Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 78

cytatami całych zdań, a nie tylko częściami zdań lub kilku słów:

NOWY TESTAMENT O NATCHNIENIU STAREGO TESTAMENTU

      Drugie twierdzenie, a mianowicie, że Nowy Testament głosi, że Stary Testament jest natchnionym przez Boga objawieniem i jako taki jest częścią przez Boga natchnionych wyroczni Kościoła Chrześcijańskiego, jest łatwo udowodnić. Dowodzi tego nie tylko list do Rzym. 3:2, uprzednio cytowany w innym związku, ale także Chrystus i Apostołowie, którzy pouczają o tym bezpośrednio w wielu miejscach i zawsze to zakładają ilekroć wspominają o Starym Testamencie. Klasycznym tekstem w tej sprawie jest do 2Tym. 3:15-17. W nim Św. Paweł mówi Tymoteuszowi, że od dzieciństwa studiował Pisma Św., a więc ma na myśli Stary Testament, bo żadna z ksiąg Nowego Testamentu nie była jeszcze napisana, gdy Tymoteusz był dzieckiem. Nazywa więc on cały Stary Testament pismem natchnionym przez Boga, które dzięki temu jest pożyteczne dla celów doktryny, strofowania [zbijania], naprawy i pouczania o sprawiedliwości, wystarczającym całkowicie do przygotowania sług Pańskich do ich pracy. Przeciwnicy natchnionego charakteru Biblii, a w szczególności Starego Testamentu mają w tym tekście przeszkodę niezwyciężoną, jeśli chodzi o ich teorie. Jakiej by nie używali sofistyki świadectwo to udaremnia wszelkie ich ataki. Nie jest to jednak jedyny tekst w tej sprawie. Następujący szereg myśli potwierdza tę naukę. Jezus mówi, że Bóg w krzaku gorejącym dał objawienie Izraelowi, „wam” na dowód zmartwychwstania (Mat. 22:31). Zachariasz powiada, że Bóg obiecał Zbawiciela zarówno przez usta Swych proroków jak i ich pisma od początku Wieku Żydowskiego (Łuk. 1:70). Św. Paweł oznajmił rzymskim Żydom, że Duch Święty przemawiał przez Izajasza proroka do ich ojców (Dz. 28:25). Mówi on nam, że Bóg przemawiał w różnych czasach i różnymi sposobami do ojców za pośrednictwem proroków (Żyd. 1:1). Cytując z Psalmów powiada on, że to co cytował było mową Ducha Św. (Żydów 3:7). Św. Piotr powiada, że prorocy badali pisma, przez które Duch Św. świadczył o Chrystusie (1Piotra 1:11). On również zapewnia nas, że Pisma Starego Testamentu nie pochodziły z woli ludzkiej, lecz że piszący je byli pobudzeni i natchnieni przez Ducha Św. Tak więc różne wątki myśli i rozumowań podanych tutaj dowodzą, że w czasach Chrystusa i Apostołów hebrajski Stary Testament
kol. 2
był objawieniem natchnionym przez Boga i danym przez Niego Kościołowi Żydowskiemu. Z drugiego zaś twierdzenia wynika również, co następuje: Nowy Testament poucza, iż Stary Testament jest częścią natchnionych przez Boga wyroczni Kościoła Chrześcijańskiego a to jest widoczne z faktu, że Chrystus i pisarze Nowego Testamentu cytują ze Starego Testamentu jako z autorytatywnego źródła, gdy chodzi o wiarę i praktykę Kościoła Chrześcijańskiego. Właśnie dlatego, że Chrystus i pisarze Nowego Testamentu to czynili, Kościół Chrześcijański zawsze przyjmował Stary Testament jako część przez Boga natchnionych wyroczni. Stary Testament był naprawdę jedyną Biblią Kościoła do czasu napisania Nowego Testamentu, a to jest samo przez się oczywiste.

      Sam Stary Testament świadczy o swym kanonicznym charakterze. Tym zaś, co zgodnie z Biblią daje księdze charakter kanoniczny jest fakt, że została ona napisana przez człowieka natchnionego przez Boga. Pierwszą częścią kanonu Starego Testamentu jest Pięcioksiąg, napisany przez Mojżesza, który był składany uroczyście około skrzyni Przymierza na świadectwo swego Boskiego pochodzenia i autorytetu (5Moj. 31:24—26). Było też obowiązkiem odczytywanie Pięcioksięgu w całości przed ludem przynajmniej raz w ciągu siedmiu lat (5Moj. 31:10—13); każdy przyszły król musiał posiadać kopię Pięcioksięgu i stale miał go studiować (5Moj. 17:18, 19). Również Jozue miał polecone posiadać jego kopię (to zaś wskazuje, że wszyscy inni sędziowie Izraela jako niemal — królowie mieli ten sam nakaz), czytać i studiować ją, medytować nad nią, a także mówić o Pięcioksięgu i zgodnie z nim postępować. Saul zaś stracił swe królestwo z powodu swego nieposłuszeństwa wobec jednego z jego nakazów (1Samuel. 15). Dawid nawoływał Salomona do posłuszeństwa wobec prawa Mojżesza (1Królewska 2:3), podobnie jak sam miał często polecone przestrzeganie go (1Król. 11:6; 14:8; 9:4; 11:34, 38). Królowie Izraela byli chwaleni lub krytykowani zależnie od tego, czy przestrzegali czy nie to prawo. Pięcioksiąg z powodu apostazji złych królów i zaniedbywania go, a także ich wpływu na lud, przez jakiś czas był zagubiony, lecz został on znów odnaleziony za czasów Jozyjasza (2Król. 22:8—20). Jozue dodał dodatek do Starego Testamentu po zakończeniu Pięcioksięgu (Jozue 24:26). Podobnie uczynił Samuel (1Sam. 10:25). Te zaś dwa fakty ukazują nam, w jaki sposób księgi Starego Testamentu po Pięcioksięgu znalazły się w Biblii: Kiedykolwiek w czasie Wieku Żydowskiego księga została napisana przez człowieka natchnionego, stawała się ona na podstawie tego faktu częścią Starego Testamentu, w ten więc sposób powiększał się Stary Testament. Nigdy nie było jakiegoś specjalnego soboru — jak to wyżsi krytycy głoszą — który by ustalał kanoniczny charakter ksiąg Starego Testamentu. Raczej, gdy we właściwy sposób uznany człowiek natchniony przez Boga napisał księgę, to lud Izraela przyjmował ją jako część Kanonu, Biblii. W ten sposób rósł

poprzednia strona – następna strona