Teraźniejsza Prawda nr 246-247 – 1969 – str. 88
część Jana 1:1-3 z literami i słowami odwróconymi i nieprzedzielonymi, jak to było robione w hebrajskim, a także by zilustrować powstanie kolumn w hebrajskim, co bardzo dziwne wydaje się dla nas.
KOLUMNA DRUGA
gninnigebehtnisawemas
ybedamerewsgnihtlladoghtiw
ynatonsawmihtuohtiwdnamih
KOLUMNA PIERWSZA
ehtsawgninnigebehtnl
htiwsawdrowehtdnadrow
ehtdogsawdrowehtdnadog
Słowa te oznaczają: „Na początku było, Słowo, a ono Słowo było u Boga, a Bogiem było ono Słowo. To było na początku u Boga. Wszystkie rzeczy przez nie się stały, a bez niego nic się nie stało co się stało”. Jak bardzo różnią się te dwie metody!
Sztuka druku została wynaleziona około roku 1440 po Chr. Wszystkie więc kopie Biblii pisane przed tym czasem były pisane ręcznie zazwyczaj w Nowym Testamencie greckim i w tłumaczeniach obu Testamentów przez zakonników, a w hebrajskim Starym Testamencie przez żydowskich uczonych w Piśmie. Pierwszą książką kiedykolwiek wydrukowaną naturalnie po tej dacie była oczywiście Biblia (po łacinie), wydrukowana przez Johanna Gutenberga w Mainz, w Niemczech. Pierwszy hebrajski Stary Testament ukazał się w druku wcześniej niż pierwszy grecki Testament. Poprzedni z nich był drukowany w częściach. Torah (Pięcioksiąg Moj.) najpierw się ukazała w druku w Bolonii, we Włoszech w roku 1482 na dziesięć lat przed odkryciem przez Kolumba San Salvadoru, przyczółka Ameryki. Wcześniejsza część Nebiim (Proroków) ukazała się w roku 1485, a późniejsze Nebiim w roku 1486, obie w Soncino we Włoszech; zaś Kethubim (Pisma lub Hagiografia) ukazała się w roku 1486 i w 1487 w Neapolu, we Włoszech. Pierwsze wydanie całego Starego Testamentu ukazało się w roku 1488 w Soncino, zredagowane przez Abrahama Bena (syna) Chayima de Trutore; drugie zaś w Neapolu około lat 1491- 1493; trzecie w mieście Brescia, we Włoszech w roku 1494; czwarte w Pesaro, we Włoszech w latach 1511-1517. Pierwsze wydanie Rabinicznej Biblii, zredagowane przez Feliksa Pratensis i wydane przez Bomberga w Wenecji, ukazało się w czterech tomach in folio w roku 1517; drugie zaś też w Wenecji w latach 1524-1525. Najlepsze wydanie hebrajskiego Starego Testamentu, zredagowane z 10.000 wariantów przez C. D. Ginsburga, nawróconego rabina, ukazało się w Londynie, w Anglii w roku 1894; drugie zaś z kolei co do swej wartości zredagowane przez R. Rittela, ukazało się w Lipsku, w Niemczech w latach 1905-1906. Pierwsze w druku wydanie greckiego Nowego Testamentu było wydaniem Erazmowym.
kol. 2
Ukazało się ono w Bazylei w roku 1516; od tego zaś czasu wiele wydań greckiego Nowego Testamentu się ukazało, szczególnie w czasie 19 i 20-go stulecia, gdy wielka ilość rękopisów greckiego Nowego Testamentu ułatwiła krytykom tekstu zrekonstruowanie czystszego tekstu, nad którym Tischendorf, Tregelles, Wescott i Hort, Weiss, Souter, Gregory i Von Soden dokonali monumentalnej pracy. Pierwsze drukowane wydanie całej Biblii w hebrajskim i greckim języku ukazało się w 6 tomach in folio w latach 1514-1520 w Complutum (łacińska nazwa Alkali w Hiszpanii) i jest nazywane Poliglotta Kompluteńska (po grecku wielojęzyczny) od nazwy miasta, gdzie zostało wydrukowane i od jego ukazania się w czterech językach: Septuaginta bowiem była drukowana w kolumnach obok hebrajskiego, a Wulgata w kolumnach obok greckiego. Dlatego też to wydanie było poliglotą.
Ufamy, że dodanie jeszcze kilku słów na temat greckich rękopisów Nowego Testamentu będzie pożyteczne. Rękopis Watykański został tak nazwany ze względu na to, iż znajduje się on w Bibliotece Watykańskiej w Rzymie, będąc jednym z jej największych skarbów. Obejmuje on prawie cały Nowy Testament, lecz zatrzymuje się na liście do Żydów 9:14 – brak w nim reszty tego listu, dwóch listów do Tymoteusza, listu do Tytusa, Filemona i Objawienia. Na razie jest to najlepszy z greckich rękopisów Nowego Testamentu. W roku 1889 zostało wydane w Rzymie w 100 kopiach faksymile tego rękopisu. Podobnie jak wszystkie najdawniejsze rękopisy greckiego Nowego Testamentu ten rękopis również jest uncjałem. Rękopis Synaicki został odkryty w częściach, z czego pierwsza część została odkryta w roku 1844, a reszta w roku 1859 w klasztorze św. Katarzyny na górze Synaj przez C. Tischendorfa. Zawiózł on ten rękopis następnie do Petersburga (w Rosji), gdzie też pozostawał aż do roku 1935, kiedy został zakupiony przez brytyjskie społeczeństwo i złożony w Muzeum Brytyjskim. W Muzeum Brytyjskim również znajduje się Rękopis Aleksandryjski, pochodzący z piątego wieku, a który jest trzecim z kolei pod względem swej starożytności i jakości z pełniejszych rękopisów greckich Nowego Testamentu. Był on przywieziony do Anglii w roku 1628 przez Cyryla Lucara, patryjarchę konstantynopolitańskiego i ofiarowany królowi Karolowi I. Cyryl Lucar przywiózł początkowo ten rękopis do Konstantynopola z Aleksandrii, gdzie był patriarchą. Stąd też pochodzi nazwa rękopisu. Podobnie jak Rękopis Watykański jest on niekompletny, gdyż brakuje w nim Mat. 1:1-25:6; Jan 6:50-8:52; 2Kor. 4:13- 12:6. Rękopis Synaicki natomiast obejmuje cały Nowy Testament jak i całą Septuagintę. Poza innymi uncjałami wspomnianymi powyżej, wielka liczba papirusów daty wcześniejszej od tych powyżej wymienionych rękopisów wyszła na światło dzienne w ciągu ostatnich 45 lat, a jeden z nich nawet jest z II wieku. Są one jednak zaledwie drobnymi fragmentami Pisma Świętego. Dzięki jednak czystszemu