zdolności Ducha, odnoszące się do Jego pracy ofiarniczej tyczącej się Jego człowieczeństwa, zmuszając je do takich poświęceń jak prawdziwa ofiara, ożywiona dla Pana postępować powinna (Rzym. 8:10, 11). Poświęcenie ołtarza byłoby figurą na odłączenie ofiarowanego człowieczeństwa Chrystusa od siebie i świata, a także od grzechu i błędu, ku ofiarniczej pracy dla Pana. Naczynia ołtarza – pięciorakie – są figurą na doktryny, strofowania, naprawiania, ćwiczenia w sprawiedliwości i ustępy Biblii, używane w łączności z ofiarą człowieczeństwa Chrystusowego. Pomazanie tych naczyń byłoby figurą, że mają być używane zgodnie z zaletami i zdolnościami Ducha oraz tłumaczone i używane w takiej zdolności; gdy zaś ich poświęcenie byłoby figurą, że mają być odłączone od siebie, świata, grzechu i błędu a użyte dla Pana w uczynku i Prawdzie.
(11) Łączność między wierszami 1, 2 Pokazuje, że wszystkie czynności w. 1 poprzedzają czynności reszty rozdziału. Innymi słowy, dopiero po pomazaniu i poświęceniu Kościoła w dzień Zielonych Świątek, książęta pozafiguralnego Izraela mieli przynieść ofiary. I tak jak było pokazane w figurze, tak się też rzecz miała w pozafigurze. Pozafigury tych książąt tłumaczyliśmy w artykule „Izraelici Wieku Ewangelii” (T.P. nr 26, par. 7). Wyjaśniliśmy tam, co jest figurowano przez ich uczestniczenie z Mojżeszem i Aaronem w liczeniu ludu, tj. w określeniu, ograniczeniu, oznaczeniu i przynależności każdej sekty. Każdy pozafiguralny książę czynił to tylko dla swego pozafiguralnego pokolenia. Obecny rozdział pod figurą ofiar książąt Izraelskich pokazuje, jak oni dokonywali przynajmniej częściowego pozafiguralnego liczenia z 4Moj. 1; 2. Gdy w w. 2 jest podane, że figuralni książęta ofiarowali, to rozumiemy, że to reprezentuje jak wodzowie różnych sekt, którzy utracili korony wykonywali religijną posługę dla Pana, która była posługą dobrą i godną pochwały. Nie mamy rozumieć, że te ofiary były charakteru Azazelowego, bo gdyby takimi były, to nie mogłyby być ofiarowane Panu ale Szatanowi, któremu Kozioł Azazela aktualnie służy. Możliwość wykonywania przez tę samą klasę dwojakiej służby wynika z przyczyny ich dwoistego umysłu – dobra część ich umysłów służy i służyła do pewnego stopnia Bogu, a zła służy w pewnej mierze Szatanowi.
kol. 2
W tym rozdziale tylko dobra część ich służby jest podana figuralnie.
(12) Wiersz 3 opisuje pierwszy komplet ofiar, jakie przynieśli figuralni książęta, a mianowicie: sześć wozów i dwanaście wołów. Stwierdzenie, że przynieśli swe ofiary przed Pana przedstawia, iż odnosi się to do służby Bożej wchodzącej w zakres religijny. A postawienie tych ofiar przed przybytkiem pokazuje, że to odnosi się do pracy publicznej wchodzącej również w zakres religijny, która jest uważana za takową przez chrześcijan nominalnych i prawdziwych, a szczególnie przez tych ostatnich. Wozy (Psalm 46:10) w symbolach Biblii są obrazem na organizację (2Król. 8:21; Izaj. 31:1 – zob. Komentarz Bereański; 66:15; Obj. 18:13). Przeto pozafigury wozów tu wzmiankowanych muszą być pewnymi organizacjami albo klasami różnych organizacji, które przywódcy Wielkiego Grona rozwinęli podczas Wieku Ewangelii, a które były użyteczne Kościołowi. Fakt, że wozy były przykryte przedstawia, że ich pozafigury są pod protekcją, czyli są strzeżone przez legalne prawa i inne ustawy. W symbolach biblijnych zwierzęta pociągowe reprezentują nauki, zasady i prawa. A więc w powyżej zacytowanych ustępach konie są figurą na nauki, co jest również widoczne z innych ustępów Pisma Św. (Obj. 6:2, 4, 5, 8; 19:11, 14, 21). Podobnie jak konie, tak też woły i osły jako zwierzęta pociągowe (nie woły składane na ofiary), zdają się być figurami na nauki, zasady i prawa, np. konstytucje lub czartery i regulaminy (Psalm 144:14; Izaj. 30:24; Jer. 51:23). To, że dwóch książąt przyprowadziło jeden wóz jest figurą, że różni wodzowie denominacyjni będą mieli te same rodzaje organizacji dla swych różniących się denominacji. A to, że każdy książę przyprowadzał jednego wołu jest figurą, iż konstytucje i regulaminy różnią się w każdej denominacji, albowiem sekciarscy wodzowie przystosowują je do warunków i potrzeb każdej denominacji z osobna.
(13) W poprzednim paragrafie określiliśmy pozafiguralne wozy jako organizacje. Chociaż to co było tam przedstawione jest prawdą, to jednak nie jest dostatecznie wyszczególnione w tym przypadku, ponieważ jest wiele różnych gatunków organizacji – wiele więcej niż sześć. Nie jest też wystarczającym powiedzenie, że są to religijne organizacje, gdyż jest więcej aniżeli sześć tego rodzaju organizacji, np. każda denominacja chrześcijańska jest również organizacją religijną; możemy łatwo zauważyć, że denominacje nie są figurowano przez wozy tak z nierówności liczb 6 i 12 jak iż faktu, że dwanaście pokoleń Izraela reprezentują te dwanaście denominacji w obrazie przybytku. Z tego co jest powiedziane w wierszach 7, 8 odnośnie rozdawania wozów – dwa z nich były dane Gersonitom, a cztery Merarytom – i z natury usług Gersonitów (T.P. ’28, 70-78) wnioskujemy, że te sześć wozów są figurą na: (1) Towarzystwa Misjonarskie krajowe i zagraniczne, (2) Towarzystwa Klerykalne, jak np. konferencje służbowe, synody, zjazdy itd.; (3) Towarzystwa Biblijne; (4) Towarzystwa