Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 70
której nie ratuje ani nominalny Judaizm ani nominalne Chrześcijaństwo, lecz która zostaje zbawiona i przywrócona do zdrowia przez działalność Chrystusową i za cenę Chrystusa, Głowy i Ciała? Stary Testament również zawiera kilka pięknych przypowieści, jak np. przypowieść o winnicy (Izaj. 5:1—6); zagadkę Samsona (ks. Sędziów 14:14); przypowieść o owcy biedaka opowiedzianą przez Natana Dawidowi (2Sam. 12:1—12); przypowieść o orle i o winie (Ezech. 17: 3—10) i inne.
Najbliższą formą do metafor są typy — może najczęściej spotykane ze wszystkich figur Biblii, ponieważ nauczyliśmy się, że nie tylko wszystko w Pięcioksięgu jest typowe, ale również wszystko w następnych siedmiu księgach Biblii, zwanych w Biblii hebrajskiej wcześniejszymi prorokami jest typowe. Nauczyliśmy się również, że każde wydarzenie w Ewangeliach poczynając od przybycia Jezusa do Betanii na sześć dni przed Jego śmiercią aż do nocy Jego zmartwychwstania jest typowe. Każde wydarzenie historyczne, każde miejsce, osoba i rzecz wymieniona w Biblii jest typowa. Tak więc Adam i Ewa w stanie niewinności są figurą na Chrystusa i Kościół (do Efez 5:31, 32). Arka Noego jest figurą na Chrystusa (1Piotra 3:20,21). Abraham, jego żony i dzieci figurują Boga, Jego przymierza i ich wytworzone klasy (Gal. 4:21-31). Mojżesz figuruje Chrystusa, Boską Sprawiedliwość czyli Prawo, Głowę i Ciało jako Pośrednika, itd. Aaron figuruje naszego Pana, Kościół jako Boskie mówcze narzędzie na Parusję i Epifanię, Głowa — Najwyższego Kapłana Kościoła, Głowa i Ciało — Arcykapłana Świata, itd. Przybytek figuruje Chrystusa, w swoim dziedzińcu jako usprawiedliwionego, w swojej świątnicy jako spłodzonego z Ducha, a w swojej świątnicy najświętszej jako narodzonego z Ducha. Namioty tuż koło przybytku figurują pozafiguralne Kapłaństwo i Lewitów, podczas gdy dalsze od przybytku namioty figurują podziały wyznaniowe Wieku Ewangelii i dwanaście klas restytucji w Tysiącleciu. Każdy szczegół budowy przybytku i służby koło niego był typem na lepsze rzeczy. Czas i miejsce nie pozwalają nam na większe zagłębienie się w tę dziedzinę, lecz należy stwierdzić, że typowa strona Biblii jest dziełem wielkiej sztuki literackiej. Same już historie Biblii są same w sobie cudami literackiej kompozycji, ale gdy zdamy sobie sprawę, że są one doskonałymi obrazami przyszłych rzeczy, to łatwo zrozumiemy, jak ich literacka wartość jest przez to bardzo powiększona.
Biblia zawiera również alegorie. Alegoria to odpowiednio rozwinięta przypowieść. Najlepszym przykładem nienatchnionej alegorii jest „Postęp Pielgrzyma” Bunyana; „Królowa Czarodziejka” Spencera to znów inny przykład alegorii. Z wielu punktów widzenia księga Objawienia jest alegorią, choć nie całkowicie i nie we wszystkich swych częściach jest ona alegorią. Z niektórych punktów widzenia możemy nazwać również niektóre typy Biblii alegoriami, jak np. niewolę Izraela i jego wyzwolenie.
kol. 2
Doświadczenia Dawida i doświadczenia Apostołów po zesłaniu Ducha Świętego są również alegoriami różnych doświadczeń onego Sługi. Jedną z mniej rozwiniętych alegorii Biblii jest obraz Ezechyjela w dolinie suchych kości u Ezechyjela, roz. 37, przedstawiający wśród innych rzeczy doświadczenie ludu Bożego Parusji, ich nauczanie Syjonizmu i skutki tej nauki, gdy chodzi o Izraela rozproszonego jako symboliczne suche kości. Po alegorii tej następuje bezpośrednio inna alegoria w tym samym rozdziale — dotycząca proroka i jego dwóch lasek. W rzeczywistości w ks. Ezechyjela jest znacznie więcej alegorii, jak np. alegoria o pasterzach i owcach w rozdz. 34, ale najwięcej rozwiniętą alegorią jest alegoria o świątyni w rozdz. 40—48. Bardzo zbliżone do alegorii w Biblii są wizje Biblijne. W rzeczywistości liczne alegorie są wizjami. Najważniejszą wizją, największą i najbardziej wzniosłą jest księga Objawienia. Inne ważne wizje to wizje Pawła w liście 2Korynt. 12:1—7 i Piotra w Dziejach 10:9—19. Nie powinniśmy również zapomnieć o doniosłej wizji sceny przemienienia (Mat. 16:27—17:9). Ks. Zachariasza jest pełna wizji, których jest więcej w niej niż w jakiejkolwiek innej księdze Starego Testamentu tak, że mogłaby ona być nazwana księgą Objawienia Starego Testamentu. Izajasz miał cudowną wizję, opisaną w ks. Izajasza, roz. 6. W rzeczywistości większość rzeczy objawionych prorokom Starego Testamentu było objawionych im w formie wizji, gdyż wizja może być określona jako przedstawienie naoczne symbolów innych rzeczy. Zarówno bowiem w wizji, jak i w alegorii lub typie, rzeczy są przedstawione symbolicznie. Różnice jednak polegają na tym, że w wizji symbole są przedstawione dla fizycznego oka, zaś w typie prawdziwe wydarzenia i sprawy są użyte, aby symbolizować inne rzeczy, a w alegorii zazwyczaj wydarzenia i osoby wyobraźni są użyte dla przedstawienia pewnych prawd i faktów.
INNE FIGURY BIBLIJNE
Antyteza jest jeszcze inną figurą retoryczną, mianowicie taką, w której zaznaczone są uderzające kontrasty, które odpowiednio użyte stanowią ozdobę literacką. Jezus był mistrzem antytezy. Wiele antytez ukazuje się w Jego krytykowaniu nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów u Mat. 23: Oskarża On ich, że nakładają wielkie ciężary na ludzkie ramiona, ale nawet palcem nie poruszą by je zdjąć (w. 4); że obchodzą morze i ziemię, aby uczynić jednego nowego prozelitę, a gdy się nim stanie, czynią go synem zatracenia dwakroć więcej niż oni sami (w. 15). Oskarża On ich dalej, iż nakładają dziesięcinę na najmniejsze rośliny, a opuszczają poważniejsze rzeczy w zakonie, sąd [prawdę], miłosierdzie i wiarę (w. 23); że przecedzali komara, a połykali wielbłąda (w. 24); że dokonywali zewnętrznego oczyszczenia, lecz nie oczyszczali swych własnych serc (w. 25, 26); że wydają się piękni na zewnątrz ale wewnątrz są pełni zepsucia podobnego do grobów pobielanych (w. 27, 28);