Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 77
Nie tylko Stary Testament jest nazywany w tych trzech grupach pism Nowego Testamentu Pismami albo Pismem, lecz również jest w nich nazywany Zakonem (Prawem) i Prorokami, albo Mojżeszem i Prorokami (termin prorocy jest tam używany w szerokim sensie, tzn. obejmuje on również natchnione pisma tych ludzi, którzy nie należeli do rzędu proroków — ludzi takich jak: Dawid, Daniel, Ezdrasz itd.; innymi słowy, obejmuje on wszystkie księgi drugiego i trzeciego podziału Starego Testamentu). Można się o tym przekonać na podstawie następujących tekstów: Mat. 7:12; Łuk. 16:29, 31; Rzym. 3:21; Jan 1:45. Zgodnie z żydowskim zwyczajem nazywania zwoju całego Starego Testamentu Torah, Zakonem (Prawem), Nowy Testament nazywa cały Stary Testament Zakonem (Jan 12:34); dlatego też Jezus mówi o cytatach, które przytoczył z Psalmów (pierwszej księgi trzeciego podziału Starego Testamentu) jako o cytatach z Zakonu (Jan 10:34; 15:25), a Paweł mówi też podobnie o tekście przytoczonym z Proroków (1Korynt. 14:21). Podział na trzy części Starego Testamentu jest wyraźnie uznany w następujących słowach Jezusa: „Musi się wypełnić wszystko, co napisano (1) w zakonie Mojżeszowym, (2) w prorokach i (3) w psalmach” [pierwsza księga trzeciego podziału Starego Testamentu reprezentuje tu cały trzeci podział na zasadzie metonimii]” (Łuk. 24:44).
Dr B. F. Wescott, jeden z najzdolniejszych badaczy Pisma Nowego Testamentu w 19 wieku, mówiąc o sposobach jakich używa Nowy Testament dla określenia Starego Testamentu powiada, co następuje: „Istnienie tych zbiorowych tytułów [których Nowy Testament używa jako nazw dla Starego Testamentu], ogólne przyjęcie ich zrozumiałości, brak wszelkich śladów wątpliwości co do ich zastosowania w tych zakresach, gdzie istnieją dowody bezwarunkowe odwoływania się do Pism przez nie oznaczonych, absolutna równość różnych części, które są uznane w całym zbiorze, mają duże znaczenie zarówno pozytywne jak i negatywne, gdy chodzi o specjalne świadectwa dotyczące poszczególnych ksiąg. Rozszerzają one świadectwo z jednej księgi na całą grupę ksiąg; one też wyłączają możliwość przypuszczenia, że używanie innych książek stawia je na równi z księgami należącymi do uznanego zbioru … Nie ma też najmniejszego dowodu, że Biblia hebrajska miała kiedykolwiek więcej ksiąg niż ma obecnie”.
Nigdy Nowy Testament nie cytuje Apokryfów, które w 16 wieku Kościół Rzymsko-Katolicki ogłosił jako część Starego Testamentu. Apokryfy, choć często przed 16 wiekiem były używane dla zbudowania, jak każda dobra książka, nie były jednak uważane za część Kanonu ani we wczesnym, ani w średniowiecznym Kościele. Katalogi Ksiąg Starego Testamentu sporządzone przez Atanazego, Augustyna, Hieronima i innych nie zawierały Apokryfów. Hieronim nie chciał przetłumaczyć ich i włączyć do Wulgaty jako część Biblii,
kol. 2
ale usłuchał prośby papieża Galazjusza, by dołączyć je w tłumaczeniu jako rodzaj dodatku, przeznaczonego do pobożnej lektury, a nie jako autorytatywną część Pisma Św., tak jak to czynią niektóre wydania protestanckich przekładów Biblii. Choć nigdy Nowy Testament nie cytuje Apokryfów, to jednak pisarze jego — jak powyżej wykazano — cytują z każdego podziału Starego Testamentu; co więcej, cytują oni prawie z każdej z jego ksiąg. Nasz Pan cytuje teksty z 1Moj., 2Moj., 4Moj., 5Moj., z 1 ks. Samuela, Psalmów, Izajasza, Daniela, Ozeasza, Jonasza i Malachijasza, podkreślając ich Boski autorytet. Poza tym w swych własnych a nie Jezusa słowach Mateusz i Łukasz cytują z 3Moj., Jeremiasza, Micheasza i Zachariasza. Dzieje Apostolskie cytują teksty z 1Moj., 2Moj., 5Moj., z Psalmów, Izajasza, Joela, Amosa i Abakuka. Jakub, Piotr i Juda cytują z 1Moj., Izajasza i Przypowieści Sal. Ilość tych cytat, zważywszy na szczupłość tych ksiąg, w których są one cytowane, czyni je tym więcej uderzającymi. W liście do Rzym., 1 i 2 do Koryntów i Galatów, Paweł cytuje z 1Moj., 2Moj., 3Moj., 5Moj., 2Samuel., 1Król., z Ijoba, Psalmów, Izajasza, Jeremiasza, Ozeasza, Abakuka i Malachijasza. List do Żydów cytuje więcej ze Starego Testamentu niż jakikolwiek inny list Pawła, cytując z 1Moj., 2Moj., 5Moj., 2Samuel., z Psalmów, Przypowieści Sal., Izajasza, Jeremiasza i Aggieusza. Ewangelia Jana cytuje z 2Moj., z Psalmów, Izajasza i Zachariasza, podczas gdy Objawienie jest w dużym stopniu zbudowane z odrębnych części Starego Testamentu zespolonych w jedną całość.
Poza tymi wyraźnymi cytatami, które są tu jedynie wymienione, Nowy Testament jest dosłownie przepojony przystosowanymi krótszymi wyrażeniami czerpanymi ze Starego Testamentu. Bardzo mało jest wierszy Nowego Testamentu, które by nie zawierały jakiegoś słowa czy wyrażenia wziętego ż Greckiego Starego Testamentu (Septuaginty). Oprócz jednak tych krótszych fragmentów zaczerpniętych ze Starego Testamentu, same wyraźne cytaty wzięte ze Starego Testamentu w Nowym Testamencie są ze wszystkich ksiąg Starego Testamentu z wyjątkiem księgi Jozuego, Sędziów, Kronik, Pieśni i Kaznodziei Sal., Ezdrasza, Nehemijasza, Estery, Abdyjasza, Sofonijasza i Nahuma. Te księgi ze Starego Testamentu, które nie są cytowane w Nowym Testamencie dotyczą niemal wyłącznie Parousji albo Epifanii, lub obu z nich i dlatego nie zawierają materiałów odpowiednich jako dowód tekstów odnoszących się do czasów wcześniejszych. Z tego też powodu nie cytowanie ich w Nowym Testamencie jest samo przez się zrozumiałe. Jeżeli weźmiemy pod uwagę zbieżność myśli lub wyrażeń, to jest co najmniej siedemset cytat ze Starego Testamentu w Nowym Testamencie. Poniższe zestawienie dr Westcotta wskazuje na liczbę wyraźnych cytat w trzech grupach ksiąg Nowego Testamentu zaczerpniętych z trzech podziałów Starego Testamentu. Cytaty te są oczywiście