Teraźniejsza Prawda nr 41 – 1929 – str. 55
sądzenie wyobraża cztery procesy, które mają łączność z próbą do życia: (1) instrukcja; (2) próba po udzielonych sposobnościach do wzrostu w charakterze; (3) reformacyjne karanie za częściowo dobrowolne upadki w czasie próby; i (4) korzystna lub niekorzystna decyzja, stosownie do wypadku. Dalej jako jego trzeci powód do swego „nowego poglądu” podaje, że Jezusa najmniejsi bracia w tej przypowieści to Kościół; gdy zaś Kościół to są najwięksi bracia, ponieważ są największymi i najwyższymi dziećmi Jego Ojca, gdy zaś w przypowieści są podani jako najmniejsi. Dalej błędnie podaje swój czwarty powód dla swego „nowego poglądu”, że ponieważ klasa restytucyjna otrzyma życie od Chrystusa, dlatego oni nie będą Jego braćmi, mimo faktu, że Bóg Adama nazwał Jego synem (Łuk. 3:38) i również, gdyby Adam nie zgrzeszył i jego dzieci były doskonałe i bez grzechu, to Bóg również byłby ich Ojcem, ponieważ On jest źródłem doskonałego życia wszystkich Jego doskonałych stworzeń, choć On używa różnych środków dania tego życia i również mimo faktu, że ci bracia w tej przypowieści są nazwani najmniejszymi jakimi wierni z całego świata ludzkości w przyszłym wieku będą. Zobacz Rotherhama i oba Revised Version odnośnie tych poprawnych tłumaczeń. Jako piąty powód swego nowego poglądu twierdzi, że doskonałość klasy restytucyjnej znaczy, że nie mogli by tego myśleć, że Jezus miał na myśli Samego Siebie gdy jej mówił o daniu lub niedaniu Mu pomocy; gdy zaś fakt ich próby przy końcu przyszłego wieku wyobraża, że będą wystawieni na niekompletne wrażenia. Jako szósty dowód swego nowego poglądu twierdzi, że wszystkie nauki i fakty, mające łączność z proroczymi wypadkami są całkowicie dane w jednym ustępie odnoszącym się do takiego wypadku; gdy zaś Pismo Święte podaje je w sposób „trochę tu, trochę tam”, i dlatego przypowieść nie pokazuje wszystkich rzeczy na przyszły wiek i następujący po nim krótki czas, lecz jej główne myśli odnoszą się do różnych postępków praktykowanych podczas Tysiąclecia, gdy oznaczy klasy, do której z nich kto będzie należeć w tym krótkim czasie, gdy zaś Obj. 20:7 – 9 pokazuje jak złe charaktery, które dla braku miłości podczas Tysiąclecia, czego nie określa w tym ustępie, doprowadzą ludzi ze złymi charakterami do oburzenia się po Tysiącleciu. Dalej przekręca i jako siódmy powód na swój „nowy pogląd” podaje, że nie można o nikim mówić z punktu zapatrywania przyszłego stanowiska, z którego na zawsze wyszedł i dlatego twierdzi, że ci, którzy staną się braćmi w Tysiącleciu, że do tych się to nie odnosi dlatego, że po staniu się braćmi nie będą w więzieniu; gdy zaś Pismo Święte często daje dawne nazwy osobom, chociaż już więcej nie są tymi, czym byli, na przykład Jezus jest nazwany Michałem (Daniel 12:1), w czynności po 2, 000 latach, gdy już przestał być Michałem, i szatan jest nazwany Lucyferem (Izaj. 14:12-14) przeszło 3.000 lat po przestaniu być Lucyferem. Dalej „zły sługa” błędnie twierdzi, że zastanowienie się nad czasem wymaga „nowego poglądu”, gdy zaś między tą przypowieścią i dwoma przeszłymi, lub w tej nic nie ma łączności z czasem lub, że decyzja tej przypowieści jest przed panowaniem tysiącletnim. Dalej przekręca, że przyjście Pana naszego z Kościołem, aby panować (porównaj Mat. 25:31 z Mat. 19:28) znaczy to samo, co Jego przyjście z Kościołem, aby ukarać bezbożników (Jud 14) i że to znaczy to samo, że Jezus będąc w swoim Kościele i dawając władzę wypowiadania czasu ucisku (Izaj. 6:1-11) o czym Św. Jan opisuje, że to działo się rychło na początku obu żniw (Jan 12:39-41) to samo co Jego walka wraz z Jego świętymi po obu stronach zasłony, a nie przy Jego przyjściu, jak błędnie zły sługa twierdzi, prawdą jako bronią przeciwko błędom (Obj. 19:11-16) i że to jest to samo co wykonywanie pomsty przez świętych, z Psalmu 149:5-9 (co też święci od 1914-1916
kol. 2
czynili, gdy zaś „zły sługa” bez żadnego usprawiedliwienia wstrzymywał się od usługi tej pracy pierwszego rozdzielenia Jordanu). Błędnie znów twierdzi, że owce i kozły w łączności z nagrodą lub karą, ponieważ nie będąc spłodzeni z Ducha Św., nie mogą iść na wtóra śmierć. Dalej błędnie twierdzi, że myśli podane w tych trzech przypowieściach tego rozdziału są odpowiedzią naszego Pana jako znaki jego obecności i syntelei, żniwa (Mat. 13:39; 24:3) na zapytania Jego uczni; gdy zaś znakiem Jego obecności jest prawda (Mat. 24:27, 30) a znakiem syntelei jest dzieło żniwa; a te dwie rzeczy są podane tylko nawiasowo i podrzędnie do innych myśli, myśli w pierwszych dwóch przypowieściach i wcale nie są podane w trzeciej przypowieści. Dalej błędnie podaje jako zasadę na jeden z jego argumentów, że odpowiedź nauczyciela na pytanie może zawierać tylko takie myśli, o które się pytano; my zaś wiemy, że inni nauczyciele, jeżeli okoliczności i potrzeba tego wymagają, wyjaśniają więcej; tak też Pan nasz jako obfity dawca i niestrudzony pomocnik dał uczniom Swoim więcej, niż o co prosili, ponieważ okoliczności i potrzeba wymagały tej pomocy w ogólności. Dalej błędnie jeszcze twierdzi, że ostateczna decyzja jest dana przy końcu tego wieku, lecz potem tak kręci, że na koniec zostawia dla swoich czytelników wrażenie, że decyzja nie jest dana, aż przy końcu przyszłego wieku, a taka chwiejność obala jego pogląd. Tłumaczenie uzasadnione na mnóstwie takich błędów, musi pewnie być fałszywym.
SIEDMIORAKIE ZBICIE JEGO TWIERDZEŃ
W krótkości podamy siedem dowodów, które wykażą, że tłumaczenie brata Russella jest prawdziwym: (1) Wytłumaczenie przez brata Russella tego ustępu jest zgodne tak ze sobą, jak również ze wszystkimi innymi ustępami i naukami biblijnymi, z charakterem Bożym, z okupem Chrystusa, z faktami i pobożnością; gdy zaś pogląd, którego zbijamy, mniej lub więcej sprzeciwia się każdemu z tych siedmiu pewników biblijnego tłumaczenia. (2) Początkowy wiersz pokazuje, że Chrystus nie prędzej usiądzie na tronie, aż całe Maluczkie Stadko będzie z nim – „wszyscy święci Aniołowie (posłańcy) z Nim” (Mat. 25:31; Kol. 3:4; Rzym. 8:17; 2Tym. 2:11, 12). (3) Zgromadzenie wszystkich narodów przed Niego jest sprawą indywidualną a nie klasową; gdy w jego błędnym tłumaczeniu „zły sługa” tylko mówi o klasach. (4) Ich rozdzielenie jest również indywidualną a nie klasową sprawą, choć to indywidualne rozdzielenie sformuje później dwie klasy; gdy zaś błędny „nowy pogląd” czyni separację na początku z już sformowanymi klasami. (5) Chrystusa „najmniejsi bracia” (literalne tłumaczenie, zob. Rotherhama i oba Revised Version – poprawne tłumaczenie Young’a itd.) są braćmi Restytucji, a po kolei, coraz to więksi bracia po braciach Restytucyjnych są aniołowie, potem Młodociani Święci, Wielkie Grono, Starożytni Święci, a na koniec najwięksi Jego bracia, to Maluczkie Stadko; gdy zaś tłumaczenie „nowego poglądu” nie może w żaden sposób być porównane z poprawnymi tłumaczeniami ani z całym Boskim Planem, a „zły sługa” nie doświadczając i nie będąc zdolny ku nauczaniu (2Piotra 3:15, 16) opiera się na A.V. błędnym tłumaczeniu Pisma Św. (6) Wszyscy wierni z klasy Restytucji, jako prawdziwe owce, odziedzicza ziemię przy końcu przyszłego wieku, gdy zaś nie wszyscy z tych owiec, o których przeglądany artykuł opisuje są prawdziwymi owcami i dlatego nie wszyscy z takich owiec otrzymają żywot wieczny na ziemi. (7) Wszyscy niepoprawni, czyli kozły, będą razem z Szatanem i jego aniołami zniszczeni; gdy zaś nie wszyscy z tych kozłów według tłumaczenia „nowego poglądu” będą prawdziwymi kozłami i dlatego nie wszyscy z jego kozłów pójdą na wieczne zatracenie z Szatanem i jego aniołami.