Teraźniejsza Prawda nr 41 – 1929 – str. 58
Łuk. 12:37; 21:34; i Tes. 5:2; 2Piotra 3:10; Jud 14. Ustępy pokazujące słowa „ma przyjść” odnoszące się do wtórego przyjścia naszego Pana podczas całego Tysiąclecia są następujące: Mat. 16:27; 23:39; 25:31; Mar. 8:38 – 9:10; Łuk. 17:20. Ustępy, które uczą, że objawienie naszego Pana będzie przed Tysiącleciem są jeszcze następujące: Łuk. 17:30; Kol. 3:4. Ustępy, które odnoszą się do Objawienia naszego Pana przed i podczas Tysiąclecia są jeszcze następujące: 1Kor. 1:7; 1Piotr 1:7, 13; 4:13, a ustępy, które się tylko odnoszą do Tysiąclecia są Rzym. 2:5; 8:18, 19.
Z punktu zapatrywania na te fakty musimy zbadać znaczenie słów „ma przyjść” i „objawienie”, jak są użyte w 2Tes. 1:6 10, a dowiedzmy się z tego samego ustępu, czy odnosi się do rzeczy przed lub podczas Tysiąclecia, co się tyczy ukarania wszystkich prześladowców Kościoła. Wiersze 6, 7 i 10 dowodzą, że to odnosi się do całego Tysiąclecia, a nie tylko do Parousii i Epifanii. Zauważmy przede wszystkim podanie czasu w 7 wierszu „przy objawieniu Pana Jezusa”. Co więc mówią poprzedzające słowa odnośne dziania się „przy objawieniu naszego Pana Jezusa? (1) Nie tylko, że cały Kościół będzie znajdować się w odpoczynku od prześladowań, mając nagrodę od Pana; lecz (2) że wszyscy niepoświęceni prześladowcy Kościoła od czasów Pawła otrzymają pomsty karanie od Pana. A co to znaczy? Że wszyscy prześladowcy znów ożyją! A kiedy to będzie? Po zakończeniu się dnia gniewu Bożego, po ucisku, podczas Restytucji. Dlatego wyrażenie „przy objawieniu Pana Jezusa” w 7 wierszu nie odnosi się do ukarania prześladowców w Parousii lub Epifanii, lecz do Bazylei (Królestwa) czyli jedynie do czasu Restytucji; ponieważ nie prędzej, aż w tym czasie, wszyscy prześladowcy Kościoła powrócą z grobów. Dlatego zły sługa nie zastosował tego ustępu Pisma Św. właściwie, jeżeli używa go na dowód wtórej śmierci niespłodzonego z ducha prześladującego kleru itd., przy końcu tego wieku. Po drugie patrzmy na wiersz 10, gdzie inny wykaz czasu jest dany, wyjaśniając znaczenie słów „gdy przyjdzie”. Ten czas wykazuje przez wyrażenie „w on dzień”. Jaki to dzień? Ma się rozumieć, dzień Tysiąclecia, restytucji. A jak możemy to wiedzieć? (1) Nie tylko, że to jest zwykłe znaczenie tego wyrażenia; lecz (2) mianowicie wyrażenie „wszystkich wierzących w on dzień” jest innym okresem od sądzenia Kościoła, przez to dowodząc, że tym dniem jest Tysiąclecie, różniące się od Wieku Ewangelii – od dnia Wielkiego Zbawienia. Dlatego wyrażenie wierszu 10 „gdy przyjdzie” nie jest ograniczone do czasu przybycia Pana, ani do Parousii, ani do Epifanii, ale do całych tysiąc lat, – do czasów naprawienia wszystkich rzeczy, kiedy rzeczywiście będzie uwielbiony w Świętych Swoich i podziwiany przez wszystkich innych wierzących. Dlatego klasy tu wzmiankowane są (1) nieznający Boga i (2) nieposłuszni Ewangelii. (A) są to ci (a) co umrą w 100 latach (ci którzy Boga nie znają) i (b) ci, którzy umrą przy końcu Tysiąclecia jak symboliczne kozły (którzy nie są posłuszni Ewangelii); lecz (B) także (a) ci z paruzji i epifanii, spłodzeni z ducha w nominalnym kościele, którzy nie grzesząc grzechem na śmierć, nigdy nie przyszli do prawdy i dlatego nigdy właściwie nie poznali Boga (którzy Boga nie znają); i (b) ci spłodzeni z ducha w prawdzie, którzy grzeszą grzechem na śmierć (ci którzy nie są posłuszni Ewangelii – prawdzie, która uzdolniła by ich do poznania Boga). Z punktu zapatrywania na 9 wiersz, przyznawamy się do omyłki, którą raz wyraziliśmy i pisaliśmy, że ci, którzy Boga nie znają „to nominalny lud Boży”, a ci „którzy nie są posłuszni Ewangelii, to Wielkie Grono. Widzimy, że ta nasza omyłka była błędem, odwołując to, żałujemy, że to uczyniliśmy. Dlatego, że nie zastanowiliśmy się zupełnie nad karą 9 wierszu, gdzie mówi, że dwie klasy 8 wierszu będą ukarane.
kol. 2
Co więc nasze badanie dowodzi, odnośnie tych ustępów? Odpowiadamy, że te ustępy nie mogą odnosić się do okresu lub czasu przed Tysiącleciem, czyli przed królestwem (Basileą), lecz odnoszą się do całego Tysiąclecia, mianowicie do drugiej i trzeciej fazy wtórego przyjścia Pana, to jest do Epifanii i do Bazylei! Jaki wniosek mamy więc z tego? Ten, że musimy kompletnie obalić twierdzenie złego sługi w jego nowym poglądzie o wtórej śmierci na przypowieść o kozłach i owcach, jak on błędnie naucza.
Czasami „głupi i niepożyteczny pasterz” bez wstydu twierdzi, że niektórzy bracia używają ich umiejętności Greckiego i Hebrajskiego, aby pokręcić prawdę. Jego czytelnicy rozumią, że on to o nas myśli. Lecz nasi czytelnicy dobrze wiedzą o tym, że my posiadamy dobrą znajomość tych języków, jak również dobrze wiedzą o tym, że używamy naszych talentów do bronienia i wyjaśniania prawdy i często do zbijania jego i innych błędów. Do tego chcemy nadmienić, że gdyby znał zupełnie angielską, grecką i hebrajską gramatykę i gdyby nie był upity błędami, mógłby być „wolnym od wielu omyłek i błędów, i od błędnego tłumaczenia (w Z. 24, 58, 2Par.) rzeczownika ang. „rest” „odpocznienie” w 2Tes. 1:7, o którym mówi, że to jest „rozkazujący czasownik”, co jednak w greckim jasno, a w angielskim nie zupełnie jasno określa, że to jest „rzeczownik”. Ten błąd popełnił dlatego, że wcale nie rozumie myśli Apostoła w wierszach 6 i 7 i zdaje mu się, że lud Boży jest napominany do „odpocznienia” podczas Wieku Ewangelii, gdy zaś Apostoł pokazuje, że Pan „przy objawieniu Pana Jezusa” (Diaglott) odda zapłatę: (1) uciśnienie niepoświęconym prześladowcom Kościoła całego wieku i (2) „odpocznienie” Kościołowi z całego wieku, co dowodzi, że pomsta dla prześladowców będzie tedy, gdy Restytucja się rozpocznie i gdy umarli wyjdą z grobów – podczas Tysiąclecia.
Lecz to nie są jeszcze wszystkie dowody wzmagającego zaciemniania się jego prawego oka. Jego niepotrzebne, bezpożyteczne podawanie różnych tłumaczeń brata Russella na te wiersze pokazuje, że nie wie jak je przystosować; na przykład twierdzi, że Szatan a nie Adam, jest jednym z książąt z Psalmu 82:7. Możemy wyraźnie zauważyć, że ofiary okupu i za grzech są opisywane w 6, 7 wierszu tego Psalmu, a reszta Psalmu opisuje o złych postępkach człowieka a nie Szatana. Komentarz brata Russella na ten Psalm jest prawdziwy, którego zły sługa przekręca. Co za pożytek z takich zmian? One wypływają z ducha niezgodnego i są uczynkami ciała. – Gal. 5:20.
FAŁSZYWY OKRES ŻNIWA
Inny jeszcze dowód jego zaciemniania się prawego oka może być zauważony w jego nowej myśli, (Z ’24, 4, 5) że okres żęcia żniwa trwa 50 lat. Zamiast pokornie przyznać się do tego, że był w błędzie, kiedy przeciwnie do nauk brata Russella przez kilka lat uczył, że żęcie rozpoczęło się w 1878 i skończyło się w 1918, przemienił nawet daty w drukowanych kazaniach brata Russella i zamiast okresu 1874-1914, przerobił na okres od 1878 do 1918, teraz mówi do swoich czytelników, że okres żęcia jest od 1874 do 1924. Jako dowód na to podaję, że Żydzi żeli w żniwie 50 dni, rozpoczynając żęcie 16 Nisan (jak Biblia uczy, że tak było 5Moj. 3:9) i kończąc je w Zielone Świątki (czego Biblia nigdzie tego nie uczy). Twierdzi, że jak Zielone Światki były świętami pierwiastków, żęcie zakończyło się w tym dniu; i argumentuje, że to wyobraża 50-letnie żęcie przy końcu Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii. Nie możemy znaleźć absolutnie żadnej łączności między jego rozumowaniem na typ i pozaobraz i między jego wnioskami. Zielone Świątki, jak podane w Starym Testamencie, co się tyczy święta pierwiastek, są obrazem na cały Wiek Ewangelii i z punktu zapatrywania na owoc po pierwiastkach, są obrazem na Wiek Tysiąclecia (Joel 2:28, 29) tak jak brat Russell