Teraźniejsza Prawda nr 46 – 1930 – str. 43
(Łuk. 22:1-6) stosuje się do ruchu przeciwieństwa (1908-1911). Dla szczegółów zobacz numer 28 Ter. Pr. piąte przesiewanie i broń ku zabijaniu. Wynikająca z tego opozycja w chrześcijaństwie skierowana przeciwko wiernemu ludowi w Prawdzie, mianowicie przeciwko naszemu drogiemu bratu Russellu, dała sposobność do przepowiedzenia ich zdrady i odrzucenia ich przez chrześcijaństwo. Będąc przepowiedzianym, że miało odbyć się „po dwóch dniach”, wyjaśnimy następująco: Wypełnione typy dają skończony obraz. Te pozaobrazowe przepowiedzi zaczęły być dawane w pozaobrazową środę a po dwóch dniach znaczy, że miały wypełniać się w pozaobrazowym piątku, od października 1924 do października 1934. Patrząc na tę zasadę pozafigury z punktu skończonego obrazu, często zauważyliśmy to w pozafigurach i zwracaliśmy częstą uwagę na to w tym piśmie.
Drugi zapisany wypadek w środę zdarzył się rano, gdy uczniowie widzieli, że drzewo figowe całkiem uschło i zwrócili na to uwagę naszemu Panu. (Mat. 21:20-22; Mar. 11:20-26), Ci uczniowie wyobrażają poczytalnie usprawiedliwionych, Młodocianych Świętych i prospektywnych członków Wielkiego Grona – a w nominalnym kościele zwracanie uwagi na to wiernym, przez ich słowa i pisma, wyobraża jak zniszczoną była wiara i życie w nominalnym kościele. Strażnica z tych lat podaje wiele świadectwa na to od takich, którzy byli wyobrażeni w trzech klasach uczni Jezusa.
Jak wodzowie żydowscy dopytywali się o autorytecie Jezusa (Mat. 21:23-27; Mar. 11:27-33; Łuk. 20:1-8) tak dowiadywano się o wiernych żniwa względem ich ordynacji kazania i prowadzenia dzieła żniwa. W obu wypadkach oszczercy zostali zwyciężeni. Przypowieść o dwóch synach (Mat. 21:28-32) zdaje się odnosić do dobrych i do złych członków Wielkiego Grona i Młodocianych Świętych w Prawdzie i w nominalnym kościele, dobrzy najprzód nie chcąc służyć, a później wstępując w służbę Pana; źli obiecując służyć a potem nie trzymając ich obietnicy. Takich zauważono i do takich odnoszono się przez wierny lud w Prawdzie. Przypowieść o niewiernym gospodarzu (Mat. 21:33-46; Mar. 12:1-12; Łuk. 20:9-19) stosuje się do nauk wiernego ludu w Prawdzie względem odrzucenia przez kler wiernych sług Bożych, którzy byli czynnymi przed żniwem i ich odrzucenie wiernych sług Bożych żniwa, czego wynikiem miało być obalenie kleru w czasie ucisku. Przypowieść o wieczerzy weselnej (Mat. 22:1-14) stosuje się do nauk wiernych żniwiarzy, jak najprzód kler, potem laicy, a potem jeszcze niektórzy światowcy zostali zaproszeni do przywilejów Wysokiego Powołania podczas żniwa Wieku Ewangelii. Nauka o gościu, który odrzucił szatę weselną, z punktu ośmiu wielkich cudownych dni, pokazuje ich nauki względem przesiewaczy, którzy zaniechali ich przywilejów łaski, miłosierdzia i prawdy.
Nierzetelne pytania faryzeuszów (Mat. 22:15-22; Mar. 12:13-17; Łuk. 20:20-26) i Saduceuszów (Mat. 22:23-33; Mar. 12:18-27; Łuk. 20:27-40) i próbujące pytania zakonnika (Mat. 22:34-40; Mar. 12:28-34) wyobrażają różne nierzetelne, podstępne i próbujące pytania, co prawowierni, nieprawowierni i mniej lub więcej naigrawający się z kleru dawali wiernym żniwiarzom. Jezus, zbijając ich błędy i udaremniając ich wysiłki, gdy Go chcieli zmieszać i dając pożyteczną wiedzę pytającym, wyobraża podobne czynności wiernego ludu w żniwie. Te odpowiedzi znajdują się w pismach „wiernego sługi” a także były dane ustnie przez wiernych; gdy Chrystusa pytania do Faryzeuszów, itd. (Mat. 22:41-46; Mar. 12:35-37; uk. 20:41-44) wyobrażają te pytania wiernych dane klerowi, na które nie był w stanie odpowiedzieć.
Było to także w środę, gdy nasz Pan srogo groził nauczonym w Piśmie i Faryzeuszom (Mat. 23:1-39; Mar. 12:38-40; Łuk. 20:45-47). Te groźby wyobrażają srogie groźby na kler od wiernych tak pisemnie jak i ustnie. Jako przykład takich gróźb możemy zacytować wiele z kazań naszego brata Russella, jak również gazetek, jak np. „Ordynacja kleru jest oszustwem”, oraz różne wykłady pielgrzymów, starszych itd. Siedem dla Faryzeuszów wypowiedzianych biad mogą stosować się do siedmiu danych denuncjacji: (1) w tomach, (2) w kazaniach, (3) w gazetach, (4) w Strażnicy, (5) w Foto Dramie Stworzenia, (6) w wykładach pielgrzymów i starszych i (7) w rozmowach wiernych, a mogą odnosić się to także do siedem różnych danych oskarżeń przeciwko im. Spostrzeżenie naszego Pana na większe i mniejsze kładzenie pieniędzy do skarbnicy (Mar. 12:41 – 44; Łuk. 21:14) wyobraża na osiem wielkich cudownych dni, jak wierni zauważyli i ubliżająco mówili o stosunkowo wielkich kontrybucjach nominalnego ludu Bożego, i jak zauważyli i przychylnie odnosili się do stosunkowo małych składek wiernych. To było czynione w Strażnicach, wykładach i rozmowach i zawsze z pochwałą dla ludu w prawdzie w porównaniu do innych.
Dopytywanie się Greków o Jezusa (Jan 12:20-36) zdaje stosować się do dowiadujących się żydów względem ludu w prawdzie łącznie z syjonistycznymi czynnościami ostatnich w 1910-1912. Ożywiona nadzieja żydów i dopytywanie się odnośnie ludu w prawdzie, przyczyniło się do mówienia wiernych o tych znakach, o bliskim obaleniu królestwa Szatana, wyobrażone przez wzmiankę Jezusa łącznie z dopytywaniem się Greków. Wierni byli mniej i więcej przez myśl o przybliżającym się końcu ich publicznej usługi, na którą patrzeli, że się wnet skończy, strapieni, co było wyobrażone przez strapienie Jezusa przy tej okazji. Boska odpowiedź zdaje się wyobrażać Boskie oświadczenie ze Słowa, począwszy w 1913, że kościół pozostanie po 1914, i otrzyma inną chwałę – drugą chwałę Boskiego charakteru – chwałę Psalmu 149:5 – 9, wyobrażoną także przez Eliasza uderzenie Jordanu, Aarona wyznawanie grzechów nad kozłem Azazela i wtóra walkę Gedeona. Wątpliwości ludu względem znaczenia głosu Bożego wyobrażają wątpliwości wielu ludzi w prawdzie i innych ludzi odnośnie znaczenia takiego poselstwa, mianowicie co się tyczyło pokrewieństwa do nadziei, które były podtrzymywane odnośnie roku 1914.,
Są biblijne dowody na to, że naszego Pana wielkie proroctwo i przypowieści 25 rozdziału ewangelii św. Mateusza były dane po 6-tej godzinie wieczorem w środę; ponieważ Jezus pozostał w świątyni aż do wieczora, a Jego mowa odbyła się w wieczór, gdy już opuścił świątynię i przyszedł do góry Oliwnej (Łuk. 21:37; Mat. 24:1-3; Mar. 13:1-3). Dlatego Jezusa wielkie proroctwo (Mat. 24:1-51; Mar. 13:1-37; Łuk. 21:1-36) jak również cały 25ty rozdział Mateusza należą do czasu między 6tą godziną wieczorem w środę aż do 6-tej godziny wieczorem w czwartek, co stosuje się do czasu między październikiem 1914 a październikiem 1924. Stosujące się do Jezusa wielkiego proroctwa są prorocze nauki wiernych począwszy od października 1914 o wielkim ucisku, o czynnościach i cierpieniach ludu Bożego podczas tego czasu i o Boskim nadzorze i opatrzności nad nim, wśród tych ucisków. I w harmonii z zasadą wypełnienia się typu, który trwał do skończenia się na czas długo po wskazaniu tego, gdzie typ wskazywał jego początek, większość tych przepowiedzi w pozafigurze odnoszących się do Pana naszego wielkich proroctw były wyrażone po nadejściu epifanii i mają te same ogólne pozafigury na większej skalę, jak o tym w naszej dyskusji na osiem małych cudownych dni wskazywaliśmy. Gdy najprzód co tylko wspomniany artykuł pisaliśmy przeoczyliśmy podanie u Łuk. 21:37; Mat. 24:1-3, i Mar. 13:1-3. dowodząc, że naszego Pana wielkie proroctwo i Mat. 25 rozdział były dane po 6-tej godzinie wieczorem w środę, i dlatego omawialiśmy je jakoby były dane późno w środę po południu. Jednakowoż, jak w tym paragrafie podaliśmy (P. 22, 135, ost. par.) nie zawiera się w tym żadna przeciwność ani z tą poprawką; lecz podanie czasu w linii 11 powinno być zmienione do lipca 1921 i lipca 1922 i w linie