Teraźniejsza Prawda nr 56 – 1932 – str. 9
z Katarzyną Aragońską, jak również ogłoszenie pracy reformatorskiej przewódców Protestanckich jako buntowniczej; jako przykład ostatniego można podać, iż Protestanci usiłowali pobić argumenty Prawdy przeciw wiecznym mękom i o czasie przyszłej próby (Tysiąclecia).
(7) Innemi słowy, słudzy Prawdy posługują się czterema sposobami przedstawiania Pisma Świętego, a mianowicie: nauczania ludzi doktryn, strofowania błędów, naprawianie złego postępowania i ćwiczenia w sprawiedliwości (2 Tym. 3:16, 17). A więc pierwsze cztery zabronione produkta winne w pozafigurze są to sfałszowania tych czterech sposobów przedstawiania Pisma Św., na które słudzy Prawdy muszą używać Pismo Św.; jest to widoczne samo przez się, że pozafigury wina, mocnego napoju, octu z wina i octu z mocnego napoju są zabronione pozafiguralnym Nazarejczykom — czyli sługom Prawdy w Kościele. Jeśliby oni przyjęli (pili) Babilońskie etyczne, doktrynalne, naprawiające i strofujące błędy, to nie tylko zaszkodziliby sobie ale i Kościołowi. Od takich błędów powinno chronić się nie tylko całe Kapłaństwo, ale jest konieczne, aby nauczyciele chronili się ich, ponieważ przyjęcie a następnie nauczanie takich błędów byłoby podwójna szkodą — szkodą dla nich samych i dla Kościoła. A że Pan dał pozafiguralne zakazy pozafiguralnym Nazarejczykom jest widoczne między innymi z napomnień św. Pawła danych w tym kierunku Tymoteuszowi i Tytusowi i z siedmiu listów naszego Pana adresowanych do siedmiu aniołów — siedmiu zborów. Stąd też widzimy, że te cztery przedstawione pozafigury nie są fantastycznymi tłumaczeniami, ani pustą spekulacją, lecz prawdziwymi faktami.
(8) Ostatnie trzy wymienione produkta winnicy ziemskiej zakazane figuralnym Nazarejczykom w pierwszym zakazie były: wszystko, co się z jagód wytłacza, czyli soku winnego nie będzie pił, świeżych winogron, ani suchych (rodzynków) jeść nie będzie. Ponieważ wino, mocny napój, octy i sok winny są produkowane z winogrona świeżego lub suszonego, dlatego winogrono przedstawia źródło, z którego pozafigury tych pięciu produktów wypływają, tj. zasady, z których wypływają błędy winnicy ziemskiej. Przeto rozumiemy, że te winogrona przedstawiają fałszywe zasady, na których zostały zbudowane błędy Babilońskie. Np. ileż to błędów doktrynalnych, etycznych, zbijających i naprawiających wypłynęło z błędnych zasad Babilońskich —pozaobrazowego winogrona — z powodu nauczania, że Kościół miał polecone nawrócić cały świat i tedy panować nad nim przez tysiąc lat przed powrotem naszego Pana. Ileż to błędów wypłynęło z zasady Wyższego Krytycyzmu— jednej pozaobrazowej winnej jagody — dowodzącej, że ewolucja religijna, przejawiająca się w Izraelu nie przyjmuje, aby Mojżesz miał być autorem Pentateuchu. (Spolszczony wyraz Pentateuch, pochodzi z wyrazu greckiego Penteteuchos, w którym zawierają się dwa słowa, pente = pięć i teuchos = księga; ten wyraz oznacza pierwsze pięć ksiąg Starego Testamentu, czyli tak zwane „Pięcioksiąg Mojżesza” — przyp. tłum.). A więc, według tej błędnej teorii Wyższego Krytycyzmu, naród Izraelski składający się z niewolników, potrzebowałby całych stuleci na rozwinięcie tak bardzo skomplikowanego systemu religijnego, jaki zawiera się w Pentateuchu.
(9) Suszone winogrona byłyby figurą starych zasad Babilońskich, jak np. nauczanie w kościele katolickim, że Tradycja równa się Pismu Świętemu i że powinna być źródłem i regułą wiary i praktyk chrześcijańskiej. Świeże winogrona byłyby figurą nowych zasad Babilońskich, jak np. te, o które chodzi panu Paninowi, a mianowicie, że tylko wtedy powinniśmy przyjąć Masoretyckie tłumaczenie hebrajskiego tekstu, gdy się samo skorektuje. Ten spór on prowadzi z nami, aby nas zmusić do picia pozaobrazowego soku winnego, tj. stara się, aby nas namówić do przyjęcia błędu, jaki zakradł się w tłumaczeniu naszej Biblji, gdzie jest podane, że czwarty rok Salomona przypadał „czterechsetnego i osiemdziesiątego roku po wyjściu synów Izraelskich z ziemi Egipskiej”. — 1Król. 6:1. A natomiast, abyśmy odrzucili 580 lat jako właściwą datę Biblijną, na którą Pismo Święte wskazuje w innych miejscach iż jest datą prawdziwą. (Zob. również Tom II, str. 54). Sok winny, który jest produktem niesfermentowanym winogrona, jest z tego powodu figura na niedawno powstałe wnioski, wypływające z fałszywej zasady. A równocześnie figuruje na mniej rozwinięte i mniejsze błędy winnicy ziemskiej i znacznie różni się od wina, mocnego napoju i od octów z nich powstałych, które już są dobrze rozwiniętymi — fermentującymi — błędami Babilonu. Samo przez się pokazuje, że nauczyciele Prawdy w Kościele nie powinni przyjmować ani starych ani nowych zasad winnicy ziemskiej i ich niedawno powstałych wniosków, jak np. tego, co uczyniło Stowarzyszenie P. B. I. odnośnie Chronologji, Objawienia i Ksiąg Daniela. Tak więc, nasze zegzaminowanie wierszów 3 i 4 dowodzi, że nauczyciele Kościoła mają powstrzymywać się od wszelkich form błędu i jego podstawowych zasad, a również od obecnie powstających fałszywych wniosków; antytezą tych wierszów byłoby, że nauczyciele Prawdy powinni trzymać się Prawdy we wszystkich jej formach, jak również jej podstawowych zasad i nowo powstających wniosków. Zaiste, iż te rzeczy są wymagane od wszystkich nauczycieli Kościoła.
MOC POZABORAZOWEGO NAZAREJCZYKA
(10) Drugą rzeczą, zakazaną figuralnym Nazarejczykom było zakazanie obcinania ich włosów (wiersz 5). Wyrażenie „Po wszystkie dni ślubu Nazarejstwa swego”, zawiera w sobie myśl, że śluby Nazarejstwa były ustanawiane na pewien przeciąg czasu, niektóre z nich trwały tylko na pewien określony czas, niektóre zaś całe życie. Jako ilustracja tego ostatniego ślubu możemy przytoczyć śluby Nazarejstwa uczynione w każdym wypadku przez rodziców Nazarejczyka — Samsona, Samuela i Jana Chrzciciela — których synowie byli Nazarejczykami od urodzenia aż do śmierci. Zwykle śluby Nazarejskie były składane przez osoby dorosłe i to na pewien określony czas; ale ślub poza określony czas nie przekraczał, chyba, że ślub złamano, a wtedy bywał odnawiany na taki sam okres czasu jak za pierwszym razem (wiersz 12). Śluby Nazarejstwa trwającego całe życie zdają się przedstawiać śluby osób pewnych klas, które przeciągały się przez cały okres ich czynności; np. z doświadczeń Epifanicznego Samsona wnioskujemy, że Samson we Wieku Ewangelii przedstawia po pierwsze tych z drugorzędnych proroków, którzy urzędowali jako gwiazdy zborów Tyjatyru, Sardów, Filadelfii i Laodycji i jako zdolni szermierze Prawdy walczyli przeciw sekciarzom gnębiącym lud Boży. Przeto pozafiguralny Samson w osobie Klaudiusza z Turynu zabił pozaobrazowego lwa — papiestwo — przez pobicie papieskich kaznodziei odnośnie absalutyzmu i bałwochwalstwa; w osobie Berengera z Tours zabił pozaobrazowych trzydziestu Filistynów w sprzeczce o przeistoczeniu chleba i wina; popalił pola Filistyńskie i pobił ich wielu w osobie Piotra Abelarda, atakującego papieskie zasady i w osobie Piotra Waldo, wyjawiającego winy papiestwa; zaniósł wrota bramy miejskiej z pozafiguralnego miasta Gazy, w osobach Marsiliusza, Taulera, Wycklifa i Husa, którzy zmusili papieża i kardynałów do poddania się ich agitacjom reformatorskim w 14 i 15 stuleciu, które zakończyły się trzema reformacyjnymi soborami w Pizie, Konstancji i Besel; w osobach Lutra, Hubmajera, Zwinglego, Servetusa, Cranmera, Browne, Foxa, Wesleyego, Campbella i Millera, będących agitatorami dziesięciu reformacyjnych ruchów, pozafiguralny Samson zrywa siedem pozafiguralnych wici surowych — nowych doktrynalnych błędów — którymi sekciarze pragnęli go związać, a również zrywa nowe powrozy — nowe błędne urządzenia — którymi sekciarze po raz drugi pragnęli go związać, a przez swoje oficjalne władze wyrwał pozafiguralny Filistyński gwoźdź z osnową i wałem — czyli ich wysiłki, aby pobić jego reformacyjne nauki. Ale Samson w tych dziesięciu reformatorach został przez pochlebstwo oszukany i stał się jeńcem sekciarstwa. Od tego czasu jego praca w nauczaniu sekciarzy była znacznie ograniczoną; aż dopiero od czasu Anioła Kościoła Laodycejskiego, tj. od roku 1874, Samson rozpoczął burzenia kościelnictwa przedstawionego w dwóch słupach, odstępczy Katolicyzm i odstępczy Protestantyzm, a wkrótce po ukończeniu