Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 6
i monarchowie stali się ortodoksyjnymi, wierni zaprzeczając błądzicielom słowem i czynem wobec władców oraz ich reprezentantów, działali w myśl tej samej pozafigury, co trwało do czasu, kiedy byli zmuszeni w roku 539 do udania się na puszczę.
Wiersze 2-7. Partia katolicka rozwijając papieskie błędy i zdobywając główne wpływy między władcami i prostakami, usuwała wiernych coraz bardziej na mniej ważne i oddalone stanowiska; Pan przez zasady Jego Słowa i Opatrzności oznajmił klasie Elijasza Swoją wolę, polecając udawanie się coraz dalej na odosobnione stanowiska – na puszczę (wiersze 2-4). Wyrażając się w krótkości, owych wydarzeń bieg był następujący: wielcy odsuwając się coraz dalej rozpoczynali organizację swych sił w kierunku klerykalnym (2Tes. 2:7) i ich działalność około roku 100 zaczęła wprowadzać doktrynalne błędy w organizacji Kościoła. Ślady o nieśmiertelności duszy można znaleźć dość wcześnie – już w pismach Justyna Męczennika, nawróconego filozofa greckiego, który został ścięty około roku 165. Wkrótce później wiara w Tysiąclecie zaczęła być podkopywana. Około roku 230 uczyniono pierwsze kroki w popełnianiu błędu co do określenia stosunku między Chrystusem i Bogiem Ojcem, a doktryna ich równości została ustanowiona na Soborze Nicejskim w r. 325, podczas gdy nauka o Trójcy została ukompletowana na Soborze Konstantynopolskim w r. 381. Z usunięciem nauki Tysiąclecia (czasu panowania Królestwa Bożego na ziemi) i z wprowadzeniem nauk o nieśmiertelności duszy i o Trójcy, zaczęła także wzrastać nauka o wiecznych mękach. Następnie spór Nestorjański, 428-431, zadecydował na Soborze w Efezie r. 431 i spór Eutychjański 444-451, na. Soborze w Chalcedonii 451, że błędy względem pokrewieństwa ludzkiej i Boskiej natury Chrystusa triumfowały. Od r. 412-529 błędy o grzechu, ludzkiej woli, usprawiedliwieniu, wyborze i wolnej łasce triumfowały. W każdym takim sporze wierna klasa Elijasza sprzeciwiała się błądzicielom, a nieortodoksyjna klasa teologów, choć nie była z klasy Elijasza, ani broniła Prawdy przeciw wchłaniającym się błędom, stała jednakowoż częściowo po stronie wiernych. Ci teologowie, jako sekciarze założyli systemy sekciarskie, z których pewne zaginęły w trudnych doświadczeniach, a niektóre z nich jak Nestorjańskie i Koptycko-Chrześcijańskie jeszcze do dziś egzystują. Rozumiemy, że ci sekciarze będąc przeciwnikami triumfującego Katolicyzmu, są właśnie owymi pozafiguralnymi krukami, udzielającymi pewnego pokarmu wiernym w następnym okresie czasu, od r. 539 do 799. Podczas okresu od 539 do 799 r. Arianizm umarł zupełnie, a ostatnia narodowość ariańska, to jest Longobardowie, stała się zupełnie katolicką przed r. 700. Brat Olson twierdzi, że ariańska wiara i naród, jego pozafigury wdowy z Sarepty i jej syna (bardzo niewłaściwie zastosowane), trwały aż po czasie Waldego
kol. 2
1173-1217. Takie podanie jest historycznie nieprawdziwe. (Zobacz artykuł o Arianizmie w Encyklopedii Mc CIintocka i Stronga). Sam Waldo, jak też i drudzy reformatorzy stali się począwszy od r. 799 do około 1540 wyznawcami Trójcy. Nic więc nie jest prawdą z historii, którą on podaje o pozafigurze wdowy z Sarepty i jejsynie względem Eliasza. Czy nie zechciałby on podać choć jeden autorytet, aby udowodnić, że Arianizm był wyznawany podczas i po czasie Waldego, przed rokiem 1540? i że Waldo był Arianinem w wierze i praktyce?
Potok Charyt (przecinający, rozbierający 2Tym. 2:15) przedstawia małe prawdy, które wierni pozostawili po sobie, gdy powyżej wzmiankowane błędy były wprowadzone. Te prawdy były trzymane w obecności ludzi (Jordanu) przez tych, których pędzono do więcej lub mniej odosobnionego stanowiska.
Cztery znaczne spory odbyły się w latach 539-799, podczas którego to czasu pozafiguralne kruki, sekciarze, karmili pozaobrazowego Elijasza: (1) Czy znajduje się w Chrystusie jedna natura, czy też dwie (544-553), co zadecydowano na drugim Soborze w Konstantynopolu (553). (2) Czy znajduje się jedna wola w Chrystusie, czy też dwie (633-680), co zadecydowano na trzecim Soborze w Konstantynopolu (680). (3) Czy Chrześcijanie mają oddawać religijną cześć obrazom, czy nie mają (717-787), co zadecydowano na drugim Soborze w Nicei (787). (4) Czy Chrystus jako ludzka istota był takim samym prawdziwym synem Bożym, jak jest teraz w Boskiej postaci (782-799), co zadecydowano na frankońskim synodzie narodowym w Aachen (799). Te spory doprowadziły do rozdziałów sekt. Odrobina Prawdy (Charyt), która pozostała z poprzedniego czasu z tematów o Bogu, Chrystusie, Duchu Świętym, Człowieku, grzechu, wolnej łasce, wyborze, Kościele itd. wyschła podczas tych sporów. Ostatni z tych sporów miał miejsce, gdy Felix z Urgel w Hiszpanii, wódz przeciwko katolikom, wyrzekł się swego poglądu, przyjąwszy pogląd katolicki po sześciodniowej debacie na synodzie w Aachen w r. 799, Tak więc przy rozpoczęciu się papieskiego tysiąclecia w r. 799, pozaobrazowy Charyt wysechł, a pozaobrazowe kruki przestały karmić Eliasza. Ten właśnie wypadek w łączności z tymi rzeczami daje nam datę, gdy pozaobrazowy Eliasza usłyszał słowo Pańskie, aby szedł do pozaobrazowej Sarepty, miejsca przetapiania (smelting place).
Wiersze 8-16. Mając w pamięci klucz do typu Eliasza – musimy patrzeć na czynności pozafiguralnego Elijasza w łączności z protestami przeciwko błędom i z ruchami reformacyjnymi, abyśmy mogli widzieć pozafigury i znaczenie tych oraz następujących wierszy tego rozdziału. Nasz umiłowany brat John Edgar pokazał nam, jak długo sfałszowane papieskie tysiąclecie trwało, od 799 do 1799. Takie tysiąclecie, rozumie się, musiała uprzedzić posucha pozaobrazowego Charyt i bezczynność pozaobrazowych kruków podczas papieskiej kontroli,