Teraźniejsza Prawda nr 248 – 1970 – str. 3
Jezus także może być uważany za uosobienie mądrości. On jest tym Jedynym, który naucza Boskiej mądrości tych, którzy otrzymują przez Niego łaskę i stają się uczniami w szkole Chrystusowej, ponieważ On przez Boga stał się dla nich mądrością (Mat. 11:29; 23:8; Jan 8:31, 32; 1Kor. 1:30). W Nim „są skryte wszystkie skarby mądrości i umiejętności” (Kol. 2:3). „A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi u Boga, który ją szczerze wszystkim daje [rozumie się, że Jego poświęconym dzieciom, co wynika z rozpoczęcia zdania w trybie warunkowym] a nie wymawia; i będzie mu dana” przez Jezusa, Boskiego Namiestnika (Jak. 1:5). Jako „moc Boża i mądrość Boża” (1Kor. 1:24) Jezus daje nam „usta i mądrość, której nie będą mogli odeprzeć, ani się sprzeciwić wszyscy przeciwnicy” (Łuk. 21:15; por. Izaj. 54:17). „Oświeci cię Chrystus” (Efez. 5:14), ponieważ On jest „tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (Jan 1:9). „I stanie [Jezus] a paść ich [Swoje stadko] będzie w sile PAŃSKIEJ [Jehowy]” (Mich. 5:4).
Zbadanie kontekstu rzuca wiele światła na nasz roczny tekst, w którym jest uosabiana mądrość. Przyp. 1:1-6 mogą być uważane za stronę tytułową całej księgi, ponieważ przedstawiają jej cały zakres i naturę a wiersz 7 przedstawia wielką prawdę, której każdy przepis w tej księdze jest więcej lub mniej reprodukcją lub zastosowaniem. W pierwszych dziesięciu rozdziałach Salomon sławi mądrość, jako źródło z którego pochodzą przypowieści, a które to rozdziały są przedmową do zbioru „Przypowieści Salomonowych” rozpoczynających się od rozdziału 10:1 (Przyp. 10:1).
Trzy rozdziały, które kończą tę przedmowę, tj. 7; 8; 9 przedstawiają żywy i malowniczy kontrast między Głupotą i Mądrością: Głupota – szczególnie w jej formie występku, Mądrość – bardziej ogólnie, w jej najwyższej i najbardziej uniwersalnej formie. Pozafiguralnie w ogólnym zastosowaniu, nasz Pan Jezus jako pozaobrazowy Salomon napomina Swój lud do posłuszeństwa Jego naukom dającym życie i do ścisłego związania się z Prawdą i roztropnością („mądrość” i „zrozumienie”), ażeby one mogły uchronić lud Pański przed głupotą grzechu i błędu, praktykowanych we wszetecznych sektach posługujących się pochlebstwami (1-5). Przez kontrast On nam pokazuje co ogólnie widzi wśród ludzi o pustych głowach i pustych sercach, otwartych na wpływy zła (w. 6, 7). Pokusy i powaby głupoty z jej sidłami grzechu i błędu oraz fatalne rezultaty popadnięcia w nie, są żywo przedstawione przez konkretny przykład – zwodzącą wszetecznicę, która ze złymi sugestiami czatuje o zmroku na rogu ulicy, gdzie znajduje się jej dom (w. 7-27).
Natomiast w Przyp. 8 jest przedstawiona Mądrość jako posłaniec światła, jako wystawiona na światło dzienne na widocznych miejscach publicznych, skąd jej dźwięczny głos może być słyszany na ulicach i skrzyżowaniach oraz przyciągać powszechną uwagę (w. 1-4).
kol. 2
Tak więc Prawda, zrozumienie i rozsądek silnie bronią swoich dróg. Mądrość, apelując do głowy i serca, świadczy o piękności i świętości Prawdy i jej Ducha (w. 5-8). Nauki mądrości są bardzo jasne i prawdziwe, ale nie dla przewrotnych i niedbałych, lecz dla tych, którzy je znają i rozumieją (w. 9 por. Jan 7:17).
Nasz Pan nawołuje Swój lud do przyjmowania raczej Jego instrukcji aniżeli bogactw tego świata, których wartość nie może być porównana z Jego mądrością. Ta mądrość uzdolni nas do używania rozsądku i taktu oraz do zrozumiewania i rozwiązywania najbardziej zawiłych problemów (w. 10-12). Właściwa cześć dla Jehowy pobudzi nas do nienawidzenia zła, pychy, chwytania za władzę, panowania oraz do prawego i pokornego postępowania z Nim w unikaniu tajemnych wad i grzechów zarozumiałości (w. 13). Nasz Pan daje nam dobrą radę i dobrze utwierdzoną Prawdę – zdolność prawdziwego pojmowania – oraz siłę umysłu, serca i woli (w. 14). Nawet największy, najmądrzejszy i najmocniejszy z Jego ludu potrzebuje Jego Prawdy i jej Ducha w celu wykonywania sprawiedliwości i miłosierdzia (w. 15, 16).
CI, KTÓRZY MNIE MIŁUJĄ I PILNIE POSZUKUJĄ
Wyżej cytowane wiersze doprowadziły nas do tekstu rocznego godła: „Ja miłuję tych, którzy mię miłują; a którzy mię szukają rano, znajdują mię” (w. 17). Mądrość miłuje i błogosławi tych, którzy ją miłują i pilnie poszukują. Jest ona wyrażeniem miłości pochodzącej od naszego Niebieskiego Ojca, jej Źródła, oraz od naszego Pana Jezusa, Dobrego Pasterza, który działając na rzecz Boga prowadzi nas na zielone pastwiska i do cichych wód. Ich płomienna miłość szczególnie jest manifestowana w stosunku do tych, którzy Ich miłują obowiązkową i bezinteresowną miłością; wybiega ku nim proporcjonalnie do poszukiwania i oceniania przez nich Prawdy i jej Ducha. Wszyscy, którzy miłują Jezusa szczerze i z całego serca, są miłowani przez Niego szczególnie wyróżniającą miłością. Przez Słowo, Ducha i opatrzności Boże Jezus tkliwie objawia im Samego Siebie a razem z Ojcem przebywają z nimi, zgodnie z tym co sam powiedział (Jan 14:21-23): „Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten jest, który mię miłuje: a kto mię miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój; i ja go miłował będę i objawię mu siebie samego… i Ojciec mój miłuje go, i do niego przyjdziemy a mieszkanie u niego uczynimy”. O, jaką to nam daje radość!
„Którzy mię szukają rano, znajdują mię”. Źródłosłów hebrajskiego słowa shachar tutaj przetłumaczonego „rano” znaczy: dzielić, przenikać lub rozpraszać, tak jak poranne światło przenika lub rozprasza ciemności nocy, gdy świta; dlatego figuralnie oznacza to wczesne przystąpienie do jakiegokolwiek przedsięwzięcia (z włączeniem powagi i pilności).