Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 11
Każdy cielec przedstawiał człowieczeństwo poszczególnych ofiarników. Kawałki przedstawiały osobnych uczestników biorących udział w tych dwóch reformacyjnych ruchach. Drewno reprezentuje Pismo Św. i argumenty używane przez każdą stronę. Niepodłożenie ognia pod żadnego z cielców wyobraża, że każda strona miała pozostawić do objawienia, czy rzeczywiście Bóg Jehowa, czy też Szatan zamanifestuje akceptację tej pracy. Pozafiguralny Eliasz naturalnie odnosił się do większej liczby drugiej partii reformacyjnej, w użyciu pierwszej sposobności zreformowania Kościoła (wiersz 25).
Wiersze 26-29. Klerykalna (Baalowa) katolicka reformacyjna partia zobaczyła, iż papieże i kolegium kardynałów byli największą przeszkodą na drodze ich reform, stale im szkodząc, a ostatecznie nie dozwalając im dojść do pożądanych skutków. Nie dlatego, że nie czynili wysiłków, aby je otrzymać, ponieważ nigdy nie walczyli mocniej, jak w tym przypadku. Mając poparcie od królów i cesarzy, którzy żądali trzech ogólnych soborów: (1) w Pizie (1409-1412), (2) w Konstancji (1414-1418) i (3) w Bazylei (1431-1449), uczynili największe wysiłki w kierunku reformy. Lecz nie chcąc zreformować rzymskich nauk, organizacji i praktyk, ograniczając swe wysiłki do zreformowania papieskiej wszechwładzy i moralności Kościoła w głowie (papieżu) i członkach (klerze) stali, za ogólnym katolickim systemem klerykalizmu, baalizmu; a przeto wszystkie ich wysiłki nie były owocne. Partia reformacyjna myślała, iż działa dla Jehowy, lecz jako czciciel Baala służyła Szatanowi i nie otrzymała odpowiedzi; ponieważ Szatan nie chciał ich reformacji (wiersz 26). Rzeczywiście oni skakali (deptali) po Kościele (ołtarz) przez ich obnażenie się, np. w Pizie po okropnych zdemaskowaniach pozbyli się dwóch opozycyjnych papieży, obrali innego i z przyczyny ich wysiłków mieli trzech papieży, przy czym każdy z nich miał swoich licznych zwolenników! W Konstancji, Hus będąc prześladowany przez D’Ailly, został zamęczony, a inni 72 byli przeciwni papieżowi Janowi XXIII, który w wyniku tego został usunięty. Wielkie reputacje eksplodowały. Jeszcze gorzej działo się w Bazylei. Katolicki Kościół, ołtarz w jego hierarchii, głowie i członkach został podeptany!
Do kontuzji katolickich reformatorów, postępki Jana Husa i wielu jego oraz Wyclifa zwolenników, wprowadziły katolickich reformatorów w mniejszą lub większą pogardę, gdy ich bezowocne wysiłki stawały się coraz więcej jawne i przez nauki i kpiny pozafiguralnego Eliasza zostały wyśmiane (wiersz 27). „Według ich zwyczaju” rzezali się publicznymi wyznaniami i karami za ich złe postępki, że wielu z nich poumierało z wyczerpania (wiersz 28)! A choć ich nadzieje na zreformowanie Kościoła jedna po drugiej nie wypełniły się z powodu chytrych papieży i intrygujących kardynałów oraz ich zwolenników, trwali jednak
kol. 2
w swych wysiłkach bezprzykładnie długich. Sobór w Bazylei trwał 18 lat. Wyobraźmy sobie konwencję trwającą 18 lat! Święci Ojcowie mieli zapewne dobre płuca; niektórzy z nich przemawiali przez osiem dni stale, używając czas w krótkich pauzach dla ich posiłku; co więcej, niektórzy przemawiali nawet 13 dni stale! Zapewne, że prowokowali aż do wieczora (czasu ofiarowania ofiary śniednej). Lecz wszystko nadaremnie (wiersz 29)! Ich zasady i dzieła były odłożone lub odwrócone tak, że gdy wysiłki ich reform ustały, około 10 lat po Soborze w Bazylei papieże, co jeden to gorszy od swego poprzednika, kończąc na Aleksandrze VI (1492-1503), który był może najpodlejszym ze wszystkich papieży, postępowali jeden po drugim w coraz większe zepsucia, tak niegodziwie jak w dziesiątym ,,ciemnym stuleciu”.
Wiersze 30-38. Pozafiguralny Eliasz w osobach Jana Wessela, który umarł w r. 1489 i jego współpracowników w Niderlandach i Niemczech oraz Savonaroli zamordowanego w roku 1498 i jego współpracowników we Włoszech, działał między ludźmi z poważną uwagą, specjalnie począwszy od r. 1479 („Przystąpcie do mnie”). Oni obudzili wśród niektórych ducha prawdziwego poświęcenia (naprawił ołtarz Pański, wiersz 30). Odezwa ich była skierowana do wszystkich poświęconych (dwanaście kamieni, dwanaście pokoleń duchowego Izraela) na podstawie Biblii, jako jedynego źródła i reguły dla wiary i praktyki, Jezusa jako jedynej głowy Kościoła i kapłaństwa wszystkich poświęconych wierzących i usprawiedliwionych z wiary. Przeto zgromadzili prawdziwy Kościół, ołtarz. Luter i Zwingli później, wykazując te same zasady, rozpoczęli pozafiguralne ofiarowanie, a w krótkim czasie dołączyło się do nich sporo współpracowników. Rów wokół ołtarza przedstawia sferę ich pracy reformacyjnej – Biblię. Dwie miary zboża, pojemność rowu, reprezentują jej dwie części – Stary i Nowy Testament, napełnione prawdą. Dlatego ograniczyli oni swe reformacyjne wysiłki do biblijnych nauk, organizacji i praktyk o tyle o ile były one na czasie (wiersz 32). Drewno przedstawia biblijne ustępy i rozumne, rzeczowe argumenty używane w ich reformacyjnych wysiłkach; kawałki cielca reprezentują indywidualnie człowieczeństwo pozafiguralnego Eliasza. Cztery wiadra wody reprezentują cztery główne zasady protestanckiej reformacji: (1) Biblia, jako jedyne źródło i reguła dla wiary i praktyki, (2) Jezus, jedyną Głową prawdziwego Kościoła, (3) Usprawiedliwienie jedynie przez wiarę, (4) wyłączne kapłaństwo poświęconych wierzących. Pierwsze wylanie wody reprezentuje nauczanie tych czterech prawd przez reformację luterańską (wiersz 33); drugie wylanie przedstawia te same prawdy nauczane przez reformację Zwingliego; trzecie wylanie te same prawdy nauczane przez reformację episkopalną (angielską, lecz nie Henryka VIII) pod przewodem Tomasza Cranmera (w. 34).