Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 76
przez które znajomość i pobożność są wzajemnie wzmocnione i udoskonalone”.
Części Starego Testamentu przyjęte i odrzucone przez Samarytanów mają duże znaczenie w tej sprawie. Samarytanie była to rasa złożona z części dziesięciu pokoleń, które pozostały w Palestynie (kiedy asyryjski najeźdźca Sargon zgodnie ze swym żądaniem zabrał tylko 27 290 członków dziesięciu pokoleń) i z mieszaniny innych ras. Religią ich była mieszanina mozaizmu i poganizmów (2Król. 17:24—41). Uważając się za Żydów, za lud Jehowy, próbowali oni za czasów Zorobabela dołączyć się do Żydów w odbudowie Świątyni, lecz ich współpraca została odrzucona (ks. Ezdrasza 4). Stąd powstała wzajemna wrogość, która trwa do dnia dzisiejszego. Ci Samarytanie otrzymali pięć ksiąg Mojżesza z rąk kapłana apostaty wysłanego między nich, by uczyć ich o „obyczaju Boga onej ziemi” (2Król 17:27,28). Zauważmy jednak, że choć otrzymali oni Pięcioksiąg, najstarszą jego kopię, która jest obecnie w ich posiadaniu, nie otrzymali oni innych ksiąg Starego Testamentu. Dlaczego oni nie otrzymali Proroków i Pism, tzn. dwóch dalszych części Biblii Hebrajskiej? Ponieważ obie te części potępiały ich jako nie Izraelitów pomimo ich roszczeń, że są Izraelitami; niektórzy twierdzili, że są Izraelitami z pochodzenia, a inni przez rzekome przyjęcie ich religii (Ezdr. 4:2, 9, 10; Jan 4:12). Oni niewątpliwie nie przyjęliby Proroków, ponieważ niektóre z tych ksiąg proroczych (2Król.) potępiały ich jako nie Izraelitów. Oni też nie przyjęliby Pism, ponieważ niektóre z tych ksiąg potępiały ich jako nie Izraelitów (2ks. Kron., Ezdrasza i Nehemijasza). Z faktu więc ich przyjęcia Pięcioksięgu a odrzucenia Proroków i Pism (Kethubim) wynika, że te trzy części Biblii Hebrajskiej nie tylko były Biblią Żydów w czasie Chrystusa, ale o wiele wcześniej. Moglibyśmy również odnieść się do niektórych oświadczeń zawartych w Talmudzie Babilońskim, które pokazują te same myśli w odniesieniu do ksiąg i trzech podziałów Biblii Hebrajskiej. Ale one zostały napisane po raz pierwszy około roku 450 po Chr., chociaż podobnie do innych części tego Talmudu były one uważane przez całe stulecia poprzednio jako części ustnie podanej tradycji. Stąd nie przywiązujemy do nich żadnej wagi. One znajdują się w części Babilońskiego Gamara (czyli w części objaśniającej Talmud) zwanej Baba Bathra (inna rozprawa od tej, która ma tą samą nazwę, napisanej przez Judę Hakkodosza), która wylicza księgi i podziały Biblii Hebrajskiej.
Świadectwa, które podaliśmy ze źródeł żydowskich, dowodzą, że Żydzi za czasów Chrystusa i we wcześniejszych stuleciach otrzymali jako Boskie wyrocznie księgi, które obecnie posiadamy jako Biblię Hebrajską. Co wynika z tego faktu? To, że Stary Testament jest częścią natchnionych przez Boga Pism Świętych, ponieważ Bóg uczynił Żydów kustoszami Swego objawienia zawartego w Starym Testamencie. To więc, co oni mieli i uważali za owe
kol. 2
objawienie było objawieniem, którego oni stali się kustoszami; a zatem to, co Kościół Chrześcijański otrzymał od Żydów jako Boskie wyrocznie było złożone przez Boga u nich jako część Biblii Kościoła Chrześcijańskiego. Te dwa fakty — (1) że Żydzi za czasów Chrystusa posiadali hebrajskie Pisma Święte i uważali je za natchnione przez Boga wyrocznie powierzone ich pieczy i (2), że te hebrajskie Pisma Święte przyjęte od Żydów przez Kościół Chrześcijański są częścią Boskich wyroczni złożonych przez Boga u Żydów jako część Biblii Kościoła Chrześcijańskiego — są również potwierdzone świadectwem Samego Chrystusa jak i pisarzy Nowego Testamentu. Tak więc ze wszystkich stron znajdujemy potwierdzenie, że Kościół Chrześcijański przyjął od Żydów wyrocznie Starego Testamentu. Należy przeto dowieść jeszcze następujących części dwóch poprzednich twierdzeń: (1) że Nowy Testament poucza, że Pisma Starego Testamentu są wyroczniami z natchnienia Bożego powierzonymi pieczy Kościoła Żydowskiego i (2), że Nowy Testament uczy, iż Pisma Starego Testamentu stanowią część natchnionych przez Boga wyroczni Kościoła Chrześcijańskiego.
NOWY TESTAMENT O KANONIE
Na dowód pierwszego z tych twierdzeń możemy przytoczyć wiele tekstów Pisma Świętego, które w różny sposób tego dowodzą. Jednym ze sposobów dowodzenia tego jest nadawanie nazwy „wyrocznie” częściom i całości Starego Testamentu: „im [Żydom] zwierzone były wyroki Boże” (Rzym. 3:2). Dz.Ap. 7:38; Żydów 5:12; 1Piotra 4:11 są też tekstami, w których Stary Testament jest nazywany wyroczniami Bożymi. Jeszcze więcej przekonywające w związku z kwestią, którą rozważamy, będzie podzielenie pism Nowego Testamentu na trzy naturalne grupy i wykazanie, jak każda z tych trzech grup odnosi się do Torah (Zakonu), Nebiim (Proroków) i Kethubim (Pism) — trzech części Biblii hebrajskiej. Pierwsza grupa pism Nowego Testamentu składa się z trzech pierwszych (synoptycznych, czyli ogólnego poglądu) Ewangelii, Dziejów Ap. i listów Jakuba, Piotra i Judy. Drugą grupę stanowią listy Pawła, a trzecią pisma Jana. Mając na myśli te trzy grupy pism, chcemy pokazać, jak każda z tych trzech grup cytuje i omawia każdy z trzech podziałów Starego Testamentu jako części wyroczni Boga. To zaś jest bardzo przekonywające.
Oprócz nazwy wyrocznie najpowszechniejszym określeniem Starego Testamentu jako wyroczni Boga w Nowym Testamencie jest nazwa Pismo albo Pisma. Ta więc nazwa stosująca się do Biblii hebrajskiej występuje w każdej z trzech grup pism Nowego Testamentu (Mat. 22:29; Dz.Ap. 17:11; 1Kor. 15:3; Jan 5:39). To zaś, do czego ta nazwa w tych tekstach jest zastosowana jest uważane za objawienie Boże (Mat. 26:54; 1Korynt. 15:3, 4); do niego też odwołuje się Nowy Testament jako do autorytatywnego źródła wiary i głównej zasady postępowania (Łuk. 24:27; Dz.Ap. 18:28).