Teraźniejsza Prawda nr 45 – 1930 – str. 21
zniechęcając dalszą pracę z wyjątkiem „pocieszania braci,” walcząc przeciwko pracy Epifanicznej. Potem Olsoniści z ich fałszywymi naukami na Objawienie itd. przez ich wodzów, którzy nie byli postanowionymi pielgrzymami przez „onego sługę,” powzięli nauczanie ogólnego Kościoła i atakowali pracę Epifanii, rewolucję, której sprzeciwialiśmy się, aż później również musieliśmy Kapłańską społeczność i od nich odebrać. Ostatecznie ci po stronie brata Hirsh uczynili rewolucję przeciwko pewnym zarządzeniom do uczenia i ćwiczenia przezornych starszych, udzielonych przez naszego Pastora, przeciwko uwięzionemu głosowaniu w Kościele spłodzonych z Ducha członków Kościoła i przeciwko niektórym Epifanicznym zarządzeniom względem traktowania Lewitów. Tu także wierni sprzeciwili się, aż społeczność Kapłańską odciągnęli od nich.
15) W dwóch uprzedzających paragrafach początki rewolucji w ośmiu grupach są podane. Lecz rewolucjoniści nie ograniczali się jedynie do tych wspomnianych rewolucji, ale jeszcze więcej postąpili w zło. Wydawcy Strażnicy, a mianowicie ich wódz, prezydent towarzystwa, zaczął usuwać różne nauki Brata Russella, a na ich miejsce błędne wprowadzać, np. na Eliasza i Elizeusza, na przypisane usprawiedliwienie, na Młodocianych Świętych, na różne przypowieści, na jubileusze itd., itd., itd., aż literalne setki błędów były przedstawione, a setki tłumaczeń i nauk brata Russella zostały odrzucone. Tak bardzo zmienili jego zarządzenie względem prowadzenia pracy, że już nie można wcale nic zauważyć, co by miało jeszcze być pozostankiem od brata Russella. P.B.I. dodali również ich rewolucje. Przyjęli czarter, który sprzeciwia się przykładowemu czarterowi dla kontrolujących korporacji między ludem prawdy. Na kwestiach doktrynalnych odstąpili w głównych częściach od Objawienia i Daniela, a na całą chronologię przyjęli poglądy nominalnego Kościoła przeciwko takowym brata Russella, którego nie uznają już za „onego sługę.” Podobnie inni oprócz powyżej wspomnianych rewolucjonistów, dodali jeszcze więcej błędów do ich rewolucji.
16) W każdym wypadku my i nasi obrońcy sprzeciwialiśmy się takim rewolucjom. Artykuły Teraźniejszej Prawdy wyjawiają błędy doktryn i zło w praktyce. W każdym wypadku uzdolnił nas Pan do zbicia tych błędnych doktryn i do strofowania błądzicieli. Tak stanowczo broniliśmy prawdy i jej zarządzenia, zbijając ich błędy i ich zarządzenia, że nawet nasi rewolucyjni bracia musieli przyznać, że silnie i ustawicznie bronimy nauk i zarządzeń naszego brata Russella. Nasz postępek w tym względzie został fałszywie przedstawiony przez rewolucjonistów, którzy najprzód chcieli nam zarzucić na nasze bronienie prawdy. Jednak odpowiedź nasza tak kompletnie pobiła ich niewłaściwie odpowiedzi, że całkiem przestali nam odpowiadać, twierdząc, że chcą być po stronie pokoju i nie chcą nic mieć do czynienia z kontrowersją i przez to chcą pokazać ich cichość w przeciwieństwie, jak oni mówią, do naszego spornego ducha. Czy nasz Pan lub brat Russell i inni wierni słudzy Prawdy milczeli, gdy ich przedstawienia były atakowane i błędy wprowadzane? (Mich. 5:5, 6). Zapewne, że i oni działali w ten sam sposób pod podobnymi okolicznościami, a nie jak rewolucjoniści.
17) Lecz jakie jest znaczenie tych rewolucji i naszego stałego sprzeciwiania się? Jakie wrażenie uczyniły te rzeczy na lud Pański? Odpowiadamy, że takie rewolucje stosują się do Kozła Azazela, chcącego wyrwać się sile najwyższego Kapłana, a sprzeciwiania tym rewolucjom stosują się do ciągnięcia Kozła Azazela przez Najwyższego Kapłana od drzwi przybytku do bramy dziedzińca. Ten przedmiot określiliśmy w szczegółach w 16 numerze
kol. 2
Polskiej Teraźniejszej Prawdy. Tu określamy tylko ogólnie, że grzech wielkiego grona jest rewolucją, można zauważyć z Psalmu 107:10, 11, i wyjaśnimy ten cały Psalm: Wiersze 1-9 stosują się do Maluczkiego Stadka; 10-16 do Wielkiego Grona; 17-22 do Cielesnego Izraela podczas i przy końcu Wieku Ewangelii; 23-32 do świata podczas i przy końcu wielkiego ucisku; 33-38 do warunków Tysiąclecia i ludzi; Psalm 107:39-42 do złych i dobrych podczas krótkiego czasu przy końcu Tysiąclecia; a 43 wiersz pokazuje, że ktokolwiek zrozumie ten Psalm, będzie rozumiał Boski Plan dla rodzaju ludzkiego. Wiersze 10-16 odnoszą się do Wielkiego Grona i teraz wyjaśnimy wiersze 10, 11, jak następuje: „Którzy siedzą w ciemności (w błędach, w które Pan dozwala, aby Wielkie Grono wpadło, będąc w rękach Azazela) i w cieniu śmierci (w niebezpieczeństwie wtórej śmierci, do której ich samowola może łatwo doprowadzić) ściśnieni będąc nędzą (szatańską pokusą – 1Piotra 5:8, 9) i żelazem (silnymi węzłami samolubstwa, światowości i grzechu); przeto, że byli odpornymi (rewolucjonistami) wyrokom (naukom) Bożym, a pogardzili (znieważyli, nie uznawali za ceniące i dlatego zaniedbali) radą Najwyższego.” (Boski Plan składa się z różnych prawd, faktów i zarządzeń, którego odrzucenie w jakiejkolwiek części jest wzgardzeniem przeciwko całemu Boskiemu Planu. – Jak 2:10. Zapewne, że usunięcie zarządzeń dla pracy Pańskiej, danych przez „onego sługę,” jest wzgardzeniem rady Pańskiej, Planu Jego).
18) Ten powyższy ustęp omawia o Wielkim Gronie. Obwinia ich 1) o rewolucję przeciwko naukom Pańskim i 2) o wzgardzenie Jego zarządzeń. Ten ustęp wyraźnie mówi, że odrzuceniem różnych nauk i zarządzeń Pańskich jest grzechem – mianowicie objawionym grzechem Wielkiego Grona. Rewolucja objawia ich za takowych. Podług tego ustępu, wtenczas tylko możemy wiedzieć, czy Nowe Stworzenie jest z Wielkiego Grona, jeżeli czyni rewolucję przeciwko naukom i zarządzeniom Pańskim. Innymi dowodami nie możemy wiedzieć, czy utracili ich korony, oprócz innych grzechów, jak rewolucja, ponieważ nie możemy sądzić, jaki stopień innego złego doprowadza do utracenia korony; lecz jeżeli nowe stworzenia czynią rewolucję przeciwko Pańskim naukom i zarządzeniom, jesteśmy (z powodu ich rewolucji) poinformowani od Pana, że tacy utracili swe korony i przez to są Wielkim Gronem. Psalm 107:10, 11 podaje nam tę informację od Pana. My ich nie sądzimy. Bóg, przez ich postępki, sądzi ich; w tych ustępach Pisma Św., przez ich rewolucję objawia ich wiernym, jako lewitów – członków Wielkiego Grona. Powtórzymy jeszcze raz: My ich nie sądzimy, jeżeli z powodu ich rewolucji mówimy, że są członkami Wielkiego Grona. My tylko opowiadamy Boski sąd nam udzielony, który przez ich rewolucję został nam objawiony. Nasz brat Russell nauczał, że po rozdzieleniu pozaobrazowego Eliasza i Elizeusza i przed opuszczeniem klasy Eliasza świat, wierni mieli wiedzieć, którzy by byli Wielkim Gronem, jak następujące (Z. ’16, 264, par. 1) podanie dowodzi: „Będzie to po uderzeniu Jordanu, po rozdzieleniu ludzi przez poselstwo Prawdy i płaszcz władzy Eliasza – że rozdzielenie Kościoła w dwie klasy odbędzie się. Potem klasa Eliasza będzie jasno zamanifestowaną, jako różniąca się i odłączona od klasy Wielkiego Grona. Pamiętajmy o tym, że rozdzielenie odbędzie się przez wóz ognisty, będą to bardzo ciężkie doświadczenia, które wybrana klasa chętnie przyjmie i im się podda; gdy zaś klasa Elizeusza będzie schraniać się od prześladowań, choć nie całkiem się schraniać będzie od grzechu lub od odrzucenia Pana. Później wielki wicher (prawdopodobnie anarchia) przyprowadzi przemianę klasy Eliasza.”
19) Powtarzajmy, aż myśl będzie pojęta: Ich rewolucja przeciwko Boskim naukom i zarządzeniom objawia tracicieli koron, jako takich wiernym i oświeconym z Maluczkiego Stadka. Potrzeba tej wiedzy wiernym jest dlatego im dana, aby wiedzieli, którzy utracili korony i aby mogli im służyć;