Teraźniejsza Prawda nr 58 – 1932 – str. 41
nasze do zwycięstwa, abyśmy niepokonani mogli zadać ostatni cios wrogom naszym; a potem będzie już łatwą rzeczą dyktowania warunków pokoju, którym na całe stulecia zniszczymy wszystkich wrogów naszych. Nałożymy na nich tak wielkie odszkodowania, którymi obciążymy ich, ujarzmimy, i powetujemy wszystkie nasze straty wojenne. Nałożymy na nich tak ciężkie warunki jak nigdy przedtem nie były nałożone na stronę zwyciężoną. Albowiem od czasów niepamiętnych zdobycze wojenne zawsze należały do zwycięzcy; a my jako zwycięzcy okażemy w historii jak wielkie były nasze zdobycze wojenne, jak również i sama wojna, była największa w historii świata. („A tak teraz do łupu o Moabczycy!”) Lecz tutaj ziściło się przysłowie polskie, które mówi: człowiek strzela a Pan Bóg kule nosi.
(26) Wiersz 24 – W lipcu zaatakowali Aliantów z całą siłą („a tak przyszli do obozu Izraelskiego”), lecz linia sprzymierzonych cofnęła się tylko cokolwiek, co było wielkim zdziwieniem i zawodem dla Niemców. Byli to Amerykanie, którzy nie chcieli naśladować Francuzów przy cofaniu się pod Marne, ale przeciwnie odpowiedzieli kontratakiem, odpierając Niemców aż poza rzekę. To zachęciło Francuzów, którzy przyłączyli się do kontrataku i dopomogli do odpędzenia Niemców („powstali Izraelici i porazili Moabczyki”). Pomyślność kontrataku sprzymierzonych była znamienną, tedy na krótki czas zapanowało chwilowe uspokojenie, które we wrześniu wybuchło z siłą zadając ciężkie straty liniom niemieckim („a oni je bili”) pobijając ich raz tu, to znowu tam, a tak wszędzie napadali na nich niespodziewanie, zmuszając ich do ucieczki na całym froncie zachodnim („którzy uciekali przed nimi”). Pozałamywanie linii bojowej niemieckiej pomimo ich nadzwyczaj silnych pozycji, waleczności i zaciętej obrony było największym sukcesem w całej wojnie światowej. Trwało to stale przez dwa miesiące, aż zawieszenie broni położyło koniec czynnej walce na zachodnim froncie. Oczywiście, iż Alianci w tych dwóch miesiącach posunęli się na całej linii w okolice dawniej zajęte przez Niemców („uciekali przez nimi, a oni je bili”). A przez warunki zawieszenia broni zajęli nawet terytorium niemieckie.
(27) Wiersz 25 – Poburzenie miast Moabskich przedstawia zmuszenie państw Centralnych w ich poszczególnych krajach rządach – do złożenia broni i poddania się pod pustoszące warunki pokojowe, jakie zostały nałożone na nich. Niewątpliwie, iż warunki pokojowe, nałożone na Niemcy, Austrię, Węgry i Bułgarię złamały te państwa („miasta”), a mianowicie ruina handlowa, ekonomiczna, finansowa, polityczna 'i narodowa zaciążyła nad tymi narodami („miastami”). Traktaty pokojowe wytworzyły różnego rodzaju trudności w produkcji, a szczególnie w różnorodnej produkcji militarnej w każdej z państw centralnych. Na dowód tego pomyślmy tylko, co uczyniono z niemiecką armią, flotą i służbą powietrzną. Albo przypatrzmy się na złamaną monarchię Austriacką, której odebrano najcenniejsze kopalnie węglowe i mineralne, a na to co pozostało jeszcze w ich rękach nałożono jak najsurowsze ograniczenia. Zobaczmy co uczyniono z niemiecką flotą handlową, z ich kolejami, bydłem, owcami, końmi itd., jako dalszy dowód ich ruiny narodowej. Zauważmy te różnorodne ograniczenia nałożone przez różne komisje naznaczone na to, aby dozorowały, czy są przestrzegane warunki traktatów pokojowych, jako dalszy ciąg potwierdzenia tejże ruiny. Na pewno, iż każdy sprzymierzony naród („każdy człowiek” w angielskim tekście) rzucił na źródła i czynniki siły i zaopatrywania pozafiguralnych Moabitów, ciężkie brzemiona („kamienie”), jako wynik teorii pokojowych, z tego powodu wszelkie środki i sposoby produkcyjne stały się nieużytecznymi („i na każde pole wyborne rzucił każdy kamień swój i zarzucili je”). Podobnież pozatykali wszystkie pozafiguralne źródła – osuszyli czyli unieważnili wszystkie plany niemieckiej Najwyższej Komendy, będącej źródłem planów wojennych i uczynili, że każde źródło narodowego wzrostu państw centralnych wyschło, czyli stało się nieużytecznym; z tej przyczyny Niemcy już nie są űber alles – ponad wszystkich („pozatykali wszystkie źródła”). Niezawodnie, iż pościnali także wszystkie dobre drzewa. Drzewa reprezentują ludzi wielkich (zob. komentarz na Obj. 7:2, 3). Ściąć drzewo oznacza ściąć je z wysokiego stanowiska. Zauważmy, iż, jednym z wyników wojny były abdykacje tronów takich jak np. niemieckiego, austro-węgierskiego, tureckiego i bułgarskiego. Cóż się więc stało z Hindenburgami, Ludendorfami, Mackenzenami, Galtzami, Falkenhaynami, Tirpitzami i wielu innymi bohaterami państw centralnych? Gdy sprzymierzeni wydali listę tych i innych bohaterów i zagrozili im karami za wydanie wojny, to ich przeraziło do tego stopnia, że pouciekali, pokryli się i poszli w niepamięć; ci, których w ten sposób ścięto czyli zrzucono z ich zajmowanych stanowisk władzy – potrzebowali wiele zręczności, aby nie wpaść w ręce sprzymierzonych i wywinąć się od kary. Wszyscy sobie przypominamy usilne starania Aliantów, aby zmusić Holandię do wydania byłego cesarza Niemiec w celu sądzenia i ukarania go. („i wszystkie drzewa dobre podrąbali”; powinno być „pościnali”, według lepszego tłumaczenia ang. Biblii). Tylko jeden kraj z państw centralnych uszedł częściowo losu pozostałej części, a jest nim Turcja, pozafiguralny Kirharaseth (ceglana forteca). Chociaż Turcja była mocno pobitą, utraciła wiele ze swych terytorium i oprócz tego miała jeszcze poddać się pod inne niekorzystne wymagania Aliantów („a obległszy je ci, co byli z procami dobywali go”) to pomimo tego wynurzyła się z wojny a następnie z pokojowych kłótni prawie, że bez żadnego ciężaru. Mustafa Kemal przez wojnę i dyplomację potrafił odrzucić traktat pokojowy sprzymierzonych i ich późniejsze wymagania i wyprowadzić swój kraj z wojny i udręczeń pokojowych, a nawet w dodatku osiągnąć wiele korzyści dawniejszych i nowszych.
OSTATNIE BEZOWOCNE WYSIŁKI
(28) Wiersz 26 – W Biblii angielskiej ten wiersz brzmi przy końcu cokolwiek inaczej aniżeli w polskiej, a mianowicie: „….żeby się przebił przez wojska aż do króla Edomskiego, ale nie mogli”. Wydarzenie z tego wierszu figuruje na niemieckie wysiłki zdążające ku temu, aby Pracę odsunąć od pomagania sprawie sprzymierzonych. Siedemset mężów, którzy dobyli miecza wyobrażają niemieckich socjalistów, na których Niemcy spolegały, wierząc, że przez ich wpływ i argumenty będą mogły odwrócić Pracę od popierania strony sprzymierzonej. Szczytem ich wysiłków podjętych w tym kierunku, była konferencja Pracy w Sztokholmie pozornie zwołana przez Pracę całego świata, lecz w rzeczywistości była urządzoną z inicjatywy cesarza niemieckiego, będącego w porozumieniu z zaufanymi niemieckimi socjalistami. Ta konferencja była urządzoną we wrześniu 1918. Praca konserwatywna („król Edomski”), znajdująca się w krajach sprzymierzonych, szczególnie w Ameryce i Wielkiej Brytanii, była wówczas przedstawiona przez pana Gompersa. Pan Gompers, stojąc na czele tej sprawy, powziął podejrzane stanowisko przeciw całemu temu ruchowi, a przez swój wpływ udało mu się zachować prawie całą Pracę z pod wpływu tej konferencji i tym sposobem zniweczyć niemieckie zamiary. Skutkiem tego atak, przez pozafiguralnych 700 mężów dobywających miecza nie udał się, gdy starali się przebić przez silną obronę postawioną ze strony Pracy, broniącej Pracę konserwatywną („króla Edomskiego”) przed pozafiguralnymi Moabczykami.
(29) Wiersz 27 – Rozumiemy, że najstarszy syn króla Moabskiego przedstawia Niemcy. W Piśmie Św. najstarszy syn przedstawia kogoś, co stoi na czele w danej klasie. Np. Eleazar, najstarszy syn z żyjących synów Aarona z 4 Moj. 16 przedstawia naszego Pastora jako