Teraźniejsza Prawda nr 249-250 – 1970 – str. 31
postępowanie wiernych członków utracjuszy koron, którzy wywierali na klasie Ruty wrażenie, że droga prowadząca do poświęcenia jest trudna, a to wrażenie było powodem powstrzymywania ludzi od poświęcenia. Ale tak jak Ruta zwyciężyła trzecią przeszkodę w postępowaniu za Noemi, tak klasa Ruty zwyciężyła przeszkody stojące na drodze do poświęcenia. Ruta odpowiadająca Noemi ażeby przestała nakłaniać ją do odejścia przedstawia, jak ta wierna klasa usprawiedliwionych stawiała dzielny opór połączonym przeszkodom. Jej tak bardzo wzruszające słowa zapisane w wierszach 16, 17, w których jest wyrażone jej postanowienie trzymania się za wszelką cenę aż do śmierci Noemi, jej ojczyzny, jej ludu i jej Boga, reprezentuje akt poświęcenia się klasy Ruty, który to akt jest postanowieniem trzymania się Pana, Prawdy, i jej Ducha oraz braci obu poświęconych klas aż do śmierci. Postanowienie Ruty uczyniło ją obcym członkiem Izraela i od momentu tego postanowienia ona przedstawia wiernych tymczasowo usprawiedliwionych, którzy czynią poświęcenie ale nie są spłodzeni z Ducha, tj. Młodocianych Godnych. Ziemia Chananejska reprezentuje siedzibę Prawdy i jej Ducha. Ci, którzy byli zrodzeni w ziemi przedstawiają spłodzonych w Prawdzie i jej Duchu, ci zaś, którzy zamieszkiwali w ziemi ale nie byli w niej zrodzeni przedstawiają przebywających w Prawdzie i jej Duchu ale nie spłodzonych z Ducha, tj. klasę Młodocianych Godnych. Tak jak Noemi (w. 18) przestała odradzać Rucie postępowania za sobą, tak też postępowanie nowych stworzeń przestało być zabraniające wobec tych, którzy uczynią zupełne poświęcenie i wiernie trwają w duchu tego poświęcenia. Ich podróżowanie do Betlehemu (w. 19) przedstawia, jak tacy wierni utracjusze koron i wierni Młodociani Godni trwali w czynieniu postępu w Prawdzie i jej Duchu, aż przyszli do zupełnej biblijnej Prawdy na czasie i między tych, którzy byli już w niej jako tacy. Powrót do odłączonej od Babilonu klasy świątnicy, którą kiedyś ci sami bracia opuścili, musiał wywołać wiele zainteresowania u tych, którzy pozostawali w odłączonej od Babilonu klasie świątnicy i mieli w pamięci tych, którzy poprzednio odeszli, a teraz powrócili w czasie Żniwa. To właśnie jest reprezentowane przez wzruszenie całego miasta dla Noemi, w którym pytano: „Izaż nie ta jest Noemi?” Możemy więc być pewni, że oni byli serdecznie przyjęci w pozafigurze, podobnie jak figuralna i pozafiguralna Ruta gdy jej przybycie do figuralnego i pozafiguralnego Betlehemu było powodem do wzruszenia się ludu Prawdy.
DROGA PRZESTĘPCY JEST PRZYKRA
(5) Mowa Noemi (w. 20) pokazuje jej przekonanie, że Pan ukarał ją za jej odejście od społeczności ludu Bożego, Izraela. Mowa ta reprezentuje jak słowa i stan pozafiguralnej Noemi oznajmiły o zawodach i stratach, jakie poniosła ona w latach błędu, co było jednak
kol. 2
jawne dla duchowego Izraela, który pomimo lat głodu od roku 1844 do 1874 pozostawał w Prawdzie i jej Duchu, chociaż postępująca Prawda rzadko trafiała się w tych latach. Stosowność nazwy klasy Noemi jest wykazana w znaczeniu słowa Noemi, które oznacza przyjemność. Klasa ta z łatwością podała się błędnym wskazówkom swych wodzów i dała się doprowadzić do gorzkich (Mara) doświadczeń, zawodów i strat. Umiłowani Bracia, zawsze tak bywa, gdy ludzie opuszczą Prawdę i jej Ducha dla błędu i świata. Powinno nas to pobudzić do baczności przeciw łatwemu poddawaniu się wskazówkom wodzów, szczególnie w obecnym czasie, gdy prawie wszyscy wodzowie między ludem Bożym stali się zwodzicielami. Ubolewanie Noemi nad swoją stratą jako karą od Pana (w. 21), reprezentuje słowa i czyny klasy Noemi, gdy należący do niej wrócili się do klasy świątnicy, do Prawdy Parusji i jej Ducha. Wiersz 22 zawiera streszczone powtórzenie stwierdzeń wierszy 19—21 z emfazą, co reprezentuje jak nasz Pan kładł nacisk na fakt, że niektórzy bracia odszedłszy od odłączonej od Babilonu klasy świątnicy w okresie od roku 1844 do 1874, zaczęli od roku 1878 powracać do swojej pierwszej miłości i przyprowadzać z sobą wierną klasę poświęconych lecz nie spłodzonych z Ducha.
(6) Godnym uwagi w pozafigurze jest podane w chronologiczny sposób wyrażenie, że Noemi i Ruta powróciły na początku żniwa jęczmiennego. Żniwo jęczmienne w Palestynie poprzedzało żniwo pszeniczne. Pszenica, jak nam wszystkim wiadomo, posiada większą wartość aniżeli jęczmień. Żniwo pszeniczne przedstawia tę część Żniwa, w której szczególnie zostali pozyskani trwający członkowie Maluczkiego Stadka, zaś żniwo jęczmienne tę część Żniwa, w której są pozyskiwani ci, którzy utracili swoje korony tzn. Wielkie Grono. Przypominamy przypowieść o groszu, która pokazuje, że większość tych, którzy byli powołani od pierwszej do jedenastej godziny stała się utracjuszami koron, gdy zaś większość tych, którzy byli powołani od jedenastej godziny do końca dnia nie utraciła swych koron. Te dwa okresy w Żniwie i ich zbiory są względnie przedstawione przez okresy żniwa jęczmiennego i pszenicznego i ich zbiory. Zgodnie z powyższym przybycie Noemi i Ruty do Betlehemu na początku, choć nie na samym początku, żniwa jęczmiennego, reprezentuje pewne osoby z utracjuszy koron, które już były w Prawdzie w ruchu Millera, a potem zaniechawszy ją poszły do kościoła nominalnego; osoby te powracając z kościoła nominalnego do Prawdy Parousji przyprowadzały ze sobą nie spłodzonych ofiarowanych od roku 1878 do 1881. Przychodzili więc członkowie tych klas do Prawdy Parousji podczas pierwszego wezwania — od 1874 do 1881, co było na początku pozafiguralnego żniwa jęczmiennego, ponieważ jak nasz Pastor pokazuje, zupełność pogan weszła w roku 1878 (B 235; por. ze str. 241, par. 3 i 248, par. 1). Odtąd ci, którzy weszli przy