do Żydów. 2 list Piotra był pisany do Żydów Chrześcijan, których on w w. 15 odsyła do listu Pawła pisanego do nich, gdyż wiemy, że nie było innego listu Pawła pisanego do nich. Stąd mamy natchniony dowód Pawłowego autorstwa listu do Żydów. Nazwa Ewangelia w zastosowaniu do czterech Ewangelii występuje w „Didache” (nauki 12 Apostołów około roku 112 po Chr.) i u Ignacjusza (108 albo 115 r. po Chr.), a to wskazuje, że bardzo wcześnie cztery Ewangelie były zebrane jako jeden zbiór. Zaś wniosek, że ten termin był w taki sposób rozumiany dowodzi, że te cztery księgi na początku drugiego stulecia były odczytywane jako Pismo w kościołach. Wśród licznych cytat w literaturze okresu 95—140 r. po Chr. podawanych jako pochodzące z Ewangelii, tylko cztery nie można dowieść, by pochodziły z naszych czterech Ewangelii. Historia, że Jan dodał swą Ewangelię jako dodatek do trzech innych, łącząc je potem razem w jedną księgę by mogły być odczytywane w zgromadzeniach wydaje się prawdopodobna, zwłaszcza wobec faktu, że jest ona dodatkiem uzupełniającym trzy Synoptyczne Ewangelie, że Papias, uczeń Jana, mówi nam o tym i że Ewangelia Jana była przeznaczona do takiego użytku (Jan 19:35; 20:31). Dwa ostatnie wiersze Jana 21:24, 25, które są we wszystkich naszych rękopisach tej Ewangelii, nie były napisane przez Jana, którego Ewangelia kończy się na wierszu 23. Wydaje się, że wiersz 24 był dodany przez podwładnych starszych („wiemy”), a w. 25
kol. 2
przez przewodniczącego starszego („ja przypuszczam”; w Biblii polskiej czytamy: „tuszę”) Kościoła w Efezie jako ich zaświadczenie (coś w rodzaju notarialnego potwierdzenia) prawdziwości tej Ewangelii, gdy wysyłali oni ją do innych kościołów. Wiemy bowiem, że Jan nigdy nie mówi o sobie w Ewangelii w pierwszej osobie „ja” lub „my”, ale zawsze w trzeciej jako o „uczniu, którego miłował Jezus”, lub o „innym uczniu” itd. Jeśli to jest prawdą, to mamy potwierdzenie prawdziwości Ewangelii Jana formalnie uczynione około 90 r. po Chr., tzn. w roku, w którym ona została napisana, bo naturalnie jej rozpowszechnienie rozpoczęło się bardzo prędko po jej napisaniu. Wreszcie, przedstawiamy fakt, że około trzy lata temu (tj. około 1936 r). Muzeum Brytyjskie ujawniło fragment papirusu zawierającego wiele wierszy z Ewangelii Jana, pisanych pismem, które — jak twierdzą archeologowie — nie było używane po r. 110 po Chr. Ten fragment więc mógł być częścią oryginalnego manuskryptu Ewangelii Jana. Jeśli nie był, to prawdopodobnie był kopią zrobioną wkrótce po jej napisaniu. Na tym zamykamy naszą dyskusję na temat pozabiblijnych i prawie współczesnych dowodów o kanoniczności Nowego Testamentu, a z nią również zamykamy naszą dyskusję na temat kanoniczności ksiąg Biblii w nadziei, że dyskusja ta była pożyteczna dla umysłu i serca dowodząc, że 39 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu są przez Boga poświadczonymi księgami Biblii.

kol. 1

PYTANIA I ODPOWIEDZI

ZWIĄZANIE SZATANA

      Pytanie: Jak możemy myśleć o Szatanie, że jest obecnie związany jeżeli jest on narzędziem w zniszczeniu ciała Wielkiego Grona (1Kor. 5:5) i sprzeciwia się ludowi Bożemu w tak liczne sposoby?

      Odpowiedź: Aby zauważyć światło dzienne poprzez to pytanie, musimy zrozumieć, że wiązanie Szatana jako jednostki i systemu szatańskiego nie oznacza ich bezczynności i że to nie jest czynnością nagłą, ale że jest to sprawą postępującą, przechodzącą kilka etapów: Związanie Szatana jako jednostki w odniesieniu do upadłych aniołów oznacza, że Pan dał upadłym aniołom tyle Prawdy pomiędzy rokiem 1874 a 1878, iż Szatan począwszy od 1878 r. nie mógł już więcej ich kontrolować, tak jak to czynił przedtem. Jednak w inny sposób był on nadal bardzo czynny wśród nich. Tak samo wiązanie systemu Szatana w odniesieniu do świata jest dziełem postępującym, przechodzącym cztery etapy i w każdym z nich rozwija on wielką działalność.

BRAT RUSSELL O TYMCZASOWYM USPRAWIEDLIWIENIU

      Pytanie: Czy br. Russell uczył, że będzie specjalne pierwszeństwo lub inna łaska w Królestwie dla tymczasowo usprawiedliwionych,
kol. 2
którzy pozostają lojalni w wierze w Jezusa jako ich Zbawiciela i w czynieniu sprawiedliwości aż do śmierci, lecz nie czynią poświęcenia?

      Odpowiedź: Oczywistą jest rzeczą, że w jego wcześniejszych pismach br. Russell nie uczył, że oni będą mieli specjalne pierwszeństwo lub inną łaskę w Królestwie. Na przykład w Z 2286, szp. 2, par. 1, on pisze:

      „Ci którzy przyjęli łaskę Bożą (usprawiedliwienie, przebaczenie) nadaremno [nie używając jej w celu uczynienia poświęcenia — 2Kor. 6:1], dozwalają tejże łasce, czyli usprawiedliwieniu zanikać i dlatego według naszego wyrozumienia, nie mają, już potem nic więcej ponad resztę świata ani też Bóg nie ma w nich większego zainteresowania od tego jakie ma we wszystkich „rodzajach ziemi”, dla których przygotował łaskawie błogosławieństwa Tysiąclecia. Gdy nadejdzie Boski czas na udzielenie światu w ogólności dobrodziejstw miłosierdzia i błogosławieństw, to nie możemy widzieć, by poprzednia znajomość i sposobność źle użyte, przyjęte nadaremno, miały przynieść jakieś korzyści: czy to będzie niekorzyścią lub nie i czy przyniesie to większe chłosty i karania, zależeć będzie — jak wierzymy — od stopnia posiadanego światła i odpowiedzialności,

poprzednia strona – następna strona