Teraźniejsza Prawda nr 41 – 1929 – str. 57
Jego nowy pogląd rzeczywiście wojuje przeciw pewnym zarysom Boskim na wiek Ewangelii i przeciw doktrynie o okupie. Drodzy Bracia i Siostry, czuwajmy, ponieważ, jeżeli ktoś fałszuje jeden zarys okupu, skutkiem tego wprowadzi inne błędy na ten przedmiot i może potem doprowadzić lud Boży do wielkich błędów.
Podaje on dwa przykłady na dowód, że rozmyślni grzesznicy chociaż nie usprawiedliwieni do życia, idą na wtóra śmierć – Judasza, nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów. On myśli, że Mat. 23:33 dowodzi o nauczonych w Piśmie i Faryzeuszach. Ten ustęp jak brat Russell uznawał (jak może być zauważone z dwóch jego przytoczeń w artykule nowego poglądu złego sługi, podającego brata Russella odnośniki w taki sposób, jakoby potwierdzały jego nowy pogląd) uczy, jak Jezus się zapatrywał na podły charakter faryzeuszów, że wątpił o ich nawróceniu się w czasie ich próby do życia w tysiącleciu. Ustęp nie mówi, że nie ujdą wyroku Gehenny. Pokazuje, że Pan przestrzegał ich, iż znajdowali się w wielkim niebezpieczeństwie, że może nie ujdą ognia Gehenny. Przeciwnie tym samym Faryzeuszom Pan przepowiedział, że będą widzieć (dlatego będą znów żyli w Tysiącleciu, a zatem nie znajdują się teraz we Wtórej Śmierci) Abrahama, Izaaka i Jakuba itd., jako ziemską fazę Królestwa, a samych siebie wykluczonych od takiego zaszczytu, pomimo tego, że w samej ślepocie mniemali, że oni mieli być najwyższymi między tymi książętami (Łuk. 13:28). Dlatego też nie znajdują się we wtórej śmierci. Jest to charakterystyką złego sługi, że na poparcie swych fałszywych przedstawień cytuje wyjątki z pism naszego Pastora; jeżeli brat Russell powiedział, że „jest mało nadziei” dla nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów, to jednak daje im trochę nadziei; gdy zaś zły sługa podaje ten ustęp jako dowód, że nie ma żadnej nadziei dla nich. Brat Russell pisząc na ten przedmiot podał myśl Jezusa z Mat. 23:33 to jest, że Faryzeusze będą mieli trudność ujść wyroku Gehenny w Tysiącleciu.
WYPADEK JUDASZA
Z Judaszem rzecz się ma inaczej; ponieważ on to posiadał, co Bóg w tym czasie uznawał i traktował za równe do usprawiedliwienia do życia i spłodzenia z ducha, to jest Bóg przez przyjęcie dwunastu i siedemdziesięciu jako apostołów i proroków w kościele przez pomazanie, które im dał pokazuje, że przed czasem udzielił im usprawiedliwienia do życia i przez danie im wyższych urzędów w Kościele, postanowił ich w Ciele Chrystusowym. Przeto Bóg pokazuje, że tych postawił na próbę do życia. On też dlatego przed zesłaniem Ducha Świętego napisał ich imiona w księdze żywota Baranka (Łuk. 10:20; Żyd.12:23). Jako części Kozła Pańskiego zostali oni przywiązani do drzwi (zasłony) przybytku przed zesłaniem Ducha Świętego. Dlatego mogli modlić się „Ojcze nasz” i dlatego też przy różnych sposobnościach Jezus zwał Boga Ojcem ich. Okup będąc na ołtarzu już położony (Zobacz Komentarz Bereańskiej Biblii na Mat. 9:2 itd.), a oni będąc współuczestnikami z Panem w Jego urzędzie i cierpieniach, Bóg pod powyżej wymienionymi warunkami musiał im przed czasem dać usprawiedliwienie do życia. Dlatego, ktokolwiek z nich, przez dobrowolny grzech, mógł przed zesłaniem Ducha Świętego iść na wtóra śmierć. Lecz to niebezpieczeństwo pójścia na wtóra śmierć przed zesłaniem Ducha Świętego było ograniczone tylko dla tych 82 osób, ponieważ posiadali tę sama wartość, usprawiedliwienie do życia, przedpomazanie, udział w dwóch najwyższych urzędach w Kościele jako specjalni pomocnicy Jezusa, będąc wpisani do Barankowej Księgi żywota. Ponieważ inni, oprócz tych 82, nie mieli tych przywilei, dlatego też nie mogli znajdować się w niebezpieczeństwie w wieku Ewangelii, na ostatecznej próbie do życia, jeżeli wcale nie byli spłodzeni z Ducha Św.
kol. 2
Dlatego Judasz, wierząc i wiedząc, że zdradzał Mesjasza, zupełnie utracił, swoje przywileje i poszedł na wtóra śmierć, becz z nauczonymi w Piśmie i Faryzeuszami rzecz się ma inaczej, tak jak brat Russell pokazuje w jego podaniach tego artykułu, gdzie mówi, że nie Faryzeusze, lecz Judasz był tym, który winien był ukrzyżowania Jezusa i był więcej winnym od Piłata, rzymskich żołnierzy, żydowskiego pospólstwa i sanhedrynu; ponieważ ci nie wierzyli i dlatego nie wiedzieli, że Jezus był Mesjaszem (Dz.3:17; 1Kor. 2:8); ani nie otrzymali usprawiedliwienia do życia, przedpomazania, urzędów apostolskich i podrzędnych proroków w ciele i zapisania imion w księdze żywota Baranka. Dlatego ich postępek przeciwko Panu, prawdzie i sprawiedliwości nie był ostatnim. Oni przez zasługę okupu otrzymają jeszcze sposobność do życia, wśród karań i strofowań z większą nadzieja dla jednych, a z mniejsza dla niepoprawnych między tymi. Tak samo dziać się będzie z klerem i z przedniejszymi z trzody nominalnej, którzy nie zostali usprawiedliwieni do życia i z tej przyczyny nie byli spłodzeni z ducha i dlatego nie są teraz na próbie do życia, choć mniej więcej grzeszyli przeciwko klasie Chrystusowej. Nauczeni w Piśmie, Faryzeuszowie, kler, główni z nominalnej trzody i inni prześladowcy klasy Chrystusa, którzy nie wierzyli i dlatego nie znali Mesjaszowego poselstwa w klasie Chrystusowej, ci wszyscy będą mieli sposobność zbawienia. To jest uwidocznione przez człowieka, który wyniósł ciała cielca i kozła za obóz, a potem przy końcu dnia pojednania powrócił i omył się. (3 Moj. 16:27, 28). Tak samo niespłodzony z ducha grzeszy kler, główni z trzody i inni, którzy będą przedstawieni w tym człowieku, prześladowali Wielkie Grono w 1918, nie pójdą na wtóra śmierć (3 Moj. 16:26) tak jak zły sługa twierdzi, że ci członkowie wielkiego grona byli maluczkim stadkiem, choć bez wątpienia tak wierzymy, że niektórzy tylko członkowie Maluczkiego Stadka, którzy się towarzyszyli z Wielkim Gronem, cierpieli prześladowania od tych samych ludzi. Przez to nie mamy rozumieć, że żaden z kleru i główniejszych trzody nie poszedł na wtóra śmierć podczas wieku Ewangelii. Przeciwnie, ci, którzy byli spłodzeni z Ducha Świętego i stali się wodzami przesiewaczy w jakimkolwiek z tych sześciu przesiewań, ci pójdą na wtóra śmierć, jak to uwidocznia typ, (250 Lewitów), którzy byli czynnymi w piątym (przeciwieństwie) przesiewaniu. (4 Moj. 16:35.38). Bez wątpienia ci, jako pozaobrazowy Judasz prześladowali i będą prześladować prawdziwy Kościół. Dla takowych spłodzonych z Ducha nie ma żadnej nadziei. Ci napewno pójdą na wtórą śmierć: lecz ci nie są wyobrażeni w przypowieści o kozłach; lecz reprezentują tych z klasy wtórej śmierci, którzy umrą przy końcu tysiąclecia, a nie tych, którzy po sto latach (Izaj. 65:20) podczas tysiąclecia umrą wtóra śmiercią.
Za swój ostatni i przypuszczalnie wnioskujący dowód zły sługa podaje 2Tes. 1:6 – 10 i myśli, że to odnosi się tylko do wielkiego ucisku i twierdzi, że to uczy o ukaraniu prześladującego niespłodzonego z ducha kleru itd., wtóra śmiercią w czasie wielkiego ucisku. Lecz wiersz ten nie może być tak zastosowany, ponieważ mówi (wiersz 10) gdy przyjdzie, a to odnosi się do wtórego przyjścia Pana i wyraża się, że to ma być „przy objawieniu Pana” (wiersz 7) a w literalnym znaczeniu tego słowa odnosi się do czasu Tysiąclecia. Brat Russell często wskazywał, że całe Tysiąclecie jest okresem Jego przyjścia (obecności) i objawienia. Słowa „gdy przyjdzie” mogą być zastosowane do Jego Paruzji, a słowa „gdy przyjdzie przy Jego objawieniu” mogą też być zastosowane do całej Paruzji i Epifanii. Ustępy pokazujące słowa „ma przyjść” – (gdy przyjdzie) które odnoszą się do wtórego przyjścia naszego Pana podczas całej Paruzji i Epifanii, są następujące: 1Kor. 11:26;