Teraźniejsza Prawda nr 56 – 1932 – str. 12
również figuruje wiarę sługi Prawdy w charakter naszego Pana, który on zobowiązuje się naśladować.
(20) Reszta tego rozdziału rozpoczynająca się z wierszem 13, podaje nam wymagania prawa Nazarejczyka, gdy się już czas ślubu jego dokonał. To co było czynione we figurze w dzień wypełnienia się ślubu Nazarejczyka, było istotnie wykonywane zaraz od początku ślubu pozafiguralnego Nazarejczyka. Pan jednak we figurze przedstawił to na końcu, aby pokazać w pozafigurze, w jaki sposób praca postępowała naprzód aż do czasu jej zupełnego wypełnienia. Przynajmniej jedna czynność zawierająca się we figurze — palenie długich włosów Nazarejczyka w czasie ofiary spokojnej – nie mogła być wykonaną przy rozpoczynaniu się jego ślubu; ponieważ włosy jego wówczas ani nie były długimi, ani nie mogły być tymi, które wyrosły w czasie jego Nazarejstwa. Zdarza się czasami, że Pan przedstawia pewne wypadki we figurze zaraz przy rozpoczynaniu się figuralnej usługi, które jednak wskazują na dokonane dzieło w pozafigurze np. Aaron przed swem poświęceniem i pomazaniem ubrany w szaty „chwały i ozdoby” miał przez to wskazywać, że Bóg się zapatruje „na rzeczy których niemasz jakby już były”, to jest z punktu zapatrywania, jakiemi one będą przy wypełnieniu; a czasami Bóg tak urządził — jak np. w tej sprawie przed nami będącej — aby niektóre szczegóły z figuralnych czynności, znajdujące się na końcu figury wskazywały na stopniowe posuwanie się czynności pozafiguralnych, aż do ich zakończenia. Że tak się sprawa ma, to wnet zauważymy to, gdy będziemy studjowali resztę tego rozdziału, który opisuje obrządki dokonywane względem Nazarejczyka w dniu zakończenia ślubu jego. Ostatnie zadanie z 13 wiersza, brzmi dobrze w polskim przekładzie Biblji, a mianowicie: „przyjdzie do drzwi namiotu”. To samo zdanie w angielskim przekładzie brzmi źle, ponieważ jest podane zamiast „przyjdzie” — „będzie przyprowadzony” (he shall be brought). On tam nie był przyprowadzony, lecz przyszedł dobrowolnie; tak też i w pozafigurze — pozafiguralny Na-zarejczyk, nie jest zmuszany do wykonywania służby swego urzędu, lecz spełnia ją dobrowolnie (1 Piotr 5:2, 3); ponieważ staje on przed Panem, służąc Mu wobec ludu Jego, sercem ochotnem i szczerem.
(21) Pomiędzy ofiarami Nazarejczyka w wierszach 14–20, a ofiarami sprawowanymi za kapłanów przy ich poświęceniu, jak podane w 3Moj. 8, znajdujemy pewne podobieństwa i różnice; a jak już zauważyliśmy powyżej, że różnice w ofiarach ułatwiły nam rozpoznanie pozafiguralnych Nazarejczyków. Fakt, że typy jednej tylko ofiary Kościoła pokazują nam wiele ofiar, nie znaczy to, aby było wiele ofiar Kościoła; gdyż te różne ofiary są tylko różnymi objawami jednej ofiary Kościoła, w której, rzecz jasna, słudzy Prawdy, czyli pozafiguralni Nazarejczycy biorą udział. Tym sposobem ofiara za grzech wyobraża zarys pojednania jednej ofiary Kościoła. Ofiara całopalenia wyobraża miłe przyjęcie tejże ofiary Kościoła. Ofiara spokojna, czyli baran poświęcenia wyobraża obowiązki przymierza czyli śluby, które są przyjmowane na siebie w czasie ofiary Kościoła. Ofiara śniednia i mokra wyobraża, że ofiara Kościoła jest poświęconą na rozpowszechnianie tak prostych jak i głębokich prawd na czasie. Ofiara obracania wyobraża wytrwałość i wzrastanie charakteru tejże ofiary Kościoła. Ofiara podnoszenia, wyobraża uwielbianie Boga i Chrystusa przez taż ofiarę Kościoła, wypływające ze świętych przymiotów. A dobrowolne ofiary wyobrażają własna chęć i wolę tejże ofiary Kościoła. Większa część tych objawów jednej ofiary Kościoła ofiarowywanych przez sług Prawdy, jest przedstawiona figuralnie w wierszach 14–20. A więc, gdy Nazarejczyk przyniósł na ofiarę całopalenia baranka rocznego, zupełnego (bez żadnej wady), miało wyobrażać wiarę pozafiguralnego Nazarejczyka w doskonałą i niepokalaną zasługę Chrystusa, która sprawia, iż jego ofiara jest przyjemną przed Bogiem. Nazarejczyk, przyprowadzający owcę roczną, nie mającą żadnej wady, wyobraża ofiarę pozafiguralnego Nazarejczyka jako część zmazującej grzech ofiary Kościoła. A że była jednoroczną, przedstawia dojrzałość ofiary pozafiguralnego Nazarejczyka; a że była bez żadnej wady — przedstawia, że ofiara pozafiguralnego Nazarejczyka przykryta zasługą Chrystusową jest bez wady w oczach Bożych (Żyd. 13:16; 1Piotr 2:5). Figuralny Nazarejczyk przyprowadzający barana bez żadnej wady jako ofiarę spokojną, wyobraża sług Prawdy przyjmujących na siebie śluby, obowiązki przymierza, które oni wiernie wypełniają przez wierne usługiwanie.
(22) Jak nam już wiadomo, że w koszu chlebów przaśnych, które przyniósł Nazarejczyk nie znajdowało się placka przaśnego, tak jak to było w koszu przy poświęceniu kapłanów (3Moj. 8:26); lecz chleby przaśne, które Nazarejczyk przyniósł, składały się z placków z mąki pszennej zagniatanej z oliwą i krepli przaśnych pomazanych oliwą, tak jak było w koszu przy poświeceniu kapłanów. To przedstawia ten fakt, że Nazarejczycy, jako tacy, ukazują się na scenie służby dopiero w jakiś czas po ich poświeceniu jako kapłani, tj. po temu, gdy ich usprawiedliwione człowieczeństwo (placek przaśny) było złożone w ofierze. Placek Nazarejczyka zmieszany z oliwą przedstawia to samo co i podobny placek przy poświęceniu kapłanów — spłodzenie z ducha i uświęcenie. Tak samo krepl Nazarejczyka przedstawia to samo, co i krepel kapłański — nadzieje chwały, uwielbienie. Ofiary śniednie i ofiary mokre przedstawiają Cześć — Służbę — Chwałę. Czcimy Boga i służymy Mu przez opowiadanie Planu Jego; a chwalimy Go, gdy ogłaszamy sprawy Jego, które objawiają Jego chwalebne przymioty: Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc. Innemi słowy, służenie i rozszerzanie Prawdy jest tą pozafiguralną ofiarą śniednia i mokrą; ofiary śniednie — jako pokarmy stałe — przedstawiają prawdy głębsze, a ofiary mokre — przedstawiają prawdy powierzchowne, łatwiejsze Z tej to przyczyny Nazarejczycy, przynoszący ofiary śniednie i mokre wyobrażają sług Prawdy, usługujących i ogłaszających głębokie i powierzchowne prawdy Pańskie; a przez to czczą i uwielbiają Boga.
WSPÓŁDZIAŁANIE Z NASZĄ GŁOWĄ
(23) Kapłan (w. 16), który ofiarowywał ofiary Nazarejczyka, wyobraża naszego Pana, jako Najwyższego Kapłana całego podkapłaństwa, a zatem i sług Prawdy, czyli pozafiguralnych Nazarejczyków. A ich współdziałanie z pozafiguralnym Najwyższym Kapłanem w tych ofiarach jest przedstawione przez przyprowadzanie ofiar do kapłana, przez obracanie tam i sam razem z kapłanem warzonej łopatki z plackiem i kreplem i przez obcięcie swych włosów i włożenie ich na ogień palący się pod ofiarą spokojną. W jaki sposób Jezus ofiarowywa ofiarę sług Prawdy? Odpowiadamy: Przez zaznajomienie ich z początkiem ich ofiarniczych czynności, tj. On opracowuje ich sposoby ofiarowania się; wprowadza ich w pewne otoczenia i okoliczności pożądane dla nich; oświeca ich umysły odnośnie tego, co i w jaki sposób mają ofiarować; pobudza ich nowe stworzenia do poświęceń; i do wytrwałości w ich czynnościach ofiarniczych aż, do końca. Co mamy rozumieć przez ich współdziałanie z Nim w ofiarowaniu? Rozumiemy, iż każdy z nich musi zgodzić się na poddanie głowy, serca i wszystkiego, co posiadają, aby tylko dokonać dzieła swego ofiarowania. Ci, między któremi są Amramici, mają zapewnię błędne pojęcie, myśląc, że Jezus dokonywa wielkiego ofiarowania bez naszego współudziału. Wiele ustępów Pisma Św., jak np. Żyd. 13:16, 17; 1Piotra 2:5, a także i figury, które tutaj badamy udowadniają przeciwnie. Oprócz tego nasze doświadczenia dowodzą przeciwnie; ponieważ, będąc niezawodnie połączonymi z Nim, zużywamy siły nasze w rozszerzaniu Prawdy. Wiemy z doświadczeń, że przy spełnianiu pracy ochotniczej, kolporterskiej, mówczej, nauczycielskiej lub kaznodziejskiej zużywamy w służbie głoszenia Prawdy pod naszym Panem, nasze poświęcone człowieczeństwo. Chwała niech będzie Panu, iż Jezus ofiarowywa nasze ofiary i że jesteśmy uprzywilejowani mieć z Nim współudział w pracy ofiarniczej.
(24) Kapłan ofiarowujący ofiarę za grzech przyprowadzoną przez Nazarejczyka (w. 16) wyobraża naszego Pana ofiarowującego ofiarę sług Prawdy, jako część ofiary za grzech Kościoła; a ofiarowywanie ofiary całopalenia