Teraźniejsza Prawda nr 252-253 – 1970 – str. 69
wyróżnia się jako godna zaliczenia do części wielkiej literatury.
Każda wielka literatura jest ozdobiona figurami retorycznymi, które dodają literackiej piękności i często wzniosłości pismu lub mowie. Zgodnie z tym, znajdujemy, figury retoryczne obficie rozsiane w całej Biblii. Doktor Bullinger napisał wielką książkę o figurach Biblii, w której przedstawia bardzo wiele figur zazwyczaj nie wspomnianych w podręcznikach o retoryce. Rzeczywiście, wśród figur biblijnych, które on wylicza i opisuje, a których wyliczył razem 181, znajdują się niektóre nie spotykane w żadnej innej literaturze. Przez figury retoryczne rozumiemy taki użytek słowa lub słów, który odbiega od ich zwykłego znaczenia, miejsca lub sposobu w celu wyjaśnienia, ozdobienia lub podkreślenia zamierzonej myśli, którą chce się przekazać. W związku z tym zamierzona do przekazania myśl jest literalna, ale użyte do tego słowa nie są literalne. Ponieważ słowa tam nie są użyte w sposób literalny, więc nazywamy je obrazowymi. Biblia, szczególnie Stary Testament, jest prawdopodobnie najbardziej obrazową księgą, jaką kiedykolwiek napisano. Uchybienie w odróżnieniu pomiędzy jej literalnym a figuralnym językiem doprowadziło do fałszywych interpretacji, np. uchybienie zauważenia, że język w odniesieniu do składników w Wieczerzy Pańskiej jest taki, iż nadaje interpretację obrazowego ustanowienia, doprowadziło do doktryny o transsubstancjacji i do doktryny o instrumentalizacji — obie te doktryny są bardzo wielkimi błędami. Nikt nie może być wiarygodnym tłumaczem Pisma Świętego, kto miesza jego figury na dosłowne znaczenia, a dosłowne znaczenia na figury. Wymaga to czasami znacznej znajomości Prawdy na czasie, aby być w stanie odkryć, czy właściwy język jest literalny, czy też figuralny. Oto główne figury retoryczne Biblii, o których chcemy podać kilka uwag i przytoczyć kilka przykładów: porównanie, metafora, przypowieść, typ, alegoria, wizja, antyteza, epigram, metonimia, synekdocha, pytanie retoryczne, wykrzyknienie, apostrofa, uosobienie, hiperbola, ironia, stopniowanie (climax), spadek stopniowania (anticlimax), zagadka i apodioxis. Nasze wyjaśnienia muszą być krótkie, a przykłady nieliczne.
Porównanie polega na zestawieniu jednej rzeczy z drugą. Oto kilka przykładów biblijnego użycia tej figury: Kropić będzie jako deszcz nauka moja, popłynie jako rosa wymowa moja, jako drobny deszcz na zioła, a jako krople na trawę (5Moj. 32:2). Jako ma litość ojciec nad dziatkami, tak ma litość Pan nad tymi, którzy go czczą (Psalm 103:13). A wy bądźcie podobni ludziom oczekującym pana swego, ażby się wrócił z wesela, żeby gdyby przyszedł a zakołatał, wnet mu otworzyli (Łuk. 12:36). Porównania Biblii są czyste i piękne. Poeta Markham, autor poematu: „Człowiek z Motyką”, porównując i kontrastując używanie figur przez Jezusa z używaniem tychże przez Szekspira, który jest ogólnie uznawany jako największy ludzki poeta, jednak dając palmę
kol. 2
Jezusowi, zacytował wśród innych rzeczy jako przykład niezrównanej serii porównań słowa Jezusa wypowiedziane do dwunastu Apostołów: Oto Ja was posyłam jako owce między wilki; bądźcie tedy roztropnymi jako węże, a szczerymi jako gołębice. W metaforze podobieństwo jakiejś rzeczy jest wyrażone bardziej bezpośrednio niż w porównaniu; w rzeczywistości metafora bezpośrednio zastępuje jedną rzecz inną rzeczą. Oto kilka przykładów metafory biblijnej: Jezus uwydatnia przebiegłość Heroda tymi słowami: Idźcie, a powiedzcie temu lisowi: Oto wyganiam diabły i uzdrawiam dziś i jutro, a trzeciego dnia dokończenie wezmę (Łuk. 13:32). A oto inna metafora Jezusa: „Jam jest ona winna macica prawdziwa, a Ojciec mój jestci winiarzem. Każdą latorośl, która we mnie owocu nie przynosi odcina, a każdą która przynosi owoc, oczyszcza, aby obfitszy owoc przynosiła … wyście latorośle; kto mieszka we mnie, a ja w nim, ten przynosi wiele owocu; … jeśliby kto nie mieszkał we mnie, precz wyrzucony będzie jako latorośl, i uschnie, i zbiorą je i na ogień wrzucą i zgoreje (Jan 15:1—6). W Pieśni Salomonowej 2:1 oblubienica mówi: Jam jest jako róża Sarońska, a lilija przy dolinach. Oto tylko kilka przykładów spośród 500 000 metafor znajdujących się w Biblii, która dosłownie obfituje w metafory, np. Psalm 91:1—13.
Przypowieści biblijne, szczególnie Nowego Testamentu są po prostu niezrównane, specjalnie gdy chodzi o ich artyzm, odpowiedniość przykładów i głębokie prawdy. Jezus szczególnie jest największym Mistrzem w sztuce podawania przykładów w formie przypowieści. Mateusz 13 zawiera wielką ich ilość, jak np. przypowieść o czterech rodzajach gruntu, na które padło ziarno, będących przykładami czterech rodzajów słuchaczy Słowa Bożego; przypowieść o pszenicy i kąkolu, symbolizująca rezultaty Prawdy i błędu. Łukasz 15 zawiera trzy piękne przypowieści, np. o niewieście mającej 10 groszy, z których jeden został zgubiony i znaleziony, ilustrującej Kościół i jego dziesięć wielkich prawd, z których jedna — prawda o restytucji — została zagubiona przez wiele stuleci, a potem odnaleziona: przypowieść o pasterzu strzegącym sto owiec i o zaginięciu jednej z nich, przedstawiająca Chrystusa, strzegącego wszystkie klasy wolnych moralnie istot Jehowy; podczas gdy zabłąkana owca przedstawia ludzkość zgubioną i w czasie Tysiąclecia uratowaną przez Chrystusa — wielkiego Pasterza wszystkich owiec. Któż zdołałby zapomnieć przypowieść o marnotrawnym Synu, który przedstawia łamiących przymierze, którzy w czasie swej niewierności poznają gorzki smak owoców grzechu, a pokutując wracają do Boga i do domu pokutujących grzeszników, witanych i goszczonych synów, a starszy .brat rzucający mokry koc nad uroczystą sceną odpowiednio przedstawia tych, którzy tylko w sposób zewnętrzny przestrzegają przymierza z Bogiem? Któż mógłby zapomnieć przypowieść o dobrym Samarytaninie, przedstawiającym ludzkość upadłą w przekleństwie,