Teraźniejsza Prawda nr 249-250 – 1970 – str. 20
Tam, gdzie krwią baranka będzie w ten sposób dokonane pokropienie pierworodny zostanie zachowany — z powodu złożenia ofiary. Należy zwrócić uwagę na to, że krew sama w sobie nie była czynnikiem zbawiającym; zanim krew mogła być zastosowana musiała nastąpić śmierć zwierzęcia. Krew była „znakiem” wskazującym, że baranek został zabity. Baranek wielkanocny oddał życie w śmierci zastępczej, został poświęcony w miejsce pierworodnych. Izraelscy pierworodni zostali zachowani przez zabijającego anioła z powodu krwi zabitego baranka na ich domach, podczas gdy egipscy pierworodni zginęli. Pamiątkę tego wielkiego wybawienia obchodzono każdego roku bardzo uroczyście, zgodnie z Boskimi instrukcjami (2Moj. 12:14—20,24—27).
To nadzwyczajne wybawienie było zwiastunem innego wielkiego wyzwolenia — uwolnienia całego narodu izraelskiego w ich bezpiecznym przejściu przez Morze Czerwone — do wolności z niewoli Egiptu. Wybawienie pierworodnych Izraela przedstawia wybawienie w Wieku Ewangelii wybrańców duchowych (Żyd. 12:23), stanowiące zapowiedź wielkiego wybawienia tych wszystkich, którzy w Tysiącleciu staną się ludem Bożym, z okrutnej i surowej niewoli Szatana i jego dozorców — grzechu, błędu, śmierci — maltretujących ludzkość znajdującą się pod przekleństwem w obecnym złym świecie. Moment kulminacyjny tego wielkiego wybawienia dla zbawionych z rodzaju ludzkiego nastąpi w Małym Okresie. Przy jego końcu Szatan wraz ze swymi zastępami będzie zniszczony we Wtórej Śmierci, zobrazowanej przez zniszczenie Faraona i jego zastępów w Morzu Czerwonym (por. F 565—567; T.P.`39, 23; E. tom 11, 7, 8).
„BARANEK BOŻY”
Jezus często jest w Piśmie Świętym nazywany „Barankiem”. Jak to Jan Chrzciciel świadczył mówiąc, że On jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata” (Jan 1:29, 36). Apostoł Paweł wskazywał na Niego, jako pozaobrazowego baranka wielkanocnego: „Albowiem baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus” (1Kor. 5:7). Apostoł Piotr stwierdza, że my „nie skazitelnymi rzeczami, srebrem albo złotem, wykupieni jesteśmy … ale drogą krwią, jako baranka niewinnego i niepokalanego, Chrystusa” (1Piotra 1:18, 19). W księdze Objawienia jest On często nazywany Barankiem (5:6, 8 itd.). Na skutek przypisania zasługi Jego krwi, Jego wielkiej okupowej ofiary, na korzyść pierworodnych Wieku Ewangelii ci ostatni doznali pozaobrazowego przejścia; na skutek zastosowania tej zasługi w przyszłości na korzyść świata wszyscy chętni i posłuszni dostąpią wielkiego wyzwolenia. Tak jak Izraelici we figurze uroczyście obchodzili każdego roku pamiątkę Przejścia w Egipcie przez krew zabitego baranka, tak my w pozaobrazie uroczyście każdego roku obchodzimy pamiątkę Chrystusa, naszego Baranka Wielkanocnego, przez którego krew zyskujemy wybawienie.
kol. 2
Jezus jest pozafigurą większości ofiarowywanych zwierząt począwszy od Adama i dalej. Zwierzęta nie mogły zastąpić, jako dokładny ekwiwalent, ceny okupu, za człowieka. Nie mogły więc one dostarczyć jemu całkowitej wolności oraz wybawienia spod potępienia grzechu i nadziei wiecznego życia. Usprawiedliwienie udzielane z roku na rok przez Boga Izraelowi na podstawie ofiarowanych zwierząt, było wyłącznie typowe, a krew zasadniczych ofiar wskazywała jedynie na ofiarniczą krew Jezusa Chrystusa.
Prawdziwym i ostatecznym zastępcą w położeniu na śmierć za grzechy człowieka musiał być taki, który byłby równy doskonałemu człowiekowi, tzn. musiał być innym doskonałym człowiekiem. „Ponieważ tedy dzieci społeczność mają ciała i krwi [ludzkiej natury] i on [Jezus] także stał się ich uczestnikiem [ludzkiej natury, chociaż On był bez grzechu, bez zmazy potępienia Adamowego — Żyd. 7:26]” (Żyd. 2:14). On, stał się ni mniej, ni więcej doskonałą ludzką istotą, „… stawszy się podobny ludziom, i postawą znaleziony jako człowiek, sam się poniżył będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej” (Filip. 2:7,8). Umierając dokonał czegoś, czego nie mogło dokonać ani zwierzę, ani niedoskonały człowiek — złożył cenę okupu, swoje doskonałe ludzkie życie, jako dokładną równowartość za doskonałe ludzkie życie Adama, utracone na skutek jego nieposłuszeństwa. „Albowiem on tego [Jezusa], który nie znał grzechu, za nas ofiarą za grzech uczynił [Jehowa], abyśmy się my stali sprawiedliwością Bożą w nim (2Kor. 5:21, Diaglott; zob. notatkę u dołu stronicy).
W Boskim odwiecznym planie Jezus był „Barankiem zabitym od założenia świata” (Obj. 13:8); „lecz teraz przy skończeniu [lub dopełnieniu] wieków raz objawiony jest ku zgładzeniu grzechu przez ofiarowanie samego siebie” (Żyd. 9:26, ARV margines). „Jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz uczynioną za wszystkich [w polskiej Biblii brak wyrazów: „za wszystkich”]”; „Albowiem jedną ofiarą doskonałymi uczynił na wieki tych, którzy bywają poświęceni” (Żyd. 10:10, 14). Chrystus umiłował nas i wydał samego siebie na ofiarę i na zabicie Bogu ku wdzięcznej wonności” (Efez. 5:2). „Który grzechy nasze na ciele swoim zaniósł na drzewo, abyśmy obumarłszy grzechom w sprawiedliwości żyli” (1Piotra 2:24). „Który umarł za nas, abyśmy lub czujemy lub śpimy, wespół z nim żyli” (1Tesal. 5:10).
Bardzo jasno jest pokazane w Biblii, że ofiara ta nie tylko była złożona za Kościół, ale także za cały rodzaj ludzki: „A on jest ubłaganiem za grzechy nasze [Kościoła]; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata” (1Jana 2:2). On dał swoje ciało [swoje ludzkie życie], za żywot świata (Jan 6:51) i z łaski Bożej „za wszystkich” śmierci skosztował (Żyd. 2:9). „Który dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów Jego” (1Tym. 2:6). „Za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przywiódł do Boga, umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem” (1Piotra 3:18).