Teraźniejsza Prawda nr 254 – 1971 – str. 5
ryby w Ew. Mat. 13:47-50 oraz z poprzednim podobnym cudownym połowem ryb opisanym w Ew. Łuk. 5: 1-11.
W każdym z tych trzech przypadków ryby przedstawiają ludzi (Mat. 4:19), a sieć poselstwo Ewangelii – powołanie Wieku Ewangelii. To powołanie rozszerzało się przy pomocy sług Pańskich, czyli rybaków. Sieć Ewangelii nie miała schwycić wszystkie symboliczne ryby znajdujące się w morzu (świecie). Tylko szczególna liczba (144000) szczególnego rodzaju symbolicznych ryb była na widoku jako cel.
Należy zauważyć, że w przypowieści niewodu (Mat. 13:47-50) ryby „wszelkiego rodzaju” (przedstawiające prawdziwych chrześcijan, na pół oszukanych i obałamuconych chrześcijan oraz mnóstwo niepoświęconych chrześcijan, naśladownictwo chrześcijan czyli hipokrytów itd. – tych, którzy razem stanowią wielki nominalny kościół) były zagarnięte (por. Mat. 22:10). Czas wyciągnięcia sieci na brzeg i wybieranie ryb przedstawia Żniwo Wieku Ewangelii, czas porachunku., przy „końcu świata [czyli wieku, po grecku aionos]”, kiedy figuralne chwytanie się skończyło, a nastąpiło oddzielanie czynione za pomocą doświadczeń, przesiewań itd.
Dobre ryby były zgromadzone do naczyń (do różnych grup duchowych wybrańców – nie spłodzeni z Ducha poświęceni widocznie nie są przedstawieni w tym obrazie). Ale złe i nieodpowiednie ryby były wyrzucone, widocznie z powrotem do morza. Złe ryby przedstawiają tu niepoświęconych (wyznających chrześcijan) a w ogólności – tych nieodpowiednich, a nie prawdziwych chrześcijan – którzy w czasie żęcia Żniwa nie nadawali się na duchowe wybrane klasy do Królestwa, choć do czego innego mogli oni ewentualnie się nadawać. Są oni tu przedstawieni jako odrzuceni ponownie do świata. Oni dostali się do sieci Ewangelii, ale nie byli pożądani i nie nadawali się na duchowych wybrańców, by służyć na tronie lub przed tronem. Oni jednak będą błogosławieni z resztą świata w przyszłym Wieku, kiedy symboliczne łowienie ryb będzie inne dla innego celu i czynione na o wiele większą skalę.
W Ew. Mat. 13:49, 50 (tak jak w przypowieści o pszenicy i kąkolu) piec ognisty, w którym jest płacz i zgrzytanie zębów (w. 30, 41, 42, 50), symbolizuje wielki Czas Ucisku: zaś aniołowie (posłannicy) – żniwiarze – w oddzielaniu pszenicy od kąkolu (w. 30, 41, 49) odpowiadają rybakom siedzącym i oddzielającym dobre ryby od złych (w. 48). „Źli” (raczej zepsuci ludzie w naturze; ponieważ greckie słowo tu użyte nie jest kakos, które wcale nie występuje w tej przypowieści, a które wskazuje na stan istotnie zły lub niegodziwy w charakterze, ale poneros odnoszące się do skutków, wskazujące na to, co jest złe, chore, opuszczone) są tu przeciwstawieni „sprawiedliwym” („prawym” – Diaglott: to samo słowo greckie jest również użyte w Obj. 22:11, gdzie Wielkie Grono jest przedstawione w „sprawiedliwych” – zob. T.P. ’49, 43, szp. 2, par. 1; T.P. ’52, 46; ’54, 76, 77, wyd. we Francji).
kol. 2
Opis w Ew. Łuk. 5:1-11 podaje cośkolwiek bardziej ograniczony punkt widzenia, nie ma w nim mowy o sortowaniu, odłączaniu lub rzucaniu z powrotem do morza ryb. W przypowieści z Ew. Mat. 13:47-50 oddzielanie dobrych ryb od nieodpowiednich (odpowiadające czynności oddzielania pszenicy od kąkolu) i rzucanie ich z powrotem do morza (świata) zgadza się z proroctwem Zach. 13:8, 9. Dwie części „wytracone” ze świata – to Małe Stadko i Wielkie Grono, a trzecia część przeprowadzona przez ogień wypławiający w Wieku Tysiąclecia – to nie wybrani z rodzaju ludzkiego, którzy też staną się ludem Bożym w restytucji (Z 3634; E. tom 6, 218, 219). Ale w Ew. Łuk. 5:1-11 ta „trzecia część” nie jest pokazana, lecz tylko „dwie części” – Małe Stadko i Wielkie Grono. W tym opisie mamy powiedziane, „że się rwała sieć ich”; a „napełnili obie łodzie, aż się zanurzały” i byli uczniowie zdziwieni „z onego obłowu ryb, które byli zagarnęli” (w. 6, 7, 9). Poselstwo Ewangelii podczas Wieku Ewangelii zgromadziło wielkie mnóstwo prawdziwie poświęconych chrześcijan, Nowych Stworzeń, o wiele więcej niż z góry ustanowiona liczba mająca stanowić Oblubienicę Chrystusową.
W Ew. Jana 21:1-11 mamy podany jeszcze bardziej ograniczony punkt widzenia, bo tutaj nie było „wielkiego mnóstwa ryb”, niemniej jednak uczniowie „nie mogli jej [sieci] ciągnąć przed [z powodu] mnóstwem [tych, tak jest w greckim języku] ryb” (zob. przekład Diaglotta). Tu są pokazani tylko „sami wybrańcy”, Małe Stadko (bardzo małe w liczbie w porównaniu do Wielkiego Grona lub do świata rodzaju, ludzkiego, ale jednak samo w sobie stanowi ono dość wielką liczbę – 144000). Małe Stadko było zupełne i całkowite w swoim ostatecznym członkostwie na jesień 1914 r., który to rok zakończył okres żęcia Żniwa (co do dowodów tego, zobacz T.P. 1927, 74-83; 1938, 50-56). Wówczas oracz – Czas Ucisku – zaczął zajmować żeńcę (Amos 9:13), a zupełnie to uczynił na wiosnę 1916 r., kiedy pieczętowanie 144000 członków Małego Stadka na ich czołach się skończyło (Obj. 7:1-4; T.P. 1927, 75, par; 10, 11), chociaż wielu z nich pozostało jeszcze potem na ziemi przez wiele lat. Jednak w październiku 1914 Bóg spłodził przez Swego Ducha zupełną liczbę tych, o których wiedział, że ostatecznie staną się „tymi rybami”, „wieloma braćmi” przeznaczonymi „aby byli przypodobani obrazowi Syna jego [jako członkowie Jego Ciała]” (Rzym. 8:29: Efez. 1:5). Przeto na jesień 1914 drzwi wejścia do Wysokiego. Powołania zostały zamknięte – sieć była pełna tak, iż: „nie mogli jej ciągnąć” – „więcej tych ryb”, które byłyby z Małego Stadka, nie miało być chwyconych, a zatem nie miało być więcej spłodzeń z Ducha dla, celów Wieku Ewangelii.
Tym razem sieć nie zdarła się (w. 11), ponieważ nie była przeładowana – ona tylko zawierała z góry przeznaczona liczbę, 12 000 z każdego z dwunastu symbolicznych pokoleń, razem więc 144000 członków (którzy są przedstawieni przez 153 „wielkie ryby”).