Teraźniejsza Prawda nr 170 – 1957 – str. 8
Wieku Ewangelii, Epifanii i okresie Laodycei Kościoła jako wszystkie rozciągające się poza lata 1954-1956 (TP ’54, str. 65-70; ’56, str. 47); o Epifanii i Apokalipsie, że są identyczne jako okresy czasu, rozciągające się aż poza lata 1954-1956 (TP ’54, str. 65-70; P ’55, 38, 89); o poświadczającej służbie Wielkiego Grona (TP ’54, str. 71-80; P ’55, 13, 71, 72); o pozafiguralnym Benjaminie (P ’54, 87-89; ’56, 29); o 60-tym słupie (P ’54, 91, 92); o niby-wybranej klasie (P ’55, 20-23); o poświęconych członkach epifanicznego Obozu (P ’55, 13, 41-44); o Żniwie Wielkiego Miniaturowego Wieku Ewangelii(P ’55, 66-70, 74-79, 86-92; ’56, 10-12, 38, 39, 59); o wiernych i częściowo wiernych sługach Prawdy tak jak oni istnieli w 1954 r. (TP ’54, str. 71-74; P ’55, 72, 73; ’56, 25, 26); o początku Epifanii, tj. po ostatnim spłodzeniu z Ducha (P ’56, 12, 38, 39); o Świecko Domowym Ruchu Misjonarskim, że nie jest „przewodem (nasze podkreślenie) do udzielania Prawdy aż do zupełnego skończenia się tego Wieku Ewangelii” (P ’56, 15, 16, 45); o Wielkim Gronie, że będzie zawsze wyższe niż klasa Młodociano Godna (P ’55, 73; ’56, 23, 24, 71, 72, 79); o oczyszczeniu Świątnicy (P ’56, 25, 26); o zupełnym oddaniu Kozła Azazela przeznaczonemu człowiekowi przed 1950 rokiem (P ’56, 26, 27, 59, 60); o różnicy pomiędzy Kozłem Azazela a Lewitami (P ’56, 28); o zupełności Prawdy dotyczącej spraw Wielkiego Grona i klasy Młodociano Godnej obecnie udzielonej pozafiguralnemu Benjaminowi – dobrym Lewitom (P ’56, 29); o tysiącletnim panowaniu Chrystusa (P ’56, 30-33, 69-71, 86); o Małym Czasie po tysiącletnim panowaniu (P ’56, 30); o dobrych Lewitach, którzy nie są przedstawieni w Zabulonie (P ’56, 65, 66); o stałości Lewitów w Tysiącleciu i po Tysiącleciu, którzy będą służyli w swych własnych lewickich podziałach (P ’56, 75-80) itd.
Przeto od października 1954 do listopada 1956 szczególne błogosławieństwa od Boga dla Wielkiego Grona były objawione w pozafiguralnej ofierze za grzech i ofierze całopalenia, zwłaszcza dla oczyszczonych lewitów (szczególnie dobrych Lewitów) – jedynych wiernych sług Prawdy, która rozwija oczyszczone Wielkie Grono na ziemi od jesieni 1954, a którzy są objęci w pozafiguralnej matce córki. Tak jak jest wykazane w TP ’54, str. 71-75; P ’55, 72, 73; ’56, 25, 26, członkowie Małego Stadka pozafiguralnej matki córki nie mogą być objęci wśród tych sług, albowiem ziemski bieg Małego Stadka skończył się w październiku 1950; co więcej, „słudzy utratnicy koron z Prawdy o Wielkim Gronie… są sami przedstawieni w pozafiguralnym czternastodniowym okresie nieczystości” – TP ’32, str. 28, par. 6 i par. 4. Słudzy Prawdy z Małego Stadka byli oczyszczeni z takich splugawień, które byłyby nie tylko powodem utraty miejsca
kol. 2
w Tysiącleciu, ale również straciliby specjalną służbę wydawania świadectwa od października 1914 (a nie 1954!) w dowód swego oczyszczenia i oni świadczyli o tym w owym czasie – TP ’32, str. 27, par. 3, 4, 7 i 8. Tylko „Wielkie Grono” przynosi swą pozafiguralną ofiarę całopalenia i ofiarę za grzech począwszy od 1954 roku. Tak jak brat Johnson to wskazał: „Ta praca będzie przez nich (Wielkie Grono, a nie Małe Stadko) wykonana, aby dać świadectwo ich (Wielkiego Grona) oczyszczenia, jako pozaobrazowej matki córki (3Moj. 12:5-8) od 1954 do 1956 w równoległym czasie pracy świadczenia Małego Stadka jako (pozafiguralnej) matki syna, 40 lat przedtem (a zatem Małe Stadko nie miało być włączone w poświadczającą pracę od 1954 do 1955)” (TP ’31, str. 9, par. 26). Również w Ter. Prawdzie ’30, str. 47, szp. 1 (a co jest przedrukowane w Ter. Prawdzie ’54, str. 74, szp. 2 u dołu i str. 74) tak jak to jest zaznaczone w par. 3 tego artykułu, gdzie brat Johnson odnosi się tylko do Wielkiego Grona jako ofiarującego „w równoległym czasie ofiarę od października 1954 do listopada 1956”.
Widocznie częściowo wierni słudzy Prawdy rozwijającej Wielkie Grono (która to Prawda była całkowicie oczyszczona na wiosnę 1954) mianowicie ci, którzy są na drodze stania się czystymi, częściowo radują się z niektórych podobnych błogosławieństw Bożych, w proporcji do swej wierności. Okazuje się, że Wielkie Grono jako całość jest przedstawione w tych błogosławieństwach szczególnie w Lewitach będących w Prawdzie (którzy z kolei są przedstawieni szczególnie w dobrych Lewitach), bo ma się rozumieć, że ta część Wielkiego Grona, która jest jeszcze w Babilonie, nie jest jeszcze oczyszczona z wielu przylegających doń błędów, które czynią ich niezdolnymi do poświadczającej służby, a zatem uniemożliwiają im zaangażować się w specjalnej poświadczającej służbie w łączności z budowaniem epifanicznego Obozu od października 1954 i nadal, przez świadczenie o Prawdzie żydom i ludziom Chrześcijaństwa. Widzimy, przez to, że jest to obraz odnoszący się do klasy i odnosi się nieco z natury do ogłaszania poselstwa z Obj. 19:1-9, o którym brat Johnson oświadczył w (P ’31, str. 156, szp. 2): „Trzeba zauważyć, że Obj. 19:1-9 nie odnosi się do tego oddziału Wielkiego Grona, który pozostaje w Babilonie aż zostanie zniszczony a przez to odzyska swą wolność, lecz odnosi się do oddziału Wielkiego Grona będącego w Prawdzie”. To jednak ci, którzy będą uwolnieni z Babilonu gdy ten upadnie również wtedy przyłączą się do wyrażenia uczuć z Obj. 19:1-9, chociaż będzie to nie jako początkowe wypełnienie się tego ustępu.