powiedzieć o nich: „Oto Palec Boży”. „Całe Pismo Święte jest natchnione przez Boga”. Możemy więc je przyjąć z całym zaufaniem jako przez Boga natchnione objawienie.

      Najważniejsze zarysy dotychczasowej dyskusji mogą być streszczone w dwa następujące zdania: (1) Kanon Starego Testamentu, tzn. księgi, które się stały Biblią Izraela, powstał nie – jak sobie niektórzy wyobrażają – jako rezultat pracy soboru uczonych Żydów, lecz dzięki napisaniu tych ksiąg przez ludzi natchnionych, którzy byli wyrazicielami Boga. Wynika z tego, że w miarę jak każda z ksiąg została napisana przez te narzędzia Ducha Świętego, była ona oddana Izraelowi przez nich i przyjęta była przez Izraelitów na zasadzie sprawdzonego jej autorstwa i pochodzenia jako część ich kanonu Pisma Świętego. (2) My, należący do Kościoła Chrześcijańskiego przyjmujemy jako należące do kanonu Starego Testamentu te księgi tylko, które Żydzi uznawali za takie, gdyż byli oni przez Boga naznaczonymi opiekunami wyroczni Bożych Starego Testamentu; ponieważ wybierając tych opiekunów wszechmądry Bóg wybrał tylko takich, którzy byli w stanie strzec jako wyroczni Bożych tylko tych ksiąg, które były rzeczywiście tymi wyroczniami (Rzym. 3:2), aby ci z wyższej dyspensacji – Kościół Ewangelii – mieli w tych księgach źródło i regułę swej wiary i postępowania. Prawda zawarta w tych dwóch
kol. 2
twierdzeniach jest więc gwarancją dla nas, jeśli chodzi o przyjęcie 24 ksiąg Zakonu, Proroków i Pism, lub pierwszych 39 ksiąg Autoryzowanej Wersji Pism Starego Testamentu. Bardzo podobne dwa twierdzenia sprawiły również, iż Kościół w Wieku Ewangelii przyjął 27 ksiąg napisanych przez niektórych Apostołów i ich towarzyszy, którzy pisali pod apostolską kontrolą, jako stanowiące kanon Nowego Testamentu. Podstawą dla tych dwóch twierdzeń było przekonanie pierwotnego Kościoła, że nasz Pan Jezus przyszedł jako upoważniony przez Boga Wyraziciel nowego, a dla Kościoła ostatecznego objawienia Planu Bożego. Objawił więc On Boga (Mateusz 11:27, Jan 3:2, 13, 34; 17:6, 14, 26; Żydów 1:1, 2), ogłosił On Swą doktrynę jako od Boga pochodzącą (Jan 8:26, 28; 12:49, 50; 14:10, 24; 15:15; 17:8, 26), czynił On i pouczał z taką potęgą i mocą, aby przekonać ludzi ogólnie, iż był On wielkim Prorokiem, który miał przyjść (Mat. 21:11, 46; Łuk. 24:19; Jan 3:2; 4:19; 6:14; 7:40; 9:17). Ta misja Jezusa Chrystusa jako przez Boga naznaczonego i jedynego Wyraziciela Bożego jest podstawą tych dwóch twierdzeń, które przekonywują Kościół Chrześcijański dzisiaj, że 27 ksiąg, które wyszły spod pióra niektórych Apostołów i ich towarzyszy piszących pod dyktandem stanowią rzeczywiście kanon, czyli księgi Nowego Testamentu.

      (C. d. n.)

kol. 1

PYTANIA I ODPOWIEDZI

NAGRODY DLA POŚWIĘCONYCH W OBECNYM CZASIE

      Pytanie: Czy fakt, że poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego poświęcają się i wypełniają swoje poświęcenie obecnie, gdy grzech ma jeszcze przewagę, tak jak Starożytni Godni poświęcali się i wypełniali swoje poświęcenie, gdy grzech miał przewagę, pokazuje, iż otrzymają oni podobną nagrodę w Tysiącleciu i po Tysiącleciu?

      Odpowiedź: W odniesieniu do tysiącletnich nagród Młodocianych Godnych w stosunku do nagród Starożytnych Godnych, brat Johnson pisze: „Rozumiemy, że Boskie przymioty ustalą podobną nagrodę dla Młodocianych Godnych w Tysiącleciu [podobną do nagrody wówczas udzielanej Starożytnym Godnym] za podobną wierność Bogu … w warunkach nader trudnych z powodu przewagi i panowania Szatana, grzechu, błędu i śmierci wśród ludzi. Powód jest nader oczywisty; obie klasy okazują tego samego ducha wierności wśród tych samych trudnych warunków” (T. P. ’33, 89, par. 18). Brat Johnson wykazuje w tym artykule, że tysiącletnie nagrody dla klasy Młodocianych Godnych chociaż podobne, to jednak będą mniejsze, a nie te same, w porównaniu do tych jakie otrzyma klasa Starożytnych Godnych. Brat Johnson nie wnioskuje i my też nie powinniśmy wnioskować, że Boskie przymioty dadzą tę samą nagrodę w Tysiącleciu
kol. 2
wszystkim, którzy okażą się wiernymi w czasie gdy grzech ma przewagę i drzwi wejścia do Wysokiego Powołania są zamknięte, a Gościniec Świątobliwości nie jest jeszcze otwarty. Jednak jest rozsądną rzeczą spodziewać się, że w Tysiącleciu przymioty te dadzą im podobną nagrodę.

      Podobnie więc możemy rozumieć, że Boskie przymioty ustalą w Tysiącleciu podobną (aczkolwiek niekoniecznie tę samą) nagrodę dla poświęconych członków Obozu Epifanicznego – podobną do nagrody udzielanej wówczas Starożytnym i Młodocianym Godnym, a zwłaszcza Młodocianym Godnym – za podobną wierność Bogu w warunkach bardzo trudnych z powodu przewagi i panowania Szatana, grzechu, błędu i śmierci wśród ludzi. Brat Johnson wyjaśnia, że Niby-wybrańcy w ogólności będą stanowić „nasienie Abrahamowe piątego rzędu” (następne po Młodocianych Godnych, którzy są nasieniem czwartego rzędu). Niby-wybrańcy będą „głównymi pomocnikami Starożytnych i Młodocianych Godnych w służeniu Tysiącletnimi prawdami światu (Psalm 107:2, 22)”, „głównymi podwładnymi Jego [Boskiego] Królestwa” pod kierownictwem wybranych klas (E. tom 12, 185, 188, 519; P ’41, 50; E. tom 15, 545). „Jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych, będą oni ich symboliczną siostrą i jako tacy – jako niższego rzędu nasienie Abrahamowe sprzed Tysiąclecia – będą specjalnie użyci ponad resztę klasy

poprzednia strona – następna strona