w Królestwie – patrzyliśmy za tymi wysoko w stanowisku, towarzystwie, umysłowo, moralnie, edukacyjne, i w poważaniu u ludzi – i spodziewaliśmy się, że napewno Pan ich uzna za pomazańców, pomaże ich „olejem radości” i udzieli im wiadomości prawdy odnośnie Królestwa. Lecz prędko dowiedzieliśmy się, że byliśmy w błędzie i przypomnieliśmy sobie, że Pan nie patrzy na powierzchowny wygląd, ale na serce. Dlatego wnioskujemy, iż nie jesteśmy w stanie czytać serc; lecz jesteśmy zadowoleni do przyjęcia Pańskiej decyzji w tych rzeczach i ufamy, iż w swoim czasie, wszystkie rady serc obecnego życia będą objawione; i wtenczas
kol. 2
będziemy w lepszym stanie zrozumieć dlaczego Pański wybór był takim. Wtenczas będziemy w stanie widzieć różnicę między sercami tych, których On przyjął, a sercami tych, którzy, choć powierzchownie wyglądają pokornymi, nie zostali obdarzeni tak wielką łaską odnośnie powołania w Królestwie. Jednocześnie, musimy tylko czekać ufając w Panu i przyjmując Jego tylko decyzje, tak jak to czynił nasz drogi Zbawca, gdy powiedział: „Dziękuję Tobie Ojcze, Panie Nieba i Ziemi, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlątkom; zaprawdę, Ojcze, że się tak upodobało Tobie” Łuk. 10:21; 1Kor. 1:19-29.

kol. 1

KROPIENIE KRWIĄ!

(Przedruk z num 9.)

      „A ujrzawszy krew na drzwiach, przestąpi Pan drzwi i nie dopuści mordercowi, wchodzić do domów waszych zabijać was.” – 2 Moj. 12:23.

      Pora Wielkanocna, która bywa obchodzona przez Żydów i chrześcijan, przybliża się, a według rachowania Pisma Świętego (podług księżyca) , przypada w tym roku na 25. marca po godzinie 6-tej wieczorem. Zainteresowanie prawdziwych chrześcijan skupia się szczególnie do czasu zabicia baranka, które odbyło się przed świętem. Baranek Wielkanocny był zabijany 14. dnia, miesiąca Nisan, i dlatego w tym roku Pamiątka śmierci pozaobrazowego Baranka wielkanocnego, naszego Pana Jezusa, która była przez Niego obchodzona w ten sam dzień, będzie i przez nas obchodzona 25. marca. Choć tak wiele milionów chrześcijan i żydów będzie formalnie obchodzić tę pamiątkę tego wielkiego historycznego wypadku, to żal nam, że mało jest takich w tych wszystkich religiach, którzy właściwie rozumieją znaczenie tego obchodzenia. Gdyby tych wszystkich umysły mogły być całkowicie obudzone do prawdziwego znaczenia tej uroczystości, wielkie religijne odżywienie, jakiego jeszcze świat nie poznał, rozpoczęłoby się. Lecz, niestety! Apostoł oświadcza, iż bóg świata tego (szatan) oślepił umysły wielu; a, Św. Piotr mówi, iż nawet wielu, których oczy zostały częściowo otworzone, nie mogą widzieć daleko (2 Kor. 4:4; 2 Piotra 1:9) nie są w stanie widzieć głębokich rzeczy Boskich względem tych obchodzeń, które przez więcej niż 3500 lat zostały trzymane na świecie. Nawet wyższy krytycy i niewierzący w ogólności muszą uznać, te taki wydatny wypadek, który tak szeroko i przez długi czas został obchodzony, musi mieć jakieś grunty faktu. Takie zdążenie musiało odbyć się w Egipcie; pierworodni Egiptu musieli być zatraceni w dziesiątej pladze, a pierworodni Izraela musieli być zachowani – wszyscy którzy według instrukcji pozostali pod krwią – inaczej tak wielkie obchodzenie wypadku byłoby niewyjaśnione.

      Nie potrzebujemy tu nadmieniać szczegóły łącznie i ustanowieniem tego, z tym wyjątkiem, aby powiedzieć, że Izraelici byli trzymani w niewoli w Egipcie, i że gdy nadszedł czas ich wyzwolenia przez Pana, panowie egipscy chcieli z samolubstwa utrzymać ich w tej niewoli, i nie chcieli ich puścić do ziemi Chananejskiej. W jednym roku Pan zesłał dziewięć plag na naród Egipski, którego król żądał miłosierdzia i obiecał uwolnić Izraela, lecz potem nie dotrzymał obietnicy. Ostatecznie sługa Pański, Mojżesz, wypowiedział to wielkie nieszczęście – że pierworodni wszystkich rodzin Egiptu umrą jednej nocy, i że w domach biednych jak i w domie Króla będzie wielka żałoba, czego wynikiem Izrael
kol. 2
będzie chętnie wypuszczony – nawet do prędkiego wyjścia namawiać go będą – ażeby czasem Pan nie zesłał śmierci na wszystek lud, gdy by ich Król miał pozostawać w zatwardzonym stanie serca i sprzeciwiać się Boskiemu rozkazowi. Pierwsze trzy plagi były powszechne w całym Egipcie, nawet w tej części, w której Izrael mieszkał. Następnie sześć plag dosięgły tylko samych Egipcjan. Ostatnia, dziesiąta plaga miała być powszechną w całym kraju Egipskim nawet w częściach zamieszkałych przez Izraelitów, z tym wyjątkiem, że ostatni mieli pokazać ich wiarę i posłuszeństwo do zarządzeń, aby postarali się i zabili baranka, a krwią jego pokropili podwoje drzwi i nadpróżki ich domów, a mięso baranka mieli jeść tej nocy, z gorzkimi ziołami i niekwaszonym chlebem, a jedzący mieli stać na nogach z laskami w rękach i opasanymi do podróży – i mieli całkowicie spodziewać się, że Pan zabije pierworodnych Egipskich śmiercią i że Egipcyanie chętnie wypuszczą Izraela. Mieli także wierzyć, że podobna plaga by ich również spotkała, gdyby nie krew baranka, którą pokropili podwoje drzwi i nadpróżki.

      Izraelitom było nakazane obchodzenie tego przejścia, jako pierwsze święto (część) ich zakonu i jako jedno z ich największych pamiątek narodowych. W rzeczywistości, możemy zauważyć, że do pewnego stopnia Wielkanoc jest obchodzona przez Żydów po całym świecie – nawet przez owych, którzy mienią się być niewierzącymi i niedowiarkami. Mają jeszcze pewne poszanowanie do ich starożytnego święta. Dziwną jest jednak dla nas rzeczą, że mimo ich bystrego umysłu, jakiego wielu z nich posiadają, nigdy nie myślą dowiedzieć się o właściwem znaczeniu tego obchodzenia. Dlaczego był baranek zabity i jedzony? Dlaczego kropiono podwoje drzwi i nadpróżki krwią jego? Ponieważ Bóg tak rozkazał, samo się rozumie; lecz z jakiej przyczyny, i jaka lekcya znajdowała się za tym Boskiem rozkazem? Możemy być pewni, że rozumny Bóg daje rozumne rozkazy, i że w właściwym czasie dozwoli, aby Jego wierny lud mógł zrozumieć te rzeczy. Dlaczego jest naród Izraelski tak obojętnym na ten przedmiot? Dlaczego są tak uprzedzeni? Choć chrześcianie mogą odpowiedzieć na to pytanie, to jednak myślimy i ubolewamy iż większość chrześcian z powodu niedbałości nie jest w stanie odpowiedzieć lub udzielić jakiego gruntu nadzieji łącznie z tymi rzeczami. Jeżeli żyd może uznać, że jego sabatni dzień jest typem lub cienia przyszłej Epoki odpoczynku, błogosławieństwa i uwolnienia od ciężkiej pracy, smutku i śmierci, to dlaczego nie może

poprzednia strona – następna strona