Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 7
a pozaobrazowy Eliasz musiał się udać w takie miejsce, które nie byłoby pod absolutną władzą papieża, lecz pod kontrolą partii przeciwnej papieskiej wszechwładzy. Takie terytoria znajdujemy właśnie w północnych Włoszech, w południowej i wschodniej Francji, w Szwajcarii i w Niemczech, gdyż tu pod większą lub mniejszą protekcją rządową, żyli ludzie, którzy byli przeciwni papieskiej wszechwładzy i dziwnym praktykom Rzymskiego Kościoła. Wodzami tych partii byli w latach 799-840 cesarz Karol Wielki, później jego starszy syn Ludwik, w historii nazwany Ludwikiem Pobożnym, który objął władzę jako cesarz po jego ojcu w 814 r. Karol, a szczególnie Ludwik sprzeciwiali się papieskiemu roszczeniu posiadania największej władzy nad Kościołem, stojąc przy prawach frankońsko-longobardzko-niemieckiego kleru, który sprzeciwiał się papieskim roszczeniom i obstawał przy podporządkowaniu papieża cesarzowi w państwie. Co więcej, sprzeciwiali się bałwochwalstwu papieskiemu, które okazało się w czczeniu świętych, aniołów, relikwii i obrazów. W tych właśnie kwestiach otrzymali poparcie od wielu z kleru, od szlachty i ludzi na tych terytoriach. Partia ta więc składała się z protestantów, którzy protestowali przeciw papieskiemu absolutyzmowi i bałwochwalstwu, i według naszego wyrozumienia, oni są pozafigurą wdowy z Sarepty. Oni byli pozaobrazową wdową w tym znaczeniu, że nie posiadali poparcia, wzmagającej się społeczności i silnej partii, która stała za papieskim zwierzchnictwem i bałwochwalstwem. Do tej pozafiguralnej wdowy, jako podpory, prowadził Pan przez pewne zasady Swego Słowa i przez Jego opatrzność klasę Eliasza, mianowicie w osobach dwóch wodzów, Claudiusa, późniejszego biskupa Turynu we Włoszech, który w historii kościelnej nazwany jest pierwszym protestantem i reformatorem (umarł w r. 839), i Agobarda, późniejszego arcybiskupa Lyons we Francji, który umarł w r. 840. Jest pewne, że ten pierwszy, a prawdopodobnie również drugi przyszli z innymi poświęconymi braćmi do Felixa z Urgel, ostatniego kruka w Hiszpanii, kiedy odbył się ostatni i czwarty spór (539-799), w debatach frankońskiego narodowego synodu w Aachen w r. 799. Po skończeniu debaty wszyscy widzieli, że Charyt zupełnie wysechł i że kruki już więcej nie dawały klasie Elijasza pozaobrazowego chleba i mięsa. Przy tej debacie spotkali się z Ludwikiem Pobożnym, który panował nad częścią cesarstwa swego ojca w południowej i południowo-wschodniej Francji i w północno-zachodnich Włoszech. Na ich gorącą prośbę on zaprosił ich do przywilejów w swoich zakonnych edukacyjnych instytucjach, gdzie wśród innych rzeczy młodzieńcy nauczani byli poglądów Ludwika przeciwko papieskiej supremacji i bałwochwalstwu. Oni pragnęli zdobywać w tych instytucjach takie nauki poparte Pismem Świętym. Później Ludwik zaprosił Claudiusa i Agobarda na swój dwór, jako doradców, nauczycieli i kapłanów. Będąc nakarmieni umiejętnością, którą otrzymali od
kol. 2
protestujących, wszyscy ci młodzi ludzie stali się bardzo czynnymi zwolennikami reform i sprzeciwiali się papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu; a szczególnie w sprawie Claudiusa w Turynie od r. 813-839 i Agobarda w Lyons od r. 813-840.
POZAFIGURALNA SAREPTA
Z tymi w krótkości określonymi faktami w naszej pamięci patrzymy na typ. Sarepta, miejsce przetapiania (smelting place), przedstawia próbne stanowisko protestujących przeciwko papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu. Sarepta należąc do pozafiguralnego Sydonu (rybołówstwa) znaczy, iż byli oni w sferze, która ogólnie nie pozostawała w harmonii z nominalnym duchowym Izraelem, a jednak mniej lub więcej w kompromisie (łowiąc ryby, kupcząc) z nim. Wdowa przy bramie miasta reprezentuje znakomitość protestujących. Drwa (dwa drewniane kije) reprezentują antypapieski absolutyzm i antybałwochwalstwo. Zbieranie drew reprezentuje zbieranie biblijnych, faktycznych i rozumnych argumentów odnośnie tych przedmiotów. Znalezienie wdowy przez Eliasza i jego prośba, aby dała mu jeść i pić, lecz ażeby przedtem nakarmiła siebie i jej syna wyobraża ruchy reformacyjne protestujących i jest obrazem na (1) poświęconych braci, którzy przyszli z Hiszpanii i znaleźli publicznie protestujących, jako partię odznaczającą się badaniem i działaniem przeciwko papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu oraz (2) gorliwie szukających u protestujących, którzy byli wtenczas czynnymi, instrukcji około tych linii prawd, których byli oni w stanie im udzielić. Pozaobrazowy Eliasz obiecał im wtedy udzielić następnych pokarmów około tych linii. Garniec reprezentuje Biblię, którą Karol i Ludwik odpisali przez mnichów i umieścili w kościołach i klasztorach Lombardii, Francji i Niemiec. Mąka reprezentuje małe biblijne prawdy, które znaleźli oni w Biblii. Bańka z oliwą reprezentuje ducha wyrozumienia niektórych biblijnych przedmiotów (Mat. 25:1-12). Protestująca partia, jak powyżej powiedziano, udzieliła pozaobrazowemu Eliaszowi potrzebną prawdę, i następne uczty przetrzymały protestującą partię i jej ruchy reformacyjne podczas pozafiguralnej posuchy przez około jedno stulecie, tak jak pozafiguralny Elijasz obiecał.
Ludwik Pobożny posłał w r. 813 Claudiusa do Turynu, a Agobarda do Lyons z wyraźnym poleceniem działania przeciwko papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu. Oni, a przeważnie pierwszy z nich, popierali licznych podobnie usposobionych braci w ich dzielnej walce około tych linii, a nawet wyrzucali obrazy i relikwie z kościołów. To doprowadziło Claudiusa do konfliktu z papieżem. Gdy papież protestował przeciwko reformacyjnym działalnościom, to Claudius powiedział mu, że jeżeli papież obejdzie się z nim tak jak Apostoł, to uszanuje go, lecz jeżeli nie, wtenczas odnosi się do niego Mat. 23:2-4. Ich mówcze i literackie