Teraźniejsza Prawda nr 48 – 1930 – str. 74
poświęcenie (spłodzenie) Ducha”. Zobacz także Rzym. 6:3; 1. Kor. 12:12. 13; Gal. 3:27-29; Kol. 2:11. 12. Teoria która, przeglądamy, miesza odezwę do powołania z ożywieniem tj. energią do służby, która odbywa się. po rozpoczęciu pomazania: ponieważ pomazanie jest tein co ożywia do służby, podczas gdy nasza odezwa na zaproszenie do wysokiego powołania jest czynem naszego ofiarowania – Rzym. 12:1: Przyp. 23:26; Psalm 45:11 (przejrzany Kościół jest tu nazwany córką w znaczeniu przewidującym).
Jego pogląd, że ci, którzy nie staną się gorliwemi do służby są Wielkiem Gronem, jest niedorzecznym; ponieważ ktokolwiek nie jest gorliwym t. j. ożywionym do służby, nigdy nie będzie narodzonym; tak jak w ludzkiej rodzinie, bez ożywienia nie może być narodzenia; a zatem ci którzy nie byliby ożywieni, odebraliby z. powrotem ich ofiarowanie, a to byłoby zupełnie dobrowolnym grzechem. Oprócz tego jego pogląd, że Wielkie Grono składa się z tych, którzy nigdy nie byli ożywieni do służby, jest przeciwny oświadczeniom Św. Pawła i Jana. że niektórzy co biegną tylko chwilkę w zawodzie Wielkiego powołania, zostają odrzuceni od najwyższej nagrody, lecz nie stracą życia. (Gal. 5:7; 2 Kor.11: 24-27; 2 Jan 8): ci którzy biegną lecz nie są ostrożni jak Ezaw (.Żyd. 12:15-17; 2Jana 8; tu typ na Wielkie Grono) tracą ich pierworodztwo, ich pełną nagrodę. Boską naturę i współdziedzictwo z Chrystusem i, jak Ezaw, otrzymają mniejsze błogosławieństwo, Wielkiego Grona. Oprócz tego brak miłości i czynienie złego może także przyczynić się do odrzucenia do Wielkiego Grona, pomimo wielkiej służby. (1Kor. 13:2. 3; Juda 23; Obj. 7:14; 1Tym. 1:19, 20 – gdzie słowo wiara oznacza wierność, którą przez chwile Hymeneusz i Aleksander mieli; ponieważ ich wierność jest tutaj opisana jako szkoda podjęta w wierze, a to było przyczyną utraty ich koron i dostania się w ręce Azazela). Oprócz tego. gdyby jego pogląd był prawdziwym, to byłaby klasa Wielkiego Grona podczas całego wieku Ewangelii, (a nie tylko utracjusze koron, którzy jednak zatrzymywali swoje kapłaństwo) – lecz tak być nie mogło, ponieważ nie było miejsca w obrazie Przybytku na wiek Ewangelii do wyobrażenia Wielkiego Grona. Ci utracjusze koron aż do roku 1917 byli kapłanami w miejscu świętym, (nie objawieni) a to z niepokonaną siłą dowodzi fałszu myśli, którą przeglądamy.
Gdy mówi. że pomazanie Chrystusa było ukompletowane nim zaczął głosić Ewangelię i że to samo musi być prawdą względem wszystkich podkapłanów. odpowiadamy, że tak nie może być. Na pierwszym miejscu Chrystus jako doskonała ludzka istota miał wszystkie łaski Ducha jako naturalny człowiek, doskonałe., Ta część pomazania, która nadaje duchowe przymioty sercu była – zupełnie w Nim dokonana z chwilą Jego spłodzenia a nie na puszczy, lecz ta część pomazania która odnosi się do duchowej znajomości służby była bez wątpienia dokonaną w Nim na puszczy chociaż rozpoczęła się również natychmiast przy Jego spłodzeniu. (Mat. 3:16). Dlatego przeciwnie do twierdzenia artykułu który przeglądamy, ustęp z Dziej. 10:38 odnosi się do czynów, opisanych w Ew. Mat. 3:16 należących do pomazania. My nie otrzymujemy Ducha bez miary jak nasz Pan. Dlatego nasze pomazanie, choć zaczęło się w głowie i sercu przed rozpoczęciem naszej służby, trwa długi czas po rozpoczęciu naszej służby. Inna przyczyna z powodu tej różnicy jest ta: Jezusa pomazanie musiało być ukompletowane przed zaczęciem Jego służby, w innym razie Jego służba miałaby niedoskonałości w sobie i myłaby nie ważna; gdy zaś w naszym usługiwaniu nasze nieuniknione słabości głowy i serca są pokryte Jego zasługą. Ponieważ, kompletne pomazanie udziela wszystkich zalet serca i wszystkich zdolności głowy Ha służby; oczywiście że nasze pomazanie, choć zaczęte przedtem, trwa Hugo po naszym wejściu w służbę Planu Bożego, jako Jego kapłanów. lego pomieszanie pojęć odnośnie darów Ducha Św. z. pomazaniem jest aż nadto widocznym błędem, aby się nad tein zastanawiać. Powyżej podane Pisma dowodzą, że utracjusze koron utracili ich cząstkę w pomazaniu. Tc zastanowienia obalają kompletnie punkt, którego teraz przeglądamy.
J.F. Rutherford używa szczególnie dwóch Pism, aby dać dowód na swoja myśl o wybranych, że to słowo oznacza uznanie i pomazanie tych, którzy przyjmują tak zwane „powołanie” (do ofiarowania się) które otrzymują po ich spłodzeniu z Ducha: Rzym. 8:30 i 1 Kor. 6:11. Tłumaczy powołanie Rzym. 8:30, że to znaczy zaproszenie dla nowych stworzeń jako takich z powodu ich gorliwości do służby aby przez, tu mogli wejść do wysokiego powołania (w które rezczywiście wchodzili przy ofiarowaniu i spłodzeniu z Ducha – Rzym. 6:3; I Kor. 12:12. 13; Gal. 3:27-29; Kol. 2:11, 12). Tłumaczy usprawiedliwienie Rzym. 8:30 nie jako czyny Boskie, przez które Bóg nam odpuszcza grzechy i przypisuje nam sprawiedliwość Chrystusów:}, lecz że przez usprawiedliwienie Bóg uznaje nowe stworzenie, które gorliwie przyjmuje zaproszenie i ofiarowywa się i że następnie Bóg pomazuje daną osobo aby ją uczynić wybranym.
kol. 2
Lecz Św. Paweł używa tu słowo „usprawiedliwił” w jego zwykłem biblijnem znaczeniu, jak dany ustęp tego dowodzi; ponieważ w liście do Rzym. 8:28-30 cztery stopnie procesu zbawienia są określone tak jak Św. Paweł podaje takowe w urzędowych czynnościach Jezusa, jako nasza mądrość, sprawiedliwość, poświęcenie i wyzwolenie (1. Kor. 1:30) lecz w odwrotnym porządku czasu. Oprócz lego len ustęp jasno uczy. że wszyscy powołani są usprawiedliwieni co sprzeciwia się jego podaniu, że wszyscy jego powołam nie odpowiadają na powołanie i z tej przyczyny nie są wszyscy usprawiedliwieni w jego znaczeniu. Dalej ustęp uczy. że wszyscy, którzy byli powołani, zostali przed swem powołaniem usprawiedliwieni, co sprzeciwia się jego poglądowi, ponieważ wstawia jego usprawiedliwienie po jego powołaniu. Nie stara się wyjaśnić- uwielbienie w 30 wierszu, ż powodu że jego powołanie poprzedza jego usprawiedliwienie – czyli jego wybranie – musi postarać się aby jego wybranie poprzedzało jego uwielbienie, jakkolwiek rozumie to ostatnie, i dlatego ustęp ten mógłby go zmusić do uczenia, że wszyscy jego powołani są potem wybrani, i jego wszyscy wybrani są potem uwielbieni. Jego zasada w tłumaczeniu czynności lego ustępu (Rz. 8:30), w takim porządku w jakim następują w tekście, jest podobna do Kalwinistów, którzy również uczą z tego ustępu doktryny, że raz w łasce lo zawsze w łasce, przeciwnie do faktów i jasnych Pism. Jego metoda tłumaczenia wymaga logicznie, aby wszyscy jego powołani byli potem usprawiedliwieni, t. j. wybrani, sprzeciwiając się jego myśli, że tylko mniejszość jego powołanych jest usprawiedliwiona, wybrana, dowodzi że ten ustęp sprzeciwia się zamiast popiera jego nowe ustawienie. Dlatego ten ustęp zbija jego pomysł o powołanych i usprawiedliwionych i dowodzi, że nasz Pastor miał zupełną rację.
Tak samo niedołężnie obchodzi się z 1 Kor. 6:11. Podaje i w nawiasach tłomaczy ustęp jak następuje: „aleście (teraz) omyci (z grzechu przez krew Jezusa i dlatego w pokoju z Bogiem i usprawiedliwieni od grzechu – Obj. 1:5; Rzym. 5:1 -) aleście poświeceni, aleście usprawiedliwieni (uznani z powodu waszego oddania się Bogu i ponieważ jesteście wybrani przez Niego) w imieniu Pana Jezusa (Chrystusa) i przez Ducha Boga naszego.”
W Poprawnem Upoważnionem Tłomaczeniu (porównaj margines) ten wiersz brzmi w sposób następujący: „lecz wy omyliście się (czas przeszły), byliście poświęceni (czas przeszły) byliście usprawiedliwieni (czas przeszły).” My dlatego rozumiemy, że ustęp ten w harmonji z biblijnem porządkiem czasu procesów zbawienia uczy następującego: przez słowa omyliście się nie znaczy usprawiedliwienie przez krew Chrystusową, lecz nasze oczyszczenie się Słowem – pozaobrazową umywalnią – od zmazy ciała i ducha jak poniżej załączone teksty omawiające o porzuceniu grzechu tego dowodzą, (Żyd. 10:22; Efez. 5:26). Przez słowo poświęceni rozumiemy nasze ofiarowanie, dowiedzione przez czas przeszły greckiego czasownika; a przez słowo usprawiedliwieni rozumiemy ożywienie naszego usprawiedliwienia przez Boga. Tak więc w tym ustępie w jego porządku czasu omycie w umywalni, ofiarowanie przy pierwszej zasłonie i zaraz potem ożywienie usprawiedliwienia, które ma się rozumieć nastąpiło natychmiast po spłodzeniu z Ducha, są podane. A wszystkie te trzy rzeczy wymagają potrzeby naszego porzucenia grzechu jak załączony tekst pokazuje jest myślą apostoła, gdy ”usprawiedliwienie” które przeglądamy nie ma pokrewieństwa do grzechu, lecz do ofiarowania. Gdyby słowo omyliście się jak zwykle w greckim używane, znaczyło usprawiedliwienie, byłoby dowodem, że my sami się usprawiedliwiamy. Dlatego jego myśl nie jest odpowiednią do myśli apostoła w załączonym tekście, oprócz tego tłomaczenie, które przeglądamy wyłącza z pod rozwagi ważną rzecz odnośnie porzucenia grzechów – oczyszczając się przez słowo – czego załączony tekst i właściwe tłomaczenie wymagają. Tak samo tłomaczenie, które przeglądamy, usuwa zwykłe biblijne znaczenie słowa usprawiedliwić a nadaje takie znaczenie temu słowu jakiego Biblja nigdzie nie podaje, w takim znaczeniu i dla takiego celu w jakim artykuł, którego przeglądamy używa. Dlatego jego tłomaczenie lego ustępu jest złem. Tak więc jego użycie słowa „usprawiedliwieni’ nietylko że niema poparcia biblijnego, lecz jest także przeciwne do Biblji z każdego punktu zapatrywania.
W artykule w Tower z 15 marca, którego przeglądamy (który nad-szedł do naszych rąk po napisaniu naszych wzmianek na artykuł: Charakter lub Przymierze.) -pisarz argumentuje o rozwinięciu charakteru, mówiąc że nigdy nie uczył, że nie potrzebujemy wyrabiać charakteru. Powiedział, że miał na myśli, że nasze rozwijanie charakteru nie doprowadzi nas do Królestwa, ponieważ byłoby to naszą zasługą. A czy jego twierdzenia odnośnie służby nie dałyby również zasługi do Królestwa? Św. Piotr mówi nam, że pod warunkami naszego powołania dostąpimy do rozwinięcia charakteru gdy dodamy cnoty, które by w nas działały i obfitowały – a one doprowadzą nas do Królestwa (2Piotra 1:5-10);