Teraźniejsza Prawda nr 174 – 1957 – str. 80
W tym czasie Prawda będąca na czasie i jej zarządzenia, w tych zarysach, które były na czasie miały się wypełnić przy końcu Parusji, np. zamknięcie drzwi wejścia do stanu spłodzenia z Ducha, skończenie się Żniwa w jego żęciu i pokłosiu, pieczętowanie świętych na czołach, itd. wszystko to dochodziło do swego ostatecznego miejsca przebywania; nie było więc potrzeby aby tę Prawdę dalej popierać przez zapraszanie nowych osób poświęcających się by się ubiegali o obietnice wysokiego powołania. Ponieważ w tym czasie więcej było poświęceń niż było potrzeba dla celów Przybytku Wieku Ewangelii (2 Mojż. 36:5); wobec tego praca z świątynią Epifanii zaczęła się. Przeto ustępy Pisma Św., Starego i Nowego Testamentu, które były poprzednio używane do popierania Prawdy będącej na czasie i jej zarządzeń, odnoszących się do wytworzenia nowych stworzeń podczas Wieku Ewangelii przed końcem spłodzenia z Ducha, były teraz wycofane z dalszej służby pod względem, albowiem nie było więcej potrzeby wytwarzać nowych stworzeń; aczkolwiek, te ustępy Pisma Świętego, odnoszące się do doświadczeń spłodzenia z Ducha były dalej pożyteczne dla jasnego zrozumienia i całkowitego ocenienia przez tych, którzy znajdowali się w Świątnicy, lecz nie dla tych, którzy byli na Dziedzińcu lub w Obozie (powyciągali — lecz nie całkowicie 2Mojż. 25:15 — one drążki, tak, że widać było końce ich w świątnicy… nie widać ich było zewnątrz, 1Król. 8:8; 2kron5:9).
Prawda będąca na czasie i jej zarządzenia odnoszące się do tych zarysów, które były na czasie i miały się wypełnić przy końcu Parusji, np. koniec żęcia w żniwie, koniec spłodzenia z Ducha i pieczętowanie na czołach 144,000 itd. jest obecnie Sprawą ustaloną i wieczną (aż do dnia tego); pomimo wysiłków braci w niektórych grupach Lewitów aby dalej popierać ją w zarysach powyżej wymienionych; ich wysiłki pod tym względem doprowadzają do wytworzenia pozafiguralnych Ammonitów i Moabitów, którzy skończą w klasie restytucji (1Mojż. 19:30–38; 5Mojż. 23:2–6). Prawda będąca na czasie i jej zarządzenia dotarła i dalej będzie dochodziła do swego ostatecznego miejsca spoczynku, a także co się tyczy innych zarysów Prawdy na ile to odnosi się do zamierzeń Wieku Ewangelii, albowiem, tak jak już
kol. 2
nadmieniono, pozafigura tutaj, jak i w wielu innych wypadkach postępuje stopniowo i działa aż do zakończenia; gdy narodziny z Ducha ostatniego członka Pierwszego Zmartwychwstania nastąpią, w czasie ukończenia świątyni Epifanicznej przy końcu Epifanii, pozafiguralna Arka nie będzie więcej przenoszona w tym względzie, lecz stanie się sprawą ustaloną i wieczną. Tym sposobem pozafiguralna Arka, Prawda będąca na czasie i jej zarządzenia, stopniowo przestaje postępować naprzód na ile to dotyczy zamierzeń Wieku Ewangelii, tak jak Wiek Ewangelii kończy się stopniowo; i w tym okresie przejściowym pozafiguralna Arka przybytku Wieku Ewangelii stopniowo znajduje swe miejsce spoczynku w świątyni Epifanicznej.
Prawda będąca na czasie i jej zamierzenia nie zawiera więcej ofert nieśmiertelności (wiadro złote, mające w sobie mannę, „mannę skrytą” Żydów 9:4; Obj. 2:17) dla nowych osób poświęcających się, ani też sposobności dla nich by zostali przyjęci do wybranego Królewskiego Kapłaństwa („laska Aaronowa, która była zakwitnęła”); aczkolwiek, ona dalej zawiera Boskie prawo sprawiedliwości — najwyższą miłość obowiązkową do Boga i równą — miłość obowiązkową dla bliźniego (nic nie było w skrzyni tylko dwie tablice, 1Król. 8:9; 2kron5:10), które Jezus, jako Boski Wykonawca załączył w Prawdę i jej zarządzenia dla Swego ludu, po opuszczeniu przez nich obecnego złego świata (które tam był włożył Mojżesz przymierze z synami Izraelskimi po wyjściu ich z Egiptu).
Po posunięciu do ostatniego miejsca spoczynku Prawdy będącej na czasie i jej zarządzeń w tych zarysach, które miały być wypełnione przy końcu Parusji, wybitni słudzy Boży przez swe czyny i nauki wykazali wszystkim, którzy byli na Dziedzińcu, że oni wykonali tę pracę aż do skończenia (wychodzili Kapłani ze Świątnicy, 1Król. 8:10; 2kron5:11). To było dokonane głównie przez J. i tych, którzy byli z nim, gdy oni przedstawili ustępy Pisma Świętego, dowodzące koniec żęcia, zamknięcie wysokiego powołania, itd., chociaż to było też czynione przez innych, np. przez napisanie i rozpowszechnienie Dokonanej Tajemnicy (Obj. 16:17) przez którą koniec wejścia do wysokiego powołania był przedstawiony, chociaż fałszywa data była podana na jego koniec.
(Ciąg dalszy nastąpi w Ter. Pr. 1957,96)
PIEŚNI NA WRZESIEŃ
242; (2) 201; (3) 299; (4) 261; (5) 195; (6) 294; (7) 215; (8) 162; (9) 155; (10) 154; (11) 325; (12) 179; (13) 322; (14) 315; (15) 305; (16) 252; (17) 72; (18) 94; (19) 198; (20) 286; (21) 109; (22) 92; (23) 272; (24) 150; (25) 15; (26) 7; (27) 145; (28) 136; (29) 183; (30) 196.
PIEŚNI NA PAŹDZIERNIK
242; (2) 150; (3) 93; (4) 260; (5) 179; (6) 168; (7) 311; (8) 196; (9) 333; (10) 94; (11) 130; (12) 330; (13) 255; (14) 187; (15) 104; (16) 305; (17) 126; (18) 224; (19) 286; (20) 164; (21) 193; (22) 299; (23) 229; (24) 149; (25) 266; (26) 330; (27) 128; (28) 228; (29) 277; (30) 14; (31) 19.
PIEŚNI NA LIPIEC
242; (2) 325; (3) 202; (4) 49; (5) 130; (6) 145; (7) 157; (8) 58; (9) 87; (10) 167; (11) 183; (12) 255; (13) 322; (14) 198; (15) 105; (16) 80; (17) 233; (18) 136; (19) 307; (20) 43; (21) 272; (22) 293; (23) 129; (24) 239; (25) 23; (26) 72; (27) 299; (28) 322; (29) 222; (30) 44; (31) 305.
PIEŚNI NA SIERPIEŃ
242; (2) 8; (3) 196; (4) 116; (5) 293; (6) 145; (7) 272; (8) 179; (9) 130; (10) 170; (11) 92; (12) 183; (13) 261; (14) 325; (15) 198; (16) 199; (17) 91; (18) 311; (19) 343; (20) 45; (21) 141; (22) 260; (23) 165; (24) 281; (25) 72; (26) 166; (27) 230; (28) 309; (29) 274; (30) 297; (31) 330.