Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 81
restytucyjnej do błogosławienia rodzin, narodów i rodzajów ziemi zgodnie z [Nowym] Przymierzem” (T. P. ’49, 39, par. 17). Będą oni też w Tysiącleciu podrzędnymi książętami (T. P. nr 175, 17, par. 27; por. str. 9—20 i T. P. ’58, 10—15).
Należy też zauważyć, że poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego będą stanowić najwyższą klasę wśród Niby-wybrańców. Rozumując z punktu widzenia Boskich przymiotów, w ich stosunku do ziemskich części Przymierza Związanego Przysięgą, w wyznaczaniu nagród dla „tych, którzy wiernie służą Bogu, podczas gdy grzech ma przewagę” (T. P. ’33, 89, par. 18), jest niewątpliwie rzeczą jasną, że Boskie przymioty ustalą zarządzenie dla poświęconych członków Obozu Epifanicznego — którzy są wiernie poświęconymi wierzącymi osobami i którzy okazują lojalność Bogu przez wierne wypełnianie swego poświęcenia w warunkach bardzo trudnych z powodu przewagi i panowania Szatana, grzechu, błędu i śmierci wśród ludzi, podczas gdy żyjemy jeszcze w Czasie Ucisku, w okresie Epifanii lub Apokalipsy — aby otrzymali wyższą nagrodę w czasie pieczętowania Nowego Przymierza od reszty Niby-wybrańców, którzy są tylko częściowo wiernymi wierzącymi (P ’26, 118, kol. 2; por. z T. P. ’58, 11, 12), a którzy nawet nie poświęcili się Bogu i wcale nie wypełniają poświęcenia.
Stąd jest całkiem słuszną rzeczą, że poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego powinni być uważani za najwyższą klasę wśród Niby-wybrańców pod kierownictwem Starożytnych i Młodocianych Godnych. Jako pozafiguralny Madan (trzeci syn Ketury) następują oni po pozafiguralnym Joksanie — po Godnych w ogólności (po drugim synu Ketury) i przewyższają resztę Niby-wybrańców i klasę restytucyjną w ogólności, przedstawioną w figurze przez później zrodzone dzieci Ketury. Z powodu stanowiska, jakie będą zajmowali po Starożytnych i Młodocianych Godnych, jako najwyższa klasa wśród Niby-wybrańców, będą oni wprawdzie mieli w Tysiącleciu nagrodę podobną pod wieloma względami do nagrody Starożytnych i Młodocianych Godnych, a zwłaszcza do nagrody Młodocianych Godnych — chociaż nie tę samą.
Należy także pamiętać, że tym, którzy są wierni w ich poświęceniu, podczas gdy grzech ma przewagę, Bóg udziela różnych nagród stosownie do srogości doświadczeń, na jakie On pozwala, aby na nich przychodziły celem ich doświadczenia. Jednak Bóg nie dozwala, aby nie spłodzeni z Ducha byli doświadczani tak surowo i krytycznie, jak doświadcza On spłodzonych z Ducha (E. tom 15, 531, 532). Podobnie okazuje się, że Bóg nie doświadcza poświęconych członków Obozu Epifanicznego tak surowo, jak Starożytnych i Młodocianych Godnych. Dlatego ich nagrody w Tysiącleciu choć podobne, to jednak nie są tymi samymi nagrodami, co nagrody Starożytnych i Młodocianych Godnych, którzy są wyższą klasą,, a poświęceni członkowie obozu Epifanicznego następną.
kol. 2
Podobnie też w Tysiącleciu i po Tysiącleciu (w Małym Okresie) służba i cierpienia Starożytnych i Młodocianych Godnych (T. P. ’33, 89, 90) będą oczywiście większe od służby i cierpień poświęconych członków Obozu Epifanicznego i o wiele większe od służby i cierpień reszty Niby-wybrańców, a jeszcze o wiele większe od służby i cierpień nie wybranych. Z tego więc powodu Bóg również udzieli Starożytnym i Młodocianym Godnym po Tysiącleciu wyższą nagrodę na poziomie duchowym od nagrody poświęconych członków Obozu Epifanicznego na poziomie ludzkim — najwyższej klasy wśród Niby-wybrańców (pozafiguralnej Marii) (T. P. ’49, 39; P ’62, 30).
ZASŁONA DZIEDZIŃCA
Pytanie: Co przedstawia Zasłona Dziedzińca dla znajdujących się w Obozie?
Odpowiedź: Obraz Izraelitów patrzących na Zasłonę Dziedzińca jest nieco podobny do powyższego obrazu. Zasłona ta przedstawia „sprawiedliwość Chrystusową”, „Chrystusa jako Zbawiciela i Króla” (Cienie Przyb; str. 122; T. P. ’31, 9, par. 25). Dla tych w Obozie Wieku Ewangelii i w Obozie Epifanicznym przed rokiem 1954, którzy byli „nieusprawiedliwionym ludem Bożym” (E. tom 10, 209) i dla tych w Obozie Epifanicznym po roku 1954, którzy nie są usprawiedliwieni, Zasłona ta przedstawia „mur niewiary” (Cienie Przyb. str. 16, par. l; E. tom 6, 199) z powodu ich postawy. Ale dla tych w Obozie Epifanicznym po roku 1954, którzy są „pokutującymi i wierzącymi” ludźmi, „wiernymi usprawiedliwionymi” (E. tom 10, 209, 672), szczególnie dla poświęconych członków Obozu Epifanicznego, sprawa przedstawia się całkiem inaczej. Chociaż nie mogą oni wejść na Dziedziniec, to jednak patrzą z wielką oceną na Chrystusa jako Zbawiciela i Króla, a ich błogosławieństwa i przywileje wypływające z tymczasowego usprawiedliwienia są przedstawione w typie dla układu epifanicznego po roku 1954 przez Izraelitów w Obozie, patrzących z oceną na Zasłonę Dziedzińca (P ’63, 47, 85, 86; ’65, 61, 62). P ’69, 92
Pytanie: Czy Bóg stwarzając Adama z doskonałymi władzami fizycznymi, umysłowymi, artystycznymi, moralnymi i religijnymi, stworzył go także z doskonałym charakterem?
Odpowiedź: Adam nie był stworzony z doskonałym charakterem.
Pytanie: Czy Adam był stworzony z nierozwiniętym charakterem?
Odpowiedź: Adam był stworzony z nierozwiniętym doskonałym ludzkim usposobieniem. Niektórzy mogą to nazywać nierozwiniętym charakterem (E. tom 15, 536).
Pytanie: Czy można powiedzieć, że Adam był stworzony bez charakteru?
Odpowiedź: Nie wyrazilibyśmy się, że Adam był stworzony bez charakteru, nie podając przy tym żadnego wytłumaczenia, gdyż mogłoby to być mylnie zrozumiane. Niektórzy mogliby pomyśleć, iż niedoskonałe ludzkie