Teraźniejsza Prawda nr 46 – 1930 – str. 40
Zdaje się, że tylko jeden wypadek w naszego Pana doświadczeniach zdarzył się między środą wieczorem a czwartkiem wieczorem – co stosuje się do czasu od lipca 1921 do lipca 1922. To jest podane w Ewangelii Jana 12:36 – 58. Podczas tego dnia Jezus był na odosobnieniu od wodzów żydowskich tak jak epifanią oświeceni święci podczas tego pozaobrazowego czasu nic nowego przeciw lewitom nie czynili; ponieważ ta praca odnośnie rzeczy w numerach 32, 33 i 34 była tylko opracowaniem i wykończeniem tego, co przedtem przeciwko lewitom czyniono. To więc stosuje się do milczenia Jezusa przeciwko wodzom Izraela podczas czwartku. Św. Jana i naszego Pana rozważanie na niewiarę Żydów stosuje się do tego, co dobrzy lewici Kaatyci i epifanią oświeceni święci względem niewiary buntujących lewitów podczas pozaobrazowego czwartku powiedzieli.
Powyżej daliśmy w krótkości epifaniczne pozaobrazy doświadczeń i nauk Jezusa pięciu z sześciu Jego ostatnich dni w ciele. Nie mamy rozumieć, naprzykład, ażeby te przypowieści i proroctwa nie miały jeszcze innego zastosowania. One mają z pewnością jeszcze inne i ważniejsze zastosowania, aniżeli owe dane powyżej; lecz naszym celem powyżej jest, aby dać ich epifanię, a nie ich główne zastosowanie, a nasze usprawiedliwienie do zastosowania tych rzeczy do epifanii jest faktem powyższego podania, że osiem dni od Judasza pierwszego zdradzieckiego działania aż do dnia zmartwychwstania Jezusa są typem na okres czasu od lipca 1917 do lipca 1925, a wypełnienie się tych rzeczy pieczętuje, że powyższe zastosowanie jest prawdziwe.
Powyższy artykuł był pisany rychło w sierpniu 1922 i został najprzód opublikowany w Present Truth z września 1922. Od tego czasu szósty, siódmy i ósmy z małych cudownych dni przeszły i udowodniły pozaobrazowego wypełnienia się tego, co się działo w typie w szóstym, siódmym i ósmym dniu po przyjściu Jezusa do Betanii, to jest od czwartku szóstej wieczorem do piątku 6 wieczorem; od piątku 6 wieczorem do soboty szóstej wieczorem; od soboty szóstej wieczorem do niedzieli 6-tej wieczorem. W tym tu dodatku, który był napisany w marcu 1930 życzymy teraz przedstawić w krótkości główne punkty wypełnienia się tych trzech pozaobrazowych dni. Wieczerza w górnej sali z mową, przestrogami, zachęceniem i przepowiedziami wyobraża przywileje w służbie i w prawdzie, które mieli epifanią oświeceni święci (mały pozaobraz Jezusa) i osiem podziałów dobrych lewitów (włączając także tych w prawdzie epifanii), którzy są rozrzuceni między trzema wielkimi lewickimi podziałami (jedenaście dobrych uczni) od lipca 1922 aż do stycznia 1923. To może być zauważone z artykułów, które się w tym czasie ukazywały: artykuły przeciwko pewnym błędom w P. B. I., w towarzystwie i u Olsonitów, i artykuły względem proroctw, służby, budowania charakteru itd. razem z obejmującym udziałem w przywilejach tej służby. Judasz wyobraża złych i zdradziecko usposobionych miedzy ludem w prawdzie, szukających osobistych korzyści nawet aż do zaparcia się epifanią oświeconych świętych, mianowicie ich wodza. Judasz opuszczając wieczerzę przed jej zakończeniem się wyobraża tych złych z ludu w prawdzie, którzy odłączyli się od wszystkich dobrych w grupach i po zdradziecki! obrócili się przeciwko wiernym epifanią oświeconym świętym. Na przykład tego możemy podać wypadek o pewnej siostrze w zborze w Filadelfii, która się potknęła i poszła do Amramitów, gdzie swoją zdradziecką cząstkę wykonała. Z powodu naszego wyjawienia lewickich błędów przed lipcem 1922 i zaraz potem aż do listopada 1922, to pobudziło właśnie tych fałszywych nauczycieli do gniewu i uczyniło z nich małego pozaobrazowego Sanhedrynu, który chciał tylko „dostać” wodza epifanią oświeconych świętych i jego wiernych obrońców, aby tylko zniszczyć ich pracę między zwolennikami tego małego Sanhedrynu. Próba getsemańska naszego Pana wyobraża smutek i bojaźń epifanią oświeconych świętych z poglądu na myśli ich prawdopodobnych przeszłych uchybień lub ich prawdopodobnych przyszłych niepowodzeń w przepowiedzianych doświadczeniach szóstego małego cudownego dnia. Piotr w tej scenie wyobraża dobrych lewitów Merarytów, Jakub dobrych lewitów Gersonitów, a Jan dobrych lewitów Kaatów (włączając w to utracicieli koron w prawdzie epifanii). Zaspałość wszystkich jedenastu wyobraża jak ich pozaobrazy nie oceniali próby wiernych w tym czasie.
Zdrada składała się z czynów, przez które klasa Judasza w małym pozaobrazie dała jakiekolwiek informacje przeciwko klasie Jezusa w małym pozaobrazie, aby mówcze narzędzie ku części w prawdzie wielkiego grona i młodocianych świętych mogło być uszkodzone i zatrzymane. Próba przed małym Sanhedrynem składała się z śledzenia nauk i czynów klasy Jezusa w małym pozaobrazie, co miało pokrewieństwo z budowaniem zdania odnośnie mówczego narzędzia przeciw lewitom w prawdzie i młodocianym świętym. Fałszywe świadectwo przeciwko naszemu Panu w typie wyobraża krętactwa względem nauk i czynów klasy Jezusa w małym pozaobrazie, które różni osobiści obrońcy małego Sanhedrynu przesłuchiwali. Podprzysięganie Jezusa przez najwyższego kapłana, aby Jezus powiedział, czy jest Chrystusem, stosuje się do rzuconego wezwania na epifanią oświeconych świętych, aby oświadczyli się, czy są szczególnym narzędziem Pana w tym czasie do wielkiego grona i młodocianych świętych. Bardzo znakomity wypadek takiego wezwania znajduje się w kilku strażnicach mianowicie w Z ’23, 68, 72. A odpowiedź braci w pozafigurze Jezusa była dana przez epifanią oświeconych świętych przy różnych sposobnościach i dla wielu wzywających. Odpowiedź wydawcy do tego, co było w Z’23, 68, 72 znajduje się w P. 23, 77, 78. Te odpowiedzi przyczyniły się do zadecydowania fałszywych nauczycieli, aby odciąć wiernych klasy Jezusa od wielkiego dzieła mówczego narzędzia między ich obrońcami lewitami. Zaparcie się Piotra wyobraża dobrych lewitów w towarzystwie, których bojaźń pobudziła ich do zaparcia się sympatii i poparcia epifanią oświeconych świętych i ich pracy.
Gdy Judasz w małych cudownych dniach wyobraża złych lewitów, którzy dla osobistych i urzędowych korzyści sprzedali klasę Jezusa, to fałszywi nauczyciele wodzów lewickich stosują się do małego Sanhedrynu; Piłat wyobraża wodzów lewickich nie jako fałszywych nauczycieli, lecz jako mających i wykonywujących urzędowe władze względem kontroli, wykonawczej władzy i zarządzania, między innymi różnych dyrektorów zarządu, urzędników, zarządców, ogólnych i miejscowych i ich podległych, w różnych grupach lewitów. Wąchanie się Piłata do egzekucji Jezusa wyobraża tymczasowe wysiłki tychże, aby nie dopuścić do symbolicznego ukrzyżowania klasy Jezusa, to jest do publicznego wykazania, że są złymi w ich służbie (ręce przebite gwoździami) i charakterze (nogi przebite gwoździami) Lecz ostatecznie ta klasa Piłata dozwoliła na to. Damy tu dwie ilustracje tego symbolicznego ukrzyżowania i jego towarzyszącej śmieszności. Na jednej amramickiej konwencji R. R. Hirsh srogo i fałszywie zadrasnął wydawcę i jego wiernych obrońców jako złych w służbie i charakterach i to wobec jego dziwacznych Amramickich słuchaczy. R. H. Barber, jeden z wydawców Strażnicy powiedział obecnym na konwencji w Rochester, że my i nasi poświęceni obrońcy jesteśmy w wtórej śmierci i jako tacy nie mamy u nich żadnego posłuchu. Ma się rozumieć, że takie łakome i oszczercze podania tak oddziałały, że odcięli tych obmówionych braci od skutecznego działania jako mówcze narzędzie to jest dali śmierć klasie Jezusa – między lewitami. Dwóch złoczyńców wyobrażają złych między lewitami, którzy w tym samym czasie zostali odcięci od ich czynności między lewitami. Jan przy ukrzyżowaniu wyobraża dobrych lewitów w Prawdzie epifanii, Maria, matka Jezusa wyobraża epifanią oświeconych młodocianych świętych, a drugie trzy niewiasty dobrych lewitów w trzech grupach lewickich.