przeprowadzenie Boskich planów i celów nie tylko dla aniołów i potomków Adama, lecz i dla nowych rodzajów istot, które Bóg zamierza doprowadzić do doskonałości na planetach wszechświatów przez Chrystusa jako Jego wieczne dzieło, w którym będą mieli zaszczyt brać udział wybrani spośród ludzkości i spośród aniołów.
kol. 2
Nieskończenie owocne będą więc rezultaty cierpień Jezusa na chwałę Boga i dla błogosławienia innych. Chwalmy Boga, źródło tych cudów oraz Jezusa, ich Sprawcę (Obj. 5:12, 13) i ufajmy, miłujmy oraz słuchajmy Ich za te cuda, wykonując naszą rozsądną służbę!

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

(4Moj. 7:1-29)

(Popr. wg E. tomu 8, roz. 4 przedruk z T.P. `33, 51)

      Jednym z najdłuższych rozdziałów w Biblii jest 7-my rozdział 4 ks. Mojżeszowej, który pragniemy wyjaśnić w tym i następnych artykułach. (Artykuły te będą mieć ten sam tytuł „Ofiary Książąt Wieku Ewangelii”, lecz w każdym z nich będą wyjaśniane inne kolejne wiersze Pisma Św. dotyczące tego przedmiotu. Jednak numeracja paragrafów w każdym artykule zaczynać się będzie od par. l – przyp. redakcji polskiej). Wykazaliśmy już w sposób ogólny kogo przedstawia dwunastu książąt Izraela, tzn. tych, którzy zamienili dwanaście ruchów Małego Stadka na dwanaście denominacji chrześcijaństwa. Dlatego ogólnie biorąc, sekciarscy wodzowie są pozafigurami tych dwunastu książąt z 4Moj. roz. 1 i 7. Lecz dalsze nasze badanie Pan pobłogosławił Swą oświecającą łaską, uzdalniając nas do bardziej dokładnego zrozumienia jakiego rodzaju osobami są ci pozafiguralni książęta. Ze względu na to, co jest powiedziane o nich w 4Moj. 7, że każdy z nich przyprowadzał kozła z kóz na ofiarę za grzech (wiersze 16, 22, 28 itd.) wnioskujemy, (1) że byli oni z takich osób, które należały do klasy Chrystusowej i (2) że byli z takich osób, które utraciły swoje korony, dla którego to powodu w 4Moj. l są odróżnieni od Aarona przedstawiającego klasę Chrystusową.

      (2) Ale ktoś może zapytać: Jeżeli ci książęta byli z osób, które utraciły swoje korony, jak mogli być oni reprezentowani jako uczestnicy w ofierze za grzech w Wieku Ewangelii? Na pytanie to odpowiadamy następująco: Wszystkie Nowe Stworzenia, tak te, które zatrzymały swoje korony (Małe Stadko), jak i te, które je utraciły (Wielkie Grono), były razem w pozafiguralnej Świątnicy, reprezentowane w obrazie Przybytku jako część kapłaństwa, aż do czasu czynności z Wielkim Gronem, tj. do roku 1917, gdyż dotąd nie było powodu odłączania ich od klasy zatrzymującej korony, a dopiero od tego czasu Nowe Stworzenia, które utraciły swoje korony, zaczęły być usuwane z pozafiguralnej Świątnicy. Tylko wtedy gdy jest jakiś specjalny powód by odróżnić ich od kapłaństwa i przedstawić ich jako usuniętych z pozafiguralnej Świątnicy, są oni przedstawieni przez inne osoby a nie kapłaństwo, tak jak to jest uczynione w tym rozdziale z dwunastoma książętami. Przypominamy jak nasz Pastor często zwracał uwagę na fakt, że za jego życia nie było jeszcze Wielkiego Grona jako klasy i że wszystkie Nowe Stworzenia były w Świątnicy, jako część pozafiguralnego Aarona.
kol. 2
Pozafiguralne nauki tego rozdziału o dwunastu książętach Wieku Ewangelii przyprowadzających pozafiguralnego kozła z kóz na ofiarę za grzech dowodzą, że myśl naszego Pastora odnosząca się do tego punktu była i jest właściwą. Dlaczego? Ponieważ podczas Wieku Ewangelii Kozioł Pański i ten, który później stał się Kozłem Azazela, są figuralnie nazwane kozłami z kóz na ofiarę za grzech (3 Moj. 16:5); podczas gdy z punktu widzenia skończonego obrazu, tylko Kozioł Pański był aktualnie zupełnie ofiarowany jako ofiara za grzech. Przeto przed rokiem 1917 wszyscy utracjusze koron brali udział w ofiarowaniu go i jako Nowe Stworzenia byli częścią pozafiguralnego Aarona, który sam ofiarowuje Kozła Pańskiego. Z tego widzimy, że utracjusze koron byli częścią pozafiguralnego Aarona, aż dopiero począwszy od roku 1917 zaczęli być wyrzucani z pozafiguralnej Świątnicy jako Nowe Stworzenia na pozafiguralny Dziedziniec, podczas gdy ich człowieczeństwo było wyprowadzane z Dziedzińca i oddawane człowiekowi na to obranemu. Zgodnie z tym, patrząc z punktu widzenia obrazu Wieku Ewangelii dostrzegamy, że dwunastu książąt w przyprowadzeniu kozłów z kóz na ofiarę za grzech przedstawiają: (1) osoby Wieku Ewangelii, (2) tych, którzy uczestniczą w ofierze za grzech, (3) tych, którzy są uważani jako odrębni od klasy Chrystusowej i (4) tych, którzy są Nowymi Stworzeniami, ponieważ tylko tacy przynoszą ofiarę za grzech. Innymi słowy, dwunastu książąt Wieku Ewangelii przedstawia dwanaście grup pewnych osób, które utraciły swoje korony i są aktualnymi członkami Wielkiego Grona, a które z powodu błędnego nauczania zamieniły ruchy Małego Stadka w sekciarskie denominacje.

      (3) Kilka figuralnych i pozafiguralnych ilustracji dopomoże nam do lepszego zrozumienia tej myśli. Zwracaliśmy już uwagę na fakt, że gdy Abraham i Lot działali razem w jakiejś biblijnej transakcji, pierwszy reprezentował Małe Stadko, a drugi Wielkie Grono. Przypominamy, że pasterze Abrahama i Lota kłócący się między sobą, byli powodem rozłączenia pomiędzy ich panami (1Moj. 13:5-12). Pasterze Abrahama przedstawiają nauczycieli Małego Stadka, a pasterze Lota – nauczycieli Wielkiego Grona. Ich kłótnia przedstawia spory o Prawdę między nauczycielami Małego Stadka i Wielkiego Grona. Podobnie Izaak przedstawia Małe Stadko a Filistyni-sekciarzy (1Moj. 26:14-21). Pasterze Izaaka także

poprzednia strona – następna strona