Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 12
Te nauki pokryły i otaczały prawdziwy Kościół (ołtarz) i mogły wszędzie być znalezione w Biblii (rów w. 35 ). Modlitwa Eliasza reprezentuje zapał i ufność pragnień unaocznionych przez pracę reformacji po stronie wierzących ku prawdziwemu zreformowaniu i nawróceniu ludu do Jehowy (wiersze 36,37). Przez prawdziwą dokonaną reformację Jehowa zamanifestował, że przyjął ofiarowane człowieczeństwo wierzących (cielca), użyte ustępy biblijne i argumenty (drewno), prawdziwy Kościół (ołtarz), nauki czterech głównych zasad reformatorów (cztery wiadra wody) i historyczne świadectwa przytoczone dla potwierdzenia (proch, w. 38). Prawie cała Europa była przywrócona do protestantyzmu przeciwko klerykalistom, czcicielom Baalowym i gdyby nie oszukańcze podstępy Jezuitów, a jeszcze więcej gwałt „Świętej” Inkwizycji oraz katolickich armii i motłochu, cała Europa byłaby prawdopodobnie przywrócona do protestantyzmu i taką by pozostała (wiersz 39). Ofiara skończyła się przed rokiem 1618.
W dodatku budująca (ofiarnicza) praca reformatorów jednocześnie niszczyła wszystkie religijne spory owych czasów. Wierni żądali od klerykalnych nauczycieli Rzymu odpowiedzi w kontrowersji, przez co ci ostatni zostali uchwyceni. Cyson (krzywy) reprezentuje przewrotny kierunek rzymskich błędów, które wierni słowem Ducha „pobili” – pozafiguralnych proroków Baala (wiersz 40). Początek pozafigury tego wiersza zaczyna się od początku reformacji i postępuje przez sto lat.
DESZCZ BIBLII
Ograniczona cyrkulacja Biblii w latach 1517 -1619 była „szumem [wskazówką], dżdżu wielkiego”. Do Biblii w ten sposób cyrkulowanej odwoływał się pozafiguralny Eliasz, jako do gwarancji, że władze cywilne (Achab) mogły przyjmować (jeść i pić) od uzurpatorskiego pa-piestwa swoje własne właściwe władze, wykazane w Biblii (wiersz 41). Władze cywilne działały też na tej zasadzie, jak historia Europy obficie dowodzi, i to krótko po rozpoczęciu się reformacji, a wzmocniły się znacznie przez wojnę 30-letnią (1618-1648). Eliasz wchodzący na wierzch Karmelu wyobraża szukanie przez klasę Eliasza szczytu owocności w rozszerzaniu Biblii; a modlitwy pozafiguralnego Eliasza za tym są pokazane w ostatniej części 42 wiersza. Początki pozafigur tego wiersza włączając pierwszą część modlitwy pozafiguralnego Eliasza przyprowadzają nas wstecz aż do początku reformacji.
Jak wiemy, reformacja była „reformacją przez sekty”. Dlatego sekciarze służyli pozafiguralnemu Eliaszowi i są pokazani w figurze przez sługę Eliasza. Wszystkich reformacji przez sekty było siedem, od około 1525 do 1799, co jest pokazane przez siedmiokrotne chodzenie sługi Eliasza, dopatrzyć się przychodzącego deszczu (wiersze 43,44). Były one następujące: (1) Luterańska, (2) Prezbiteriańska, (3) Baptyska, (4) Unitariańska, (5) Episkopalna,
kol. 2
(6) Kongregacjonalna i (7) Metodyska. Pięć z nich rozpoczęło się między rokiem 1525 a 1560; dlatego pozafigura tych wierszy rozpoczyna się prawie od początku reformacji. Ruch Kwakrów jest pominięty z przyczyny jego dyskredytowania Biblii.
Wiersze 43-46 pomogą nam do wykazania czasu deszczu, gdyż wskazują na wypadki, które poprzedzały deszcz i następowały po nim. Wydawanie Biblii bez pozwolenia od papieża było buntem (morzem) w oczach Rzymu. Dlatego tylko z symbolicznego morza mogła przyjść obietnica deszczu Biblii. Stąd też pozafiguralny Eliasz kazał denominacjonistom patrzyć za Bibliami pochodzącymi z tych stron, które oburzały się przeciwko rzymskiemu zarządzeniu względem rozprowadzania Biblii. Siódme pójście i patrzenie sługi stało się przez ruch Metodyski, który rozpoczął się, nie jak VII tom naucza w r. 1728 (w którym to roku Wesley był ordynowany na Episkopalnego duchownego, a potem przez 10 lat czynny jako taki w tym Kościele, zgodnie z jego zasadami i zarządzeniami), ale w r. 1738, gdy był „nawrócony” i rozpoczął ruch, który po wielu latach rozwinął się w Metodyzm. „Mały obłok” (wiersz 44) przedstawia (Obj. 14:14) burzliwe nauki o wolności, równości i braterstwie, jako przeciwne sztuce królowania itd., wychodzące od oświecających i rewolucyjnych agitatorów z Francji przed i podczas Rewolucji Francuskiej (1748-1804), w wyniku czego pod Opatrznością Boską dana była pozafiguralnemu Eliaszowi pomoc (Obj. 12:15, 16). Te burzliwe i częściowo prawdziwe nauki były wyrażeniem ludzkiej mocy (dłoń człowiecza) przeciwko papieskim błędom i dały obietnice pełnej mocy z nauk biblijnych (obłok, w. 45) o prawdziwej wolności, równości i braterstwie. Przez te dwa podziały nauk, papieskie władze eklezjastyczne (niebiosa, w. 45) zostały zupełnie zaćmione. Pozafiguralny Eliasz przez Kościół Metodyski; który z początku był ruchem chrześcijańskiej wolności, równości i braterstwa przeciwko Kościołowi w Anglii, powiedział cywilnym władzom, ażeby przygotowały się do wstrząsów, jakie mają spotkać Kościół i Państwo, z powodu prawd, które głosili oświeciciele i rewolucyjni agitatorzy. Przez to przygotował on władze cywilne do większej odporności przeciwko uderzeniu, jakie Rewolucja Francuska im dała, a która wyszła jak wał morski na brzegi społeczeństwa (wiersz 44). Gdy wyszły obie nauki, francuskiego oświecenia i rewolucjonistów (mały obłok) o naturalnej wolności, równości i braterstwie z ich skutkami działającymi w Rewolucji Francuskiej i wojnach napoleońskich (obłoki z wiatrem zaćmione) oraz prawdziwe nauki biblijne o chrześcijańskiej wolności, równości i braterstwie („chmury”) z ich działającymi skutkami, wojną („obłoki”, częściowo z wiatrem) przeciwko wiążącemu Biblię Rzymowi, zaciemniły z kłopotem władze papieskie (niebiosa); wystąpiła ulewa Biblii (deszcz) przez Towarzystwa Biblijne szczególnie od 1804- 1816, jako wynik nauk biblijnych obarczających kłopotem (obłoki) i towarzyszącą wojną (wiatr) Rzym na rzymski zakaz Biblii.