Teraźniejsza Prawda nr 255-256 – 1971 – str. 30
Wracając do Cyrusa i Gobriasza, annały i tablice stwierdzają, że Cyrus zaatakował Nabonidusa w Sipparze, zwyciężył go i zajął jego stolicę 14 lipca 538 r. przed Chr. Dwa dni później Gobriasz, którego armia walczyła z Balsazarem w Babilonie, zajął miasto bez walki, jak o tym mówią annały i tablice. Jest to w zgodzie z Dan. 5:30, 31 i obejmuje symboliczne stwierdzenie z Obj. 16:12 o zmianie koryta Eufratu. Dalej tablice mówią, że Gobriasz przystąpił od razu do wykonywania królewskiej władzy jako wicekról Cyrusa i mianował wielu starostów w prowincjach (zob. Dan. 6:1—3). Jeżeli Balsazar, jako wicekról swego ojca jest, nazywany królem Babilonii, to Gobriasz może też być nazwanym wicekrólem Cyrusa. Fakty te więc wskazują, że pierwszym rokiem panowania Cyrusa jako króla Babilonii, był 538 r. W październiku Cyrus wkroczył do stolicy Babilonii i rozpoczął panowanie.
Tak jak pierwszy i trzeci rok panowania Balsazara (Dan. 7:1, 8:1) nie oznaczają, że Nabonidus nie był najwyższym, jako król, lecz według annałów obaj panowali jednocześnie przez pewien okres królowania Nabonidusa, tak też wyrażenie: „roku pierwszego Dariusza” nie oznacza, że Cyrus nie był najwyższym królem Babilonii. W rzeczywistości było przeciwnie, ponieważ prawie cztery miesiące po upadku Babilonu, tj. w październiku 538 r. przed Chr. gdy Cyrus, zgodnie z annałami i tablicami, przybył do Babilonu to wówczas Dariusz czyli Gobriasz wyposażony w pełnomocnictwa sprawował jeszcze urząd króla, tj. wicekróla Cyrusa. Natomiast autorytet Cyrusa we wszystkich sprawach był najwyższy. Dalej tablice stwierdzają, że Cyrus krótko po tym wydał edykty w językach różnych narodów, tak zmienione aby stosowały się do każdego przypadku, popierające religie wszystkich jego poddanych w ich odnośnych krajach. Między innymi, zgodnie z Biblią, Żydom wolno było powracać do Palestyny i tam uprawiać ich religie. Okres między październikiem 538 r. i październikiem 537 r. przed Chr. jest więc czasem dekretów Cyrusa. Kiedy II tom był pisany wymienione annały i tablice były jeszcze mało znane. To, iż ż nich nie korzystałeś wskazuje, że prawdopodobnie nie wiedziałeś o nich. Przeto nie można było spodziewać się, że włączysz ich odkrycia do II tomu i zupełnie naturalnie przyjąłeś pogląd prawie wszystkich pisarzy chronologii Biblijnej, podających 536 r. przed Chr., jako datę powrotu Izraela. Wyżej przytoczone fakty można znaleźć w Larned’s History For Ready Reference, tom 4, 2577 [pierwsze wydanie; więcej szczegółów można
kol. 2
znaleźć w drugim wydaniu cytowanej historii, tom l, 796, 797; tom 8, 6629, 6630].
C. Dowód z równoległych dyspensacji: Równoległe dyspensacje pozwalają nam ustalić miesiąc i rok dekretu na mocy którego Cyrus udzielił Izraelitom zezwolenia i pomocy do powrotu do kraju. Równoległym wydarzeniem, które zaznaczyłeś nawiasami podczas korygowania w Z’05, 183, par. 5 pewnego wywodu w artykule naszego drogiego br. Johna Edgara, było przeniesienie papiestwa do Avignon. Miało to miejsce w marcu 1309 r. (zobacz artykuł w Encyklopedii Britannica o Klemensie V). W marcu 1309 r. mijało 1308 i ¼ lat od R.P. a w marcu 537 r. przed Chr. było 536 i ¾ lat przed R.P. Sumą tego jest 1845 lat równoległości. To ustala datę wydania dekretu w marcu 537 roku. „Wypełnienie” 70 lat spustoszenia ziemi wymagało powrotu ludu do niej w październiku, ponieważ w październiku miało miejsce spustoszenie. Było to więc w siódmym miesiącu roku, w którym dekret był wydany (Ezdrasz 3:1). Następujące rozważania wyjaśnią nam sprawę tych siedmiu miesięcy. Zgodnie z księgą Ezdrasza 7:8, 9 Ezdraszowi i jego towarzyszom sama podróż zajęła cztery miesiące; przypuszczalnie Zorobabelowi i jego towarzyszom taką samą ilość czasu. Pozostałe trzy miesiące były bez wątpienia użyte na: rozważanie spraw związanych z powrotem, uregulowanie spraw powracających Izraelitów, zebranie naczyń świątyni i zaopatrzenie się na podróż oraz zgromadzenie się do podróżowania w jednej grupie. Te fakty oraz Pismo Św. zdają się potwierdzać myśl, że październik 537 r. przed Chr., a nie 536 r. przed Chr. jest datą powrotu Izraela do ich ziemi, kończąc tym samym okres 70 lat jej spustoszenia.
II. Dowód, że „czasy pogan” rozpoczęły się w 607 r. przed Chr.
A. Pierwszy dowód wynika z podanego już powyżej; bo jeżeli październik 537 r. przed Chr. jest datą powrotu Izraela, kończącą spustoszenie kraju, to 70 lat spustoszenia i czasy pogan rozpoczynają się jednocześnie. Czasy pogan zaczęły się 70 lat przed październikiem 537 r., a więc w październiku 607 r. przed Chr.
B. Długość okresu czasów pogan. Przyjmując 1914 r. jako datę końca czasów pogan, otrzymamy w październiku 607 r. przed Chr. 2520 pełnych lat. Stąd w październiku 1914 R.P. mija 1913 i 3/4 lat licząc od stycznia R.P. 1; a w październiku 607 r. przed Chr. mija 606 i 1/4 lat licząc od stycznia R.P. 1, co razem stanowi 2520.
C. Pierwszy okres, obejmujący siedem czasów, który rozpoczął się z końcem pierwszego Adamowego dnia i zakończył w październiku