Teraźniejsza Prawda nr 246-247 – 1969 – str. 84
autorytatywną pozycję jak Pisma Starego Testamentu (2Piotra 3:16). Najbardziej używaną nazwą jaką Nowy Testament zarówno przez Jezusa jak i Apostołów nadaje księgom Starego Testamentu jest „Pismo” i „Pisma”, czasami dodając słowo „Święte”. Następująca lista wskazuje na wszystkie przykłady użycia tego Słowa w Nowym Testamencie: Mat. 21:42; 22:29; 26:54, 56; Mar 12:10, 24, 14:4-9; 15:28; Łuk. 4:21; 24:27, 32, 45; Jan 2:22, 5:3-9; 7:38, 42; 10:35; 13:18; 17:12; 19:24, 28, 36, 37; 20:9; Dz.Ap. 1:16; 8:32, 35; 17:2, 11; 18:24, 28; Rzym. 1:2; 4:3; 9:17; 10:11; 11:2; 15:4; 16:26, 1Kor. 15:3, 4; Gal. 3:8, 22; 4:30; 1Tym. 5:18; 2Tym. 3:15, 16; Jak. 2:8, 23; 4:5; 1Piotra 2:6; 2Piotra 1:20; 3: 16. W poprawionym przekładzie (A. R. V.) słowo „święte” z listu do 2Tym. 3:15 zostało przełożone lepiej na angielski język, gdyż użyto słowo „sacred” zamiast słowa „holy” w wyrażeniu „Pisma Święte”. Święty Łukasz (Łuk. 24:44) mówi o podziale na trzy części hebrajskiego Starego Testamentu, używając wyrażenia „Zakon Mojżeszowy, Prorocy i Psalmy” (przy czym pierwsza księga trzeciego podziału reprezentuje w tym wypadku wszystkie inne księgi tego podziału). Jezus jednak często skraca tę nazwę do „Zakonu i Proroków” (Mateusz 5:17; 7:12; 11:13; 22:40; Łuk. 16:16, 29, 31; 24:27; Jan 1:45). Innymi wypadkami używania tego określenia w Nowym Testamencie są: Dz.Ap. 13:15; 24:14; 26:22; Rzymian 3:21. W niektórych tekstach słowo „Zakon” jest użyte w odniesieniu do całego Starego Testamentu a to dlatego, bo księgi Mojżesza będąc najważniejszymi nadają imię całości — najważniejsza część przedstawiająca całość (Łuk. 5:17; Jan 7:49; 10:34; 12:34; 15:25; Dz.Ap. 5:34; 6:13; 22:12; 23:29; 1Kor. 14:21; Gal. 4:21). Nowy Testament używa słowa „wyrocznie” dla określenia Starego Testamentu, jak na to wskazują następujące teksty: Dz.Ap. 7:38 (w Biblii ang. czytamy: „wyrocznie żywe” a nast. ustępy mówią o wyroczniach Bożych); Rzym. 3:2; Żyd. 5:12; 1Piotra 4:11. Są jeszcze inne biblijne wyrażenia dla określenia Starego Testamentu. Jest on więc nazwany „Księgą” (Psalm 40:8; Żydów 10:7), „Zakonem Pańskim” (Psalm. 1:2 w tym jest także objęty Nowy Testament), „Księgą Pańską” (Izaj. 34:16), „Zakonem i Świadectwem” co zawiera też Nowy Testament (Izaj. 8:20) i „Pismem Prawdy” (Daniel 10:21). Zawartość raczej Biblii niż Biblia sama jako taka jest określona wyrażeniami następującymi: „Dobre Słowo Boże” (Żydów 6:5), „Miecz Ducha” (Efez 6:17), „Słowo” (Jakub 1:21— 23; 1Piotra 2:2), „Słowo Boże” (Łuk. 11:28; Żydów 4:12), „Słowo Chrystusa” (Kol. 3:16), „Słowo Żywota” (Filip. 2:16) i „Słowo Prawdy” (2Tym. 2:15; Jak. 1:18). Biorąc pod uwagę, że treść wyraża rzecz samą, możemy słusznie stosować te określenia do Biblii jako takiej. Jednak gdy tak będziemy czynić, musimy pamiętać, że jest to robione przez metonimie (czyli naczynie brane za to, co ono zawiera), a nie że nazwy te są nadane Biblii bezpośrednio przez Pismo Święte.
kol. 2
DWIE NIESZCZĘŚLIWE NAZWY
Zostało zwyczajowo przyjęte w języku angielskim nazywać dwie części Biblii Starym i Nowym Testamentem. Słowo testament zazwyczaj oznacza w języku ang. wolę (to samo jest w polskim), ale nie taki jest sens tego słowa przywiązany do dwóch nazw bieżących w odniesieniu do tych dwóch części Biblii. Biblia sama nigdzie nie nazywa te dwie części Starym i Nowym Testamentem. W nazwach tych słowo testament oznacza przymierze. Gdy się pamięta to znaczenie, to jasnym się staje błędne użycie tego terminu dla znającego się na rzeczy. Tym bardziej jest to jasne, że objawienie Boże z okresu przed Wiekiem Ewangelii — chociaż zawiera Mojżeszowe Przymierze, które Święty Paweł (2Kor. 3:14, 15) właściwie nazywa Starym Przymierzem (zobacz Poprawiony Przekład A.R.Y.; zaś w przekładzie A.V. niewłaściwie oddano przez słowo testament tu i w wierszu 6) — zawiera więcej jeszcze materiału (więcej niż trzy czwarte całości), który nie jest częścią Mojżeszowego lub Starego Przymierza, a Święty Paweł mówi nam, że wiele z tego należy do Chrystusa i Kościoła, tzn. należy do Przymierza Sary (1Piotra 1:10—12), a czego częściowo również dowiodło nasze badanie. Co więcej, objawienie Boże Wieku Ewangelii mówi niemal całkowicie o Przymierzu Sary i ma bardzo mało do powiedzenia o Nowym Przymierzu, które będzie działać w czasie Tysiąclecia i po Tysiącleciu, a nie działa obecnie. Ta nazwa, Nowe Przymierze, nadana objawieniu Bożemu Wieku Ewangelii przyczynia się przede wszystkim do rozpowszechnionego błędu, że Nowe Przymierze działa od Kalwarii i Zielonych Świątek ukrywając skutecznie prawdę, że przymierze, które obecnie działa, jest Przymierzem Sary. Rozważania więc powyższe wykazują, że nazwy Stary Testament i Nowy Testament są nazwami wadliwymi, szczególnie nazwa Nowy Testament. Jednak te nazwy są tak głęboko zakorzenione w potocznej mowie, że byłoby zupełnie bezcelową rzeczą domagać się zmiany nazw tych dwóch części Biblii. Jedno przynajmniej umniejsza ten błąd, a mianowicie fakt, że większość ludzi nie kojarzy znaczenia słowa przymierze ze słowem testament i że używa ona tych dwóch nazw nie dla oznaczenia dwóch przymierzy, lecz dla określenia dwóch części Biblii, bez łączenia z nimi specjalnie idei przymierza. Przekłady A.R.V. i R.V. usunęły słowo Testament i zastąpiły je słowem Przymierze na określenie tych dwóch części Biblii, co jest bardzo niepomyślną zmianą, jak na to wskazują powyższe uwagi.
To więc przyprowadza nas do rozważenia podziału Biblii. Oczywiście te dwa Testamenty to zasadnicze części podziału. Każdy jednak z tych podziałów jest również podzielony. W angielskich wydaniach Biblii Stary Testament zazwyczaj dzieli się na 4 części: (1) na Księgi Prawne, (2) na Księgi Historyczne, (3) na Księgi Dewocjonalno-Dydaktyczne i (4) na Księgi Prorocze; Nowy zaś Testament w wydaniach