Teraźniejsza Prawda nr 173 – 1957 – str. 53
a teorią ewolucji. Wyzwanie Goliata miało bardzo ujemny wpływ na Saula i wojowników izraelskich, co jest zaznaczone w w. 11: „ulękli się, i strwożyli się bardzo”. Pozafiguralne wyzwanie ewolucji miało ten sam skutek, to znaczy bardzo przerażało obrońców Chrześcijaństwa, którzy – choć zdolni – nie znali dobrze faktów obalających teorię ewolucji, gdyż nie mieli odpowiednich studiów przyrodniczych w tym kierunku, podczas gdy główni obrońcy ewolucji bardzo dobrze znali ten przedmiot. Stąd też wynikał lęk apologetów chrześcijańskich przed wyzwaniem ewolucji.
(5) W wierszach 12-20 jest opisany i przedstawiony zapaśnik Izraela. Słowo „Dawid” (umiłowany, w 12) sugeruje, że brat Russell był umiłowany przez Boga (Eldad – umiłowany przez Boga, 4Moj. 11:26, 27) i braci. Skuteczność jego pracy jako wykonawcy jest wskazana przez termin Efratejczyka (dający owoce). To, że był on badaczem Biblii jest wskazane słowem „Betlejem” (dom chleba, którym jest Biblia). Że przebywał on wśród ludu Prawdy widać to ze słowa „Juda”, a to że był jednym spośród ludu Bożego pokazane jest słowami „syn Isajego”. Ośmiu synów Isajego przedstawia siedem grup oraz jedną jednostkę wśród ludu Bożego. W Biblii symbole wieku symbolizują mądrość (Zach. 8:4). Isaj w czasach Saula był uważany za starca (w. 12), a fakt ten przedstawia, że w czasach książąt utracicieli koron, lud Boży był uważany za lud mądry. Trzech najstarszych synów Isajego (w. 13) odpowiada trzem grupom Lewitów Wieku Ewangelii. Najstarszy, Eliab (mój Bóg jest ojcem) przedstawia Gersonitów Wieku Ewangelii, których zadaniem było doprowadzanie ludzi do usprawiedliwienia i poświęcenia, a których głównymi członkami był duchowni. Następny syn, Abinadab (mój ojciec jest szlachetny) reprezentuje Merarytów Wieku Ewangelii, wydawców i redaktorów chrześcijańskiej literatury – Biblii, dzieł teologicznych, czasopism i ulotek. Trzeci syn, Samma (cud) przedstawia Kaatytów Wieku Ewangelii, tj. teologów jako wykładowców i autorów, zajętych w zakresie lingwistycznym, interpretacyjnym, historycznym i systematycznym. Następni trzej synowie odpowiadają w podanym już porządku trzem grupom tracących korony przyszłego Wielkiego Grona, czyli Lewitom, którzy są tutaj z góry przewidziani przez Boga, ponieważ Bóg patrzy na rzeczy których jeszcze nie ma tak, jak gdyby one już były (Rzym. 4:17). Np. gdy w związku z piątym przesiewaniem w Żniwie pozafiguralny Kore i 250 pozafiguralnych Lewitów są przedstawieni jako tracący korony, przez Lewitów przed Epifanią, kiedy Wielkie Grono jako takie jest najpierw przedstawione w całości tzn. jako klasa. Siódmy syn Isajego przedstawia
kol. 2
Małe Stadko, a ósmy – Dawid – onego Sługę jako wykonawcę rządzącego nad czeladzią. Fakt, że trzech najstarszych synów Isajego poszło z Saulem na wojnę (w. 13, 14) wyobraża, że trzy grupy Lewitów Wieku Ewangelii walczyły za Biblię pod przywódcami, którzy utracili korony.
(6) W 1Sam. 16:18-23 cechy charakterystyczne Dawida i jego najwcześniejsze działalności w związku z Saulem reprezentują charakterystyczne cechy brata Russella w latach 1872-1874, oraz jego działalność od roku 1874 do roku 1876. W pierwszych dwóch latach są to jego charakterystyczne cechy w związku ze wzrostem (w. 18) w Prawdzie o okupie i restytucji, oraz używanie przez niego tych nauk do obalenia doktryn o trójcy, ludzkiej nieśmiertelności, świadomości zmarłych i wiecznych mękach. W w. 21-23 są przedstawione jego publiczne działalności propagandowe od października 1874 r. do kwietnia 1876 r. a szczególnie te, które łączą się z jego ustnym i pisemnym przedstawieniem przedmiotu „Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana”, 1Sam. 17:15 odnosi się w pozafigurze do czasowego zakończenia tej działalności w roku 1876 i do zwrócenia przez niego uwagi na sprawy odnoszące się do Małego Stadka, a specjalnie od kwietnia 1877 do czerwca 1881. W tym to czasie wyszukiwał on i karmił owce (w. 15) Małego Stadka naukami z Biblii (Betlehem), oznajmiającymi o obecności Oblubieńca (Mat. 25:6). W wypadku Dawida powrót nastąpił gdzieś przed jego spotkaniem z Goliatem, być może zaraz po wybuchu wojny z Filistynami. W wypadku brata Russella powrót do pozafiguralnego Betlejemu miał miejsce w czasie pierwszych pięciu szóstych części roku 1876, podczas jego korespondencji i późniejszego osobistego badania chronologii z bratem Barbourem. Chociaż konflikt z teorią ewolucji miał słabe początki w październiku 1874 i był nieznaczny przed latem 1878 r., to jednak punki krytyczny osiągnął jesienią 1881 r. Dlatego nasz Pastor niewiele uwagi zwracał na ten przedmiot przed latami 1878-1881. 40 dni z w. 16 przedstawiają 40 lat okresu żęcia (1874-1914. W typie walka nastąpiła w 40 dniu codziennego występowania Goliata po dwakroć z nawoływaniem któregokolwiek Izraelity do zapasów (w. 16). Nie mamy przez to rozumieć, że pozafiguralna walka pomiędzy bratem Russellem a ewolucją nie zaczęła się aż w roku 1914; niektóre bowiem wczesne wydania Strażnicy, które po raz pierwszy ukazały się w lipcu 1879 r., zawierały ataki na ewolucję, a główny jego atak („Biblia Przeciw Teorii Ewolucji”) miał miejsce w maju 1899. Dla licznych powodów figuralna walka była przedstawiona jako mająca miejsce w dniu 40-tym Goliatowego wzywania do pojedynku. Przedstawia się ją