Teraźniejsza Prawda nr 44 – 1930 – str. 11
wyrażenie święte jest podane w hebrajskim najświętsze. Przebłaganie za przybytek zgromadzenia według tego znaczy przebłaganie za miejsce święte, jako różniące się od dziedzińca i miejsca najświętszego; lecz to ubłaganie (przebłaganie) według 2Moj. 30:10 było za złoty ołtarz. Dlatego złoty ołtarz, jako najważniejsza rzecz w miejscu świętym, czasem odnosi się do miejsca świętego, i odwrotnie nazwa święte czasem odnosi się do złotego ołtarza. Rozumiemy, że wiersz 12 mówi o miejscu świętym (w polskich Bibliach dobrze tłumaczone) przetłumaczone z hebrajskiego zwykle pod nazwą „święte”. Według tego rozumiemy że naczynia wierszu 12 odnoszą się do naczyń złotego ołtarza. Można także zauważyć, że te wiersze (11, 12) nie wyszczególniają różnych gatunków naczyń, jak to jest uczynione w łączności ze stołem, świecznikiem i miedzianym ołtarzem mimo tego ponieważ te dwa ołtarze dawają pogląd na te same rzeczy lecz z różnych punktów zapatrywania, złoty ołtarz dając Boski pogląd, miedziany ołtarz ludzki pogląd, mamy upewnienie do przypuszczenia że oprócz kadzideł były tam 4 gatunki naczyń łącznie z złotem ołtarzem, tak jak były 4 gatunki naczyń, oprócz kadzideł, łącznie z miedzianym ołtarzem użyte. 2Moj. 38:3.
(12) Nakrywanie złotego ołtarza niebieskim płótnem wyobraża wierną służbę którą daje kapłaństwo pozaobrazowemu złotemu ołtarzowi – kościołowi w stanie ofiarnym, a także wyobraża jak Jehowa i kapłaństwo uznawają taką służbę za wierną, gdy pokrycie takowego borsukowymi skórami wyobraża że posługa kapłaństwa do pozaobrazowego złotego ołtarza, jest odbijającą – wstrętem – dla niekapłanów. Te same myśli odnoszą się także do nakrywań naczyń należących do złotego ołtarza; wierne przedstawienia doktryn, strofowań, naprawy i ćwiczenia w sprawiedliwości odnośnie pozaobrazowego złotego ołtarza są uznawane przez Boga i kapłaństwo za wierne, a przez niekapłanów za wstrętne, ponieważ nie są dopuszczeni do zrozumienia takowych. Drążki do noszenia złotego ołtarza, jak drążki arki, stołu i miedzianego ołtarza, wyobrażają stary i nowy testament. Kładzenie takowych w obrączki wyobraża polecenie pozaobrazowego kapłaństwa takowych pozaobrazowym lewitom dla ich użytku w służeniu ofiarującemu kościołowi w jego ofiarniczym stanie, gdy zaś sztaba, która była użyta do noszenia naczyń złotego ołtarza, zdaje się wyobrażać stary testament, który od nowego testamentu jest więcej używany przez kapłaństwo łącznie z naukami odnośnie kościoła w jego ofiarnym stanie. To jest widocznym z wielu wzmianek do starego testamentu w sprawach ofiarniczych w pism. Apostołów i podrzędnych proroków np. do Żydów i w pismach naszego Pastora. Zakładanie zawiniętych naczyń na sztabę wyobraża zalecanie pozaobrazowych kapłanów starego testamentu pozaobrazowym lewitom dla ich użytku w posługiwaniu biblijnych nauk dotyczących kościoła w jego ofiarnym stanie.
MIEDZIANY OŁTARZ I JEGO NACZYNIA
(13) Wiersze 13, 14 traktują o nakrywaniu miedzianego ołtarza. Ten ołtarz wyobraża ofiarnicze człowieczeństwo klasy Chrystusowej. Popiół ołtarza wyobraża przeszłe ofiarnicze służby klasy Chrystusowej jako pamiątki, historie. Wzięcie popiołu z ołtarza wyobraża myśl, że te czyny są przeszłością, oprócz lekcji które się z nich otrzymuje, mają być pozostawione na bok, a nowe czyny w ofiarniczej służbie mają zająć ich miejsce, to jest że była ofiarnicza służba, która odnosiła się do siania. Taka służba nie będąc więcej wykonywaną, egzystuje tylko w pamięci przeszłych rzeczywistych służbach, a choć wiele lekcji otrzymuje się z ich dawniejszych czynności, to były jako służby usunięte jako już nie na czasie, gdy służba żęcia była w ich miejscu wykonywana; później między tymi, którzy zostali zżęci, inne formy służby były wykonane, jak zbieranie do gumna itd. Odstawienie na bok skończonej służby,
kol. 2
która teraz egzystuje tylko jako pamiątka przeszłej rzeczywistej służby, było pokazane, przez wzięcie popiołu – te czyny nie są już więcej wykonywane, lecz są przeszłymi służbami jako pamiątki lub historie.
(14) Można zauważyć, że ołtarz miedziany był pokryty szarłatnym (fioletowym) płótnem. Zachodzi teraz pytanie, dlaczego nie był pokryty niebieskim. Odpowiadamy, że kolor szarłatny składa się z dwóch, to jest z czerwonego i niebieskiego koloru, i umyślnie był użyty przez Pana, aby był typem: niebieski, na wierność kapłaństwa; gdy zaś czerwony wyobraża kapłaństwa dzieło pojednania a szarłatny składający się z mieszanych kolorów niebieskiego i czerwonego, wyobraża myśl, że to ofiarujące kapłaństwo jest prospektywnym królewskim kapłaństwem. Wierny, ofiarujący i królewski charakter służby kapłańskiej jest dlatego wyobrażony przez szarłatne płótno. Bóg i kapłaństwo uznają ich służbę łącznie z ołtarzem i jego naczyniami z tego punktu widzenia, gdy zaś świat uznaje to ofiarowane człowieczeństwo klasy Chrystusowej – pozaobrazowego miedzianego ołtarza – w jej ofiarniczych czynach dla pozaobrazowego miedzianego ołtarza jako wstręt; a ponieważ ich ofiarnicza służba łącznie z przynależnymi naukami jest uznawana jako wstrętna przez niekapłanów, te fakty były pokazane przez nakrycie ołtarza i jego naczyń borsukowymi skórami.
(15) Pięć gatunków naczyń było użytych przy miedzianym ołtarzu (porównaj wiersz 14; 2Moj. 38:3). Już wskazaliśmy, że kadzidła wyobrażają biblijne ustępy, których używa kapłaństwo łącznie z ich ofiarnicza służbą. Haki do noszenia mięsa do ołtarza i na ołtarz wyobrażają naprawy, jakich udziela Słowo Boże do błędów i słabości ciała. Łopaty do ognia i popiołu wyobrażają nauki (doktryny), które dopomagają w ofierze człowieczeństwa klasy Chrystusowej. Drążki, jak w wszystkich innych wypadkach, wyobrażają dwie części Biblii, Stary i Nowy Testament, dawając zdolności lewitom w ich pomaganiu pozaobrazowemu kapłaństwu i izraelitom łącznie z ofiarą człowieczeństwa klasy Chrystusowej. Włożenie drążków w pierścienie ołtarza, wyobraża pozaobrazowego kapłaństwa zalecanie starego i nowego testamentu pozaobrazowym lewitom dla ich użytku w posługiwaniu, co się tyczy ofiarowanego człowieczeństwa klasy Chrystusowej. Gdy lewici mogli dotykać się drążków i sztab, to nie mogli dotykać się sprzętów i naczyń (wiersz 15), w innym razie by umarli. To zdaje się wyobrażać fakt, że pozaobrazowi lewici nie powinni czynić tego co pozaobrazowi kapłani czynią w pozafigurze – nie powinni ofiarować się z nimi; ponieważ jakikolwiek zamiar do czynienia tego, doprowadził by ich do skalania i splugawienia pozaobrazów; i gdyby jakikolwiek lewita to czynił, utracił by swój stan jako lewita – umarł by pozaobrazowo jako taki.
POZAOBRAZOWY ELEAZAR
(16) Uważamy także za bardzo stosowna rzecz, gdy łącznie z podaniem o sprzętach i naczyniach nadmienimy także, kto miał dozór nad takimi. Eleazarowi, starszemu z dwóch pozostałych synów Aarona był dany dozór nad takowymi. (w. 16) Na wiek Ewangelii aż do jego żniwa, Eleazar wyobraża 12 Apostołów, a na żniwo wieku Ewangelii wyobraża „onego wiernego sługę” jak już pokazaliśmy. (P. 22. 10, par. 3). Jak możemy to więc wiedzieć? Z Pisma Św., faktów i stosownych typów i pozaobrazów, Jezus wyraźnie pokazuje, że do rozwiązania zobowiązujących nauk, konstytucji (porządku) i praktyk kościoła, i do uwolnienia się od innych nauk, konstytucji i praktyk, apostołowie otrzymali do tego urząd i władzę. (Mat. 18:18, 19). To apostołowie wykonali, najprzód mową a później przez Pisma, dla kościoła w ich dniach. Te rzeczy były przez ich pisma do tego czasu wykonywane, jako ich ogólny nadzór w kościele odnośnie nauk, organizacji i praktyk. Tak więc Pismo Św., i fakty dowodzą tego odnośnie