Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 9
z najsilniejszych papieży, Innocentego III, daremnie starała się teraz obalić reformy. Reforma została ożywiona i do dziś żyje, jako jeden z najstarszych ruchów protestanckich. Waldo i inni, którzy dali jej życie, są pozafigurą Eliasza w jego trzecim i pomyślnym wysiłku, który ożywił syna wdowy. A pozafigurą pokazuje, że protestująca partia od tego czasu uznawała wiernych sług Pańskich jako mówcze narzędzia Boże; ponieważ wielu antypapistów, którzy nie stali się waldensiańskimi reformatorami, stali przy wiernych.
Gdy się bada historię kościelną do r. 1259, powyższe dzieła reformy mogą być znalezione, i te są pozafigurą dzieła Eliaszowego w tym rozdziale. Zwracamy uwagę tym braciom, którzy czytali podane przez br. Olsona tłumaczenie 1Król. 17 rozdz. ażeby zauważyli różnicę między powyższymi historią popartymi dziełami pozafiguralnego Eliasza, a nierozumnym i niehistorycznym podaniem br. Olsona. On podaje rok 1259 w harmonii z 1Król. 18:1 jako początek trzeciego pozafiguralnego roku; lecz musi on drzemać i śnić, jeżeli nie może zauważyć stwierdzenia tego wiersza, który dowodzi, że pozafigury siedemnastego rozdziału uprzedzały pozafiguralny „trzeci rok” tego wiersza, gdyż on stawia pozafigurę 1Król. 17:17-24 między lata 1517-1799, a nawet twierdzi, że ożywienie misji dla cudzoziemców przy końcu 18 stulecia wyobraża obudzenie dziecka. Naraził się on na wielką odpowiedzialność, zwodząc niewinnych braci, którzy nie są obznajmieni z historią kościelną.
1Król. 18:1-46. Ażeby można właściwie zrozumieć ten rozdział, dwie rzeczy muszą być zapamiętane: (1) Klucz, że Eliasz reprezentuje Kościół, jako reformatora i mówcze narzędzie Boże do świata i (2) jego potyczka z kapłanami Baala według pierwszego wiersza, odbywa się podczas trzeciego roku posuchy, od 1259 do 1619. Ostatnia data była jeden rok po rozpoczęciu się wielkiej wojny między siłami katolickimi i protestanckimi, nazwanej „wojną 30-letnią”, 1618-1648. Jeżeli to zapamiętamy, zobaczymy, jak się zgadza z Pismem Św. i pismami br. Russella, a także, że twierdzenia br. Rutherforda, jak je podał w Strażnicy 1919, 244 są błędne, tzn. iż zabicie pozafiguralnych proroków Baalowych przez pozafiguralnego Eljasza było w r. 1917 i 1918!
W równoległości Dyspensacji i Piramidzie, jak pokazali nasi drodzy bracia Edgarowie, rok 50-ty po 1259 jest zaznaczony jako początek reformacyjnych działalności pozaobrazowego Eliasza następujących po ruchu Waldensów. Marsiglio w paraleli Zerubabela, pierwszego z linii reformatorów, rozpoczął swoje dzieło reformacji w 1309. On jest pierwszym z pozafiguralnego Eliasza, do którego „po wielu dniach” (po ruchu Waldensów) „w trzecim roku” (1269-1619) przyszło słowo Pańskie, ażeby ukazał się, to jest wystąpił na scenę działalności reformatorskiej przed europejskimi Panującymi, pozafiguralnym Achabem. Zliczmy niektóre aspekty historii tego okresu,
kol. 2
a pozafigury staną się jasne. Czas br. Olsona (1517-1799) na tę pozafigurę, sprzeciwia się jego czasowi „podczas r. 1799″ na budzenie pozafiguralnego syna wdowy i ofiarę pozafiguralnych proroków Baala.
Filip IV (1285-1314), jeden z najsilniejszych królów francuskich spierał się z papieżem Bonifacym VIII (1294-1303) prawie przez cały okres jego pontyfikatu. Bonifacy w wielu bullach atakował Filipa, ponieważ ostatni chciał zabrać pewne cła, których Bonifacy żądał. W swoich bullach papież wysuwał najbardziej ekstrawaganckie roszczenia absolutnej władzy nad Kościołem i Państwem, między innymi rzeczami twierdząc, że panujący powinni być poddani papieżowi w rzeczach doczesnych, a będąc jego przedstawicielami w urzędzie, muszą prowadzić sprawy cywilne według wskazówek papieża, pod groźbą wyklęcia i uwolnienia ich poddanych od przysięgi lojalności i obowiązku posłuszeństwa wobec nich. Bonifacy mieszał się więc w sprawy Francji i zwołał radę, ażeby zegzaminować sprawy Filipa w Rzymie. Gdyby Biblia i jej wpływ (deszcz) były na ziemi, prawa (muły i konie) francuskiego kościoła i państwa nie byłyby deptane przez papieża. Cywilna i eklezjastyczna Francja podniosła wielki protest przeciwko twierdzeniom i działaniom papieża, stojąc jednocześnie po stronie króla. Kler prowadzony przez teologa dominikańskiego Jana z Paryża, uznawał wolności kościelne i za rozkazem króla badał się argumentów (źródeł i potoków) do utrzymania nauk (mułów) względem władz francuskiego kleru; zaś władze cywilne, adwokaci i szlachta, pod kierownictwem Piotra Dubois, szukali argumentów do utrzymania ich poglądów (konie) w prawie. To był właśnie ten gwałtowny głód (dla braku praw cywilnych, których poparcie znajduje się w naukach biblijnych) w pozafiguralnej Samarii (w Państwie). Achab reprezentuje cywilnych władców, partię państwa, a Abdyjasz partię Kościoła Katolickiego, która sprzeciwiała się papieskiej wszechwładzy. Bonifacy doznał porażki w jego sprzeciwianiu się Filipowi, a z nim papiestwo, które wtenczas stało na najwyższej skale władzy na ziemi, zaczęło słabnąć. Bonifacy i jego następcy nie mogli wcale pokonać Francję; ale raczej w latach 1305-1377 byli nawet zmuszeni mieszkać we Francji od 1309 do 1377 w Avignonie, w poddaństwie Francji. Bonifacy i jego następcy odnieśli jednak nieco większy sukces w ich walce z niemiecko-włoskimi królami i klerem, z którymi walczyli podobnie jak Bonifacy z Filipem. W Niemczech i we Włoszech były uczynione mocne, lecz nieskuteczne wysiłki dla utrzymania należnych praw cywilnych i partii eklezjastycznej, a szczególnie ich praw przeciwko niewłaściwym twierdzeniom papieskim. Podobne konflikty wystąpiły w innych krajach, a wybitnie w Brytanii. Było więc widoczne, że w pozafiguralnej Samarii był brak legalnej i eklezjastycznej władzy przeciw papiestwu. Każda z antypapieskich partii (Achab i Abdyjasz) przeciw wszechwładzy papieskiej działała w odrębnym kierunku (wiersz 5,6) przez legalne