Teraźniejsza Prawda nr 49 – 1930 – str. 93
Żydom, że nie byli świadkami pijaństwa, lecz wylania Ducha Świętego. Ody cel przytoczenia i użycia tego ustępu Pisma Św. przez Św. Piotra mamy na myśli, to natychmiast zauważymy, że w tym użyciu niema najmniejszego powodu aby ograniczać zastosowanie tego ustępu tylko do Wieku Ewangelii, jak artykuł prezydenta Towarzystwa tego dowodzi — według sposobu niektórych tłumaczów nominalnego Kościoła tzw. pomilenariuszów. Tak samo, gdyby w następnym wieku wylanie Ducha Św. było podane jako pijaństwo, to ten sam ustęp i wtenczas również zbija takie twierdzenie; lecz takie użycie tego ustępu również nie ograniczy go do Tysiąclecia. Apostoł. Piotr użył ten ustęp do zbicia błędu i aby udowodnić’ prawdę, bez zupełnego zastosowania co do wieków. Także Apostoł Paweł w Żyd. 10:15-17, aby udowodnić odpuszczenie naszych grzechów, podaje z Jer. 31:33,34 o szczegółach nowego przymierza, między którymi jest podane odpuszczenie grzechów. Św. Paweł tu argumentuje, że nasze usprawiedliwienie z wiary poczytuje nas, jakobyśmy żyli po Tysiącleciu i mając wszystkie błogosławieństwa Tysiąclecia przypisane, musimy mieć odpuszczenie grzechów, ponieważ jest to jednym z zarysów błogosławieństw Tysiąclecia. Lecz to podanie nie miało udowodnić, że nowe przymierze już jest lub później będzie zastosowane, lecz aby pokazać, że mamy odpuszczenie grzechów. Lecz jak nierozumnym byłoby użyć ten ustęp na dowód, że Nowe Przymierze należy do Wieku Ewangelii. Tak samo Św. Piotr podaje Joela 2:28-32, nie stosując do obecnego lub przyszłego czasu, lecz aby udowodnić, że fenomen, którego Żydzi byli świadkami, nie było pijaństwem, lecz wylaniem Ducha. Dla tego nie stosuje się to jedynie do Wieku Ewangelii.
Teraz co do drugiego głównego argumentu, że wyrażenie „wszelkie ciało” nie może być zastosowane do Tysiąclecia. Twierdzimy, że stosuje się do całego rodzaju ludzkiego, lecz błogosławieństwa: są ograniczone do niektórych, ponieważ cala rodzina ludzka nie otrzyma Ducha Świętego w Tysiącleciu; ponieważ tak w Tysiącleciu jak i teraz tylko posłuszni otrzymają go (Dzieje 5:32). Z tern się zgadzamy, że „wszelkie ciało” nie otrzyma Ducha Świętego w przyszłym wieku, lak jak i teraz nie wszyscy otrzymają, tylko posłuszni. Ci, którzy potem nie będą posłuszni to jest ci, którzy umrą w stu latach, nie otrzymają Ducha Świętego. Lecz to nie jest dowodem twierdzenia prezydenta Towarzystwa, że ten ustęp odnosi się tylko do Wieku Ewangelii, bo z jego rozumowań zamieszczonych w artykule, że nie odnosi się do Tysiąclecia można wywnioskować, że się nie odnosi do żadnego wieku, ponieważ jest prawdą, że w żadnym wieku nie wszyscy otrzymają Ducha Świętego. Jego tłumaczenie jest kompletnie obalone, jeżeli ustęp jest podany w właściwym tłumaczeniu. „A potem wyleję Ducha Mego dla wszelkiego ciała” — nie „na wszelkie ciało”. Hebrajskie słowo al między innymi oznacza „dla” lub „dla kogoś”. (1 Moj. 19:17: Sędz. 9:17; 2Król. 10:3; 1Król. 2:18; Estery 4:8.16; 7 :7 ; 8:11; 9:16; Dan. 12:1. Ijob 42:8: Neh. 1:6; 2Kron. 30:18; 29:21; Ezdr. 8:35). Ono jest często używane łącznie z hebrajskim słowem Kepher, uczynić pojednanie, to jest wskazać, kto otrzyma pojednanie. Z tego tłumaczenia wynika, że nie powinniśmy kłaść ograniczenia na wyrażenie „cha wszelkiego ciała”. Przeciwnie powinno być brane bez ograniczenia, chyba żeby ten ustęp lub jaki inny tekst to ograniczał, lecz ten ustęp tego nie ogranicza; a Pismo Św. wymownie naucza, że jedną ze sposobności w otrzymaniu tysiącletnich błogosławieństw będzie dar Ducha Św:, który będzie korzystny dla wszystkich oprócz ograniczonej liczby tych, którzy mają osiągnąć zbawienie wysokiego powołania. A zatem widzimy, że tak jak pierwszy tak i drugi jego argument upada, a z obaleniem jego fundamentalnych argumentów cała jego budowa wali się w gruzy. Zwracamy uwagę braci na fałszywe rozumowanie prezydenta Towarzystwa,
kol. 2
które przedstawiliśmy w powyższej refutacji jego dwóch głównych argumentów.
Osoba, która nie może rozumować logiczniej jak te dwa argumenty pokazują, musi być ślepym wodzem. Obawiamy się, że ci. co przyjmują takie nielogiczne rozumowania musieli albo zejść z prawdziwej drogi albo być również ślepymi.
Lecz zwróćmy teraz uwagę na wiersze poprzedzające Joela 2 :28.29, a dowiemy się z nich o właściwym czasie wskazanym przez słowo „potem” w wierszu 28. Wiersz 23, w biblji angielskiej w Upoważnionym Tłumaczeniu brzmi cokolwiek inaczej jak w polskiej biblji, a mianowicie: „I wy synowie Syońscy, weselcie się i radujcie się w Panu Bogu naszym; bo On wam dał deszcz wczesny miernie, a ześle wam deszcz, wczesny deszcz i późniejszy deszcz w pierwszym miesiącu”. Widzimy, że wiersz 23 wskazuje na dwojaki czas przy zesłaniu wczesnego deszczu — prawd wysokiego powołania. Ten deszcz miał nadejść przed weseleniem się Syonu, zauważmy wyrażenie „bo On wam dał deszcz wczesny miernie” itd. Weselenie się Syonu nastąpiło w roku 1874. Następne zdanie z wierszu 23, mówi nam o drugiem zesłaniu takiego samego deszczu wczesnego w przyszłości (zauważmy dziwne wyrażenie jak gdyby odnosiło się do naturalnego deszczu chociaż się nie odnosi), a ten deszcz miał być dany w tym samym czasie co i deszcz późniejszy — prawdy restutycyjne: „a ześle wam deszcz, wczesny deszcz i późniejszy deszcz w pierwszym miesiącu”. Kiedy miały przyjść te dwa deszcze w jednym czasie? I kiedy rzeczywiście przyszły? Odpowiadamy, w czasie żęcia, 1874-1914. Wiersz 24 pokazuje potem zbieranie w żniwie po pierwszym i ostatnim przychodzącym deszczu „I będą gumna pszenicą (poprawnie) napełnione”, także z tern otrzeźwiająca Prawda (wino) i Duch Święty (oliwa). Wiersz 25 pokazuje, że niszczenie przez symboliczne szarańcze, czerw, chrząszcze i gąsienice miało być usunięte, a w ich miejsce miały przyjść błogosławieństwa Prawdy („A tak nagromadzę wam lata”). Na co więc są obrazem niszczyciele? Wracając się do Joela 1:4 widzimy, że podług tego porządku mieli niszczyć. Bez wątpienia pierwszy rozdział Joela odnosi się do wieku Ewangelji między dwoma żniwami. Ci jeden po drugim niszczyli wyrastające produkty wieku Ewangelji. Jakie więc cztery gatunki szkodników były przeszkodą dla wzrostu Prawdy, ducha Prawdy i ludu Bożego? Odpowiadamy, — (1) Klerykalizm (gąsienice); (2) papiestwo (szarańcza); (3) antychrystyzm (chrząszcz) i (4) protestanckie sekciarstwo (czerw). Lud w prawdzie przyzna, że te cztery instytucje niszczyły Prawdę, Ducha Prawdy i lud Boży, między dwoma żniwami, jak opisane u Joela w roz. 1. Dlatego wiersz 25 dowodzi, że w czasie żęcia od 1874 do 1914 te zła miały się skończyć, a wierny lud Boży miał być błogosławiony, i tak się też stało. Wiersze 26, 27 w ciągu dalszym opisują błogosławieństwa, stanowisko i czynność wiernych i ich wewnętrzne przekonanie o Pańskich łaskach podczas żniwa. Wiemy, że i te się wypełniły w okresie od 1874 do 1914. Dlatego wiersze 23-27 odnoszą się do czasu żęcia, 1874-1914, jak również wiersze 21, 22. Dlatego słowo „potem” w wierszu 28 odnosi się do czasu po żniwie, do Tysiąclecia, i łączność z tern słowem dowodzi, że wiersz 28 odnosi się do Tysiąclecia jak również jest dowodem, że pogląd wiernego sługi na wiersz 28 jest prawdziwym, jak również zbija błędny nowy pogląd złego sługi i głupiego niepożytecznego pasterza.
Dalej artykuł daje za przyczynę (par. 11), że wiersz 28 nie może odnosić się do Tysiąclecia, ponieważ tedy nikt nie będzie spłodzony z Ducha. Takie nierozumne twierdzenie zaraz upada, bo żaden wykwalifikowany nauczyciel między nami nigdy nie twierdziłby tego; ponieważ wylanie a spłodzenie Ducha Świętego nie są równymi znaczeniami. Duch wylany dla nas (Izaj. 11:2-5) jest duchem spłodzenia i pomazania, lecz Duch wylany dla świata jest duchem poświęcenia