Teraźniejsza Prawda nr 260 – 1972 – str. 12
kłócili się z pasterzami filistyńskimi. To przedstawia, że nauczyciele Małego Stadka i sekciarscy wodzowie, którzy byli głównie członkami Wielkiego Grona, mieli mieć spory o Prawdę. Tak jak z powodu kłótni pasterze Abrahama i Izaaka pozostawili pastwiska pasterzom Lota i filistyńskim, tak i spory były powodem skażenia błędem ruchów Małego Stadka i zamieniania ich na sekty. Bardzo wiele faktów z historii kościelnej miało swoje pozafiguralne wypełnienie, co też pokażemy podając niektóre znane przykłady historyczne. Ariusz – nauczyciel Małego Stadka – ze swymi współpracownikami i Atanazjusz – nauczyciel Wielkiego Grona – ze swymi współpracownikami, prowadzili spory o doktrynę osoby Chrystusa i Jego pokrewieństwo do Ojca, a wynikiem tych sporów było znaczne wysunięcie sekciarstwa grecko-katolickiego z nauką o Trójcy. Berengar z Tours – nauczyciel Małego Stadka – i jego współpracownicy oraz Lanfranc – nauczyciel Wielkiego Grona – wraz ze swymi współpracownikami, prowadzili spór o Wieczerzę Pańską, którego wynikiem było wystąpienie sekciarstwa rzymsko-katolickiego z nauką o przeistoczeniu. Trochę później Abelard – nauczyciel Małego Stadka – wraz ze współpracownikami i Bernard – nauczyciel Wielkiego Grona – ze swymi współpracownikami, prowadzili spór o pokrewieństwo wiary i wiedzy, a w wyniku tego rzymski katolicyzm pobudzał do głębszego sekciarstwa i zabobonnej wiary, jako odrębnej od wiary inteligentnej. W każdym przypadku pasterze Małego Stadka byli zmuszeni cofać się, a pasterze Wielkiego Grona otrzymywali to, co – jak im się zdawało – było nagrodą ich walki: Abraham i jego pasterze mieli skaliste wyżyny, Lot i jego pasterze mieli zielone równiny – albowiem Lot rozbił namiot aż do Sodomy; pasterze Izaaka pozostawili także studnie Hesek [zwada] i Sydna [nienawiść] pasterzom filistyńskim. Tak w tych obrazach, jak i w 4Moj.1; 7, osoby reprezentujące nauczycieli Wielkiego Grona nie są załączone między pasterzy Abrahama i Izaaka, lecz do tych drugich pasterzy. Jest tak dlatego, aby można było zauważyć różnicę między nimi. Gdyby nie ten cel, to nie czyniono by odróżnienia; podobnie i w figurze Aarona, gdy nie było potrzeba wykazywania różnicy wówczas zarówno ci, którzy zatrzymali swoje korony, jak i ci, którzy je utracili, byli reprezentowani w Aaronie.
(4) Omawiając ten punkt chcemy skorygować myśli, jakie podaliśmy o Kalwinie, Menno i Socinusie (T.P. `27,10, par. 7), że oni byli członkami Małego Stadka pod figurami Jakóba i Aarona, a nie pod figurą dwunastu książąt. To było pomyłką, ponieważ każdy z nich pomagał w zamienianiu swojej denominacji w sektę. I tak: Kalwin zamienił sekciarstwem ruch Zwingliego na Kościół Prezbiteriański; Menno zamienił ruch Hubmajera na Kościół Baptyski; a Socinus zamienił ruch Serwetusa na Kościół Unitariański. A zatem ci trzej wodzowie są przedstawieni w trzech z dwunastu książąt Izraela, a nie w Jakóbie spładzającym swoich synów ani też w Aaronie
kol. 2
liczącym Izraela. Dlatego musimy myśleć o nich co najwyżej jako o członkach Wielkiego Grona, a w przypadku Socinusa, który się nawet zaparł okupu, należy wątpić, czy jest on nawet w Wielkim Gronie.
(5) Powyżej podaliśmy powody naszego wierzenia, że pewne jednostki z Nowych Stworzeń (aktualne jednostki Wielkiego Grona) znajdujące się w dwunastu grupach, są pozafigurami dwunastu książąt z dwunastu pokoleń Izraela określonych w 4Moj. 1:7. Przeto pozafigury ofiar dwunastu książąt określonych w 4Moj. 7, są rzeczami ofiarowanymi Panu przez te dwanaście grup wodzów Wielkiego Grona, jedna grupa na każdą z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Mając przed sobą takie przedwstępne wytłumaczenie pewnych punktów, przystępujemy teraz do omawiania szczegółów podanych w tym długim i interesującym rozdziale pamiętając, że nie badamy Epifanii ani Tysiąclecia, ale pozafigury Wieku Ewangelii.
(6) Przypominamy, że zastosowaliśmy w. l do Epifanii (T.P. `27, 79, par. 24), a dowodem właściwego zastosowania jest to, że zanim wozy epifaniczne miały być dane Lewitom Epifanii, całe Małe Stadko miało być popięczętowane na czołach, bo wyrażenie: „w dzień, którego dokończył Mojżesz, a wystawił przybytek … ofiarowały książęta” itd., służy za dowód właściwego zastosowania. Ale ten fakt nasuwa kilka pytań: (1) Jeżeli dzień tego wiersza jest Epifanią, to jak ustęp ten może być zastosowany do Wieku Ewangelii? (2) A jeżeli jest zastosowany do Wieku Ewangelii, to w jaki sposób wyrażenie: „dokończył … i wystawił przybytek” może się odnosić do Wieku Ewangelii, który poprzedza Epifanię? Ze względu na wyżej przytoczony dowód, rzecz naturalna, oba te pytania nasuwają się na myśl; ale oba ulegają zadowalającym odpowiedziom zgodnym z naszą wyżej podaną myślą. W odpowiedzi na pierwsze pytanie odpowiedzielibyśmy, że tak jak nasze poprzednie badania 4Moj. roz. 1-6 i 26 wykazały, iż rzeczy tam badane mają potrójne zastosowanie – do dnia Wieku Ewangelii, do dnia Epifanii i do dnia Tysiąclecia – tak też tę samą zasadę należy stosować do reszty 4Moj., ponieważ księga ta jest figuralną historią tych trzech okresów. Figura przybytku wymaga, ażeby te trzy zastosowania były prawdziwe, a wypełnione fakty dwóch z tych zastosowań dowodzą, iż takimi są; bo jak będzie wykazane w tym artykule, nie tylko pozafigury Wieku Ewangelii z tego rozdziału wypełniły się, ale i część zastosowań epifanicznych także się wypełniła. Tym więc sposobem widzimy, że obraz przybytku w jednym wypadku wypełnił się całkowicie a w drugim częściowo, a to jest dowodem jego prawdziwości. Lecz jest to akuratnie fakt kładący nacisk na drugie pytanie; ponieważ jego powierzchowne epifaniczne zastosowanie zdaje się przeczyć możliwości zastosowania do Wieku Ewangelii słów: „dokończył … a wystawił przybytek” itd.
(7) Należy byśmy pamiętali przy tej okazji przysłowie mówiące: „Kto dobrze rozróżnia,