Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 74
niezdatni do życia; wykazując przez to swą praktyczność w osiągnięciu najlepszych i najwięcej upragnionych celów.
Poza tym wszystkim nie należy zapominać, że ta cudowna literatura jest wypracowana po linii biblijnego liczbowania. To biblijne liczbowanie jest dlatego możliwe, ponieważ hebrajskie, aramejskie i greckie litery są jednocześnie liczbami i przez to są wskazane ich wielokrotności dzięki stałemu powtarzaniu się liczby siedem w sumach liter Biblii, jej słów, zdań, paragrafów, podpodziałów, podziałów i ksiąg, każdej z nich samej w sobie i w stosunku do innych ksiąg. Potem znajdujemy wypracowane wielokrotności innych liczb występujących w podobny sposób, np. liczb 9, 11, 13, 17, 19. To zaś zwraca uwagę na błędy w interpretacji, które mogą się zdarzyć za pomocą dokonanego tak zwanego liczbowania sąsiedniego. Pomimo tych wielkich wypracowań liczbowania z wielu punktów widzenia, Biblię czyta się łatwo, jakby nie było w niej żadnego liczbowego planu. Przykładami są rozdziały Mat. 1; 2; oraz Marka 16, zawierający budzące kontrowersje wiersze 8—20, a które się czyta tak łatwo, że wydaje się niepodobieństwem, by dobrze opracowane schematy siódemek i ich wielokrotności były w nich wszędzie zawarte. To samo dotyczy każdej innej części Biblii. Uzyskać tak wspaniałe rezultaty pod względem matematyki, a jednocześnie ująć je w najwyższe formy literackie świata jest sztuką literacką zupełnie jedyną w swoim rodzaju. Nie wahamy się więc głosić, że Biblia jest najwyższą literaturą. A to jest imponującym świadectwem jej Boskiego Źródła i Autorstwa.
KSIĘGI BIBLII
Po zbadaniu ogólnych zarysów Biblii i jej literackości, wyłania się naturalne pytanie: Jakie księgi należą do Biblii? Na podstawie naszej definicji Biblii jako natchnionego przez Boga objawienia (co wyklucza Jego nie natchnione objawienie przejawiające się w naturze) danego przez Niego za pośrednictwem specjalnie natchnionych ludzi, odpowiadamy na to pytanie: Każda przez Boga natchniona księga należy do Biblii, tzn. jest książką Biblii. W kościelnym języku począwszy od drugiego wieku termin kanon (z greckiego: reguła) jest używany jako synonim Biblii, oznaczając źródło i regułę wiary i praktyki, dane jako takie przez Boga Jego ludowi. Dlatego też wielu chrześcijańskich autorów — zamiast pytania: Jakie księgi należą do Biblii? —formułuje tą samą kwestię w słowach: Jakie księgi należą do Kanonu? Mówią więc oni o Kanonie Kościoła Żydowskiego, rozumiejąc przez to Stary Testament i o Kanonie Kościoła Chrześcijańskiego, rozumiejąc przez to Stary i Nowy Testament. Ponieważ nasz temat jest za obszerny, więc najpierw przystąpimy do rozważania Kanonu Kościoła Żydowskiego, odpowiadając na pytanie: Jakie księgi przyjął Kościół Żydowski jako dane przez Boga, będące Jego natchnionym objawieniem dla Kościoła Żydowskiego
kol. 2
podanym za pośrednictwem specjalnie natchnionych przez Niego ludzi? Możemy inaczej sformułować to samo pytanie: Jakie księgi dał Bóg jako Swe objawienie Kościołowi Żydowskiemu przez specjalnie przez Siebie natchnionych ludzi? Oczywiście Bóg mógł uczynić objawienie przez specjalnie natchnionych ludzi bez względu na to, czy Kościół Żydowski lub Chrześcijański je przyjął lub nie (do Rzym. 3:3), ale w rzeczywistości Kościół Żydowski przyjął za objawienie to, co Bóg mu dał jako objawienie (do Rzym. 3:2); podobnie także Kościół Chrześcijański przyjął za objawienie to, co było mu podane przez Boga jako objawienie. Fakt jednak przyjęcia przez oba Kościoły tego objawienia nie uczynił je przez Boga natchnionym objawieniem. Boski bowiem natchniony charakter objawienia zależał od uczynienia go takim przez jego Stwórcę, a nie od przyjmujących je, bo On tylko jest Tym, który objawia.
Nie ma co do tego wątpliwości, że w czasach Chrystusa i Apostołów Żydzi przyjmowali jako swą Biblię lub kanon te same księgi — nie mniej i nie więcej — jakie są drukowane we wszystkich wydaniach Biblii Hebrajskiej. Podamy kilka świadectw w tej sprawie: Pierwsze z nich pochodzi spod pióra Józefusa, urodzonego w roku 37 po Chr. a zmarłego około roku 100 po Chr. Pisząc przeciwko Apionowi, aleksandryjskiemu gramatykowi i wrogowi Żydów w ks. I, rozdziale 8 mówi on co następuje: „Nie mamy my dziesiątek tysięcy ksiąg różniących się i sprzecznych, ale tylko 22 [on uważał ks. Ruty za część ks. Sędziów, a Treny Jer. za część ks. Jeremijasza, podczas gdy zwykłą praktyką Żydów było liczyć je za odrębne księgi, w ten sposób czyniąc ogólną liczbę ksiąg 24, co jest też jednym ze sposobów liczenia ksiąg Starego Testamentu w samej Biblii], zawierające historię wszystkich czasów, słusznie uważane jako z Boskiego pochodzenia. Z tych ksiąg pięć — to księgi Mojżesza [Pięcioksiąg], które obejmują prawa i tradycje od stworzenia człowieka aż do śmierci Mojżesza. Okres ten jest nieco krótszy niż 3000 lat. Od śmierci Mojżesza do rządów Artakserksesa, następcy Kserksesa, króla Persji, prorocy, którzy byli następcami Mojżesza napisali co jest zawarte w trzynastu księgach. Pozostałe cztery księgi obejmują hymny do Boga i rady dla ludzi, jak należy w życiu postępować. Od Artakserksesa aż do naszych czasów wszystko zostało zapisane, ale nie było uważane za równie godne wiary jak to, co poprzedzało, ponieważ ścisłe następstwo proroków się zakończyło [w ten sposób Józefus ukazuje, że Kościół Żydowski, uznając istnienie apokryfów i innych ksiąg żydowskich nie uważał ich za część Kanonu albo Biblii]. Jak wielką wiarę mamy w naszym Piśmie Świętym, wskazuje na to nasze postępowanie; choć tyle czasu już minęło, nikt nie odważył się coś dodać do tych ksiąg ani niczego z nich ujął, ani też coś w nich zmienił. Jest to instynktowne we wszystkich Żydach od chwili ich urodzenia, że uważają je za rozkazy Boga, że ich słuchają, a jeśli zachodzi potrzeba,