naszego Pana, o Jego przyjściu w r. 1874, o Jego postanowieniu „owego wiernego i roztropnego Szafarza” po Jego przyjściu i o fakcie, że brat Russell był „owym Sługą” i że jako władca nad czeladzią dokończył żęcia i pokłosia Małego Stadka w Żniwie, nim skończył swoją pracę (Ezech. 9:11; Obj. 7:1-3). Pismo Święte, rozum i fakty dowodzą, że brat Russell był naprawdę „owym Sługą”. On był jedyny – i tylko jedyny – który wypełnił obie funkcje tego urzędu: (1) dając pokarm na czas słuszny czeladzi i (2) doglądając pracy Kościoła jako Pański szafarz i władca nad wszystkimi Jego dobrami:
kol. 2
Miał on pod kierownictwem naszego Pana w czasie żęcia i pokłosia okresu Żniwa obszerny wykonawczy urząd nad pracą Kościoła i był on specjalnym przedstawicielem, przez którego Pan dał Prawdę paruzyjną. On więc tylko wykonywał urzędowe funkcje „owego Sługi” i to w ciągu Pańskiej Paruzji, a to dowodzi, że był on „owym Sługą”. Wypełnienie się proroctw z Ew. Mat. 24:45-47 i z Ew. Łuk. 12:42-44 w bracie Russellu i tylko w nim dowodzi, że był on „onym Sługą”. Sama więc Parusja wykazuje, że był on „owym Sługą”.

kol. 1

OGÓLNE ZARYSY BIBLII

(Ciąg dalszy z T.P. '71,16)

      By usprawiedliwić te zmiany zarzucał, on czterem Ewangelistom i Pawłowi błąd w ich pismach, twierdząc o sobie, iż posiada kwalifikacje, by poprawić je celem uzgodnienia ich z Prawdą i to na zasadzie Boskiego natchnienia. Twierdził on, że niektóre z tych rzekomych błędów w owych pismach były popełnione przez uczniów Apostołów. Korzystał on szczególnie z Ewangelii Łukasza, ponieważ była ona więcej Pawłowa niż wszystkie inne. Jednak nie ma wzmianki w Ewangelii Marcjona o używaniu niekanonicznej Ewangelii. Z tych faktów wynika, że Nowy Testament rzymskiej ecclesia (czyli Kościoła Rzymskiego) około 140 r. po Chr. był ten sam co około r. 200 po Chr.

      Walentyn, największy z gnostyków, założył swą sektę w Rzymie w r. 140 po Chr., skąd rozszerzyła się ona na całe Rzymskie Imperium. W każdym prawie mieście tego Imperium stał gnostycki kościół Walentyna obok kościoła ortodoksyjnego. On nie postąpił tak jak Marcjan, który odrzucił Nowy Testament Kościoła i zastąpił go własnym falsyfikatem. On bowiem przyjął Nowy Testament Kościoła i starał się różnymi sposobami interpretacji czytać własne idee na tle prawdziwego Nowego Testamentu. Dla niego doktryna Jana o Logosie była specjalnie przydatna jako podstawa jego doktryny o eonach. Głosił on bowiem, że Logos był pierwszy i największy ze wszystkich eonów, które miały być rzekomo duchowymi istotami, które Najwyższa Istota rzekomo stworzyła jako emanacja Swej własnej substancji. Ta teoria emanacji gnostyków leży u podstaw tej części doktryny trynitariańskiej, która głosi o wspólnej naturze Ojca i Syna. Walentyn i jego szkoła głosili, iż poza czterema Ewangeliami posiadają wiele tradycji składających się z pozabiblijnych powiedzeń i czynów naszego Pana i Apostołów, które używali w przypadku potrzeby w dyskusjach z ortodoksyjnymi poglądami i które umieścili oni w księdze zwanej Ewangelią Prawdy, a które były przeważnie ich własnym wymysłem. Wyrażali oni przy tym jednak wielkie zaufanie do naszego Nowego Testamentu jako źródła i zasady wiary.
kol. 2
Jeden z czołowych zwolenników Walentyna, Heraklion, napisał komentarz do czterech Ewangelii. W pismach gnostyków tej szkoły znajdujemy cytaty z każdej księgi naszego Nowego Testamentu i odnośniki do każdej z nich, na które się oni powołują, a także napisali oni liczne komentarze do listów Pawła. Tak więc od 140 do 170 r. po Chr. gnostycy dają nam mocny dowód o kanoniczności Nowego Testamentu – dowód pochodzący od przeciwników!

      Wielu ortodoksyjnych pisarzy z tego okresu daje nam dowody o kanoniczności różnych ksiąg Nowego Testamentu. Pasterz z Hermas np. porównuje Nowy Testament do krzesła, na którym odpoczywa Kościół, przy czym cztery nogi tego krzesła przedstawiają cztery Ewangelie jako podstawę pism Nowego Testamentu, siedzenie zaś krzesła reprezentuje pisma Pawiowe, a oparcie krzesła jego siedem powszechnych listów i Objawienie. Dzieło Pasterza z Hermas zostało napisane pomiędzy 140 a 150 r. po Chr. Pierwsza Apologia Justyna Męczennika była napisana w r. 140 po Chr., a druga Apologia w r. 160 po Chr. Dzieła te odwołują się do czterech Ewangelii jako do Pamiętników Chrystusa napisanych przez Apostołów, tzn. Mateusza i Jana i ich uczniów, tzn. Marka i Łukasza. W tych Apologiach opisuje Justyn Męczennik wiele wydarzeń z Ewangelii, niektóre z nich nawet opisuje językiem Ewangelii i mówi on nam również o tym, że Ewangelie te były regularnie odczytywane w czasie nabożeństw w kościołach jako część nabożeństwa. W Apologiach tych i w innych swoich pismach Justyn powołuje się na Dzieje Apostolskie i cytuje niektóre z Listów, choć w małym stopniu, gdyż treść ich nie nadawała się do Apologii dla chrześcijan skierowanych do rzymskiego cesarza, Antoninusa Piusa (138-161 r. po Chr.). Odwoływał się on w swym Dialogu do Objawienia jako do pisma Jana, prawdziwego i wzniosłego proroctwa. Arystydes, ateński filozof napisał swoją Apologię około 145 r. po Chr. skierowaną do tego samego cesarza. Zawiera ona też pewne aluzje do tekstów Nowego Testamentu.

poprzednia strona – następna strona