Teraźniejsza Prawda nr 246-247 – 1969 – str. 77
ustępie, jako dowód, że odnoszą się jak i Dz.Ap. 13:33 do zmartwychwstania naszego Pana), a trzeci (Żyd. 5:5) pośrednio, ponieważ odnosi się do naszego Pana w chwale Boskiej natury. Św. Paweł używa tego tekstu – aby dowieść, że On został Najwyższym Kapłanem według porządku Melchizedeka (króla-kapłana)- przez porównanie go ze stwierdzeniem, iż został kapłanem według porządku Melchizedeka, co dowodzi, że ten tekst nie odnosi się do okresu, gdy był w ciele. Nasz Pan został uwielbiony przez Boga, aby mógł być Kapłanem – Królem w swym zmartwychwstaniu i dlatego On stał się Kapłanem według porządku Melchizedeka. Zaprzeczamy więc, na podstawie trzykrotnego użycia tego tekstu, że odnosi się do naszego Pana w Jordanie i podczas Jego drugiego przyjścia, jak dowodzi J.F. Rutherford. Wraz ze Św. Pawłem ograniczamy jego zastosowanie do narodzenia się naszego Pana z Ducha podczas zmartwychwstania. Dlatego to dowodzi, że On nie narodził się z Ducha w Jordanie, gdzie był spłodzony z Ducha, lecz był narodzony z Ducha w Jego zmartwychwstaniu. To wskazuje, że nasze narodziny z Ducha nie dotyczą okresu, w którym Bóg uczynił nas [embrionami] Nowymi Stworzeniami, ale odnoszą się do zmartwychwstania, gdy staniemy się duchami i jako tacy będziemy niewidzialni, czym w obu przypadkach teraz nie jesteśmy (Jan 3:6-8).
J.F. Rutherford sądzi, iż fakt nazwania nas teraz synami Boga wskazuje, że obecnie już jesteśmy narodzeni z Ducha i dlatego, jak to on określa, jesteśmy duchowymi istotami. W tym samym związku ideowym nazywa on Szatana duchową istotą. Wydaje się jednak, że unika nazywania nas obecnie istotami duchowymi, chociaż w innych związkach Szatana nazywa istotą duchową. To jest po prostu żonglowaniem słowami, bo bez wątpienia obawia się powstania zbyt wielkiej opozycji w przypadku nazywania nas teraz istotami duchowymi. Wtedy, kiedy on utrzymuje, że Newę Stworzenie jest rzeczywistością a nie wybiegiem mówi prawdę, lecz gdy nasuwa myśl, że embrion Nowych Stworzeń nie jest rzeczywistością, ale wybiegiem błądzi. Święte władze, które Bóg zaszczepia w komórkach naszego mózgu podczas spłodzenia, święte przymioty i wynikły święty charakter rozwijane z tych świętych władz przez ćwiczenie – są rzeczywistością (2Kor. 5:17; Gal. 6:15). W odpowiedzi na jego twierdzenie, że nie jesteśmy Nowymi Stworzeniami w stanie embrionalnym lub synami, ale narodzonymi Nowymi Stworzeniami, lub synami a nazywani synami Boga – podajemy co następuje: Podczas, gdy aktualnie jesteśmy w stanie embrionalnych a nie narodzonych Nowych Stworzeń lub synów, jesteśmy w rzeczywistości traktowani jak synowie i dlatego tak nazywani przez Biblię. Dowodzą tego literalne i typowe teksty Pisma Św. Porównanie dwóch literalnych cytatów to wykaże: „teraz dziatkami Bożymi jesteśmy” (1Jana 3:2). „Sami w sobie wzdychamy oczekując [spodziewając się aktualnego] synostwa [Diaglott],
kol. 2
odkupienia [wyzwolenia w zmartwychwstaniu] ciała naszego [nie ciał, lecz ciała Chrystusa]. Albowiem nadziejąśmy zbawieni [w oczekiwaniu, stąd poczytalnie]. A nadzieja widoma [doświadczona; Łuk. 2:26; Ps. 90:15; Żyd. 11:5] nie jest nadzieją, bo co kto widzi [doświadcza] przecz się tego spodziewa?” (Rzym. 8:23, 24). Porównanie tych dwóch tekstów dowodzi, że obecnie jesteśmy poczytalnymi synami a dopiero podczas zmartwychwstania rzeczywiście osiągniemy stan aktualnych synów Boga.
Typy wykazują to następująco: nasz obecny aktualny stan embrionów jest reprezentowany przez Izaaka w łonie Sary, jego urodzenie przedstawia nasze zmartwychwstanie – zupełne synostwo (Żyd. 11:11; Rzym. 9:9). Nasz obecny poczytalny stan jako urodzonych synów Boga jest przedstawiony przez Izaaka po jego urodzeniu się np. w jego obrzezaniu, odstawieniu od piersi, prześladowaniu przez Agarę i Ismaela, ofiarowaniu przez Abrahama itd. (Gal. 4:28-31; Żyd. 11:17-19). I jeszcze walka dwóch embrionów Ezawa i Jakuba w łonie Rebeki przedstawiających jak Bóg wyraźnie wyjaśnia, dwa narody (1Moj. 25:22, 23). Płód Jakuba jak Św. Paweł mówi, przedstawia aktualny stan duchowego Izraela (Rzym. 9:10-13), nas samych w stanie embrionalnym, uznanych za urodzonych synów Boga jak to jest reprezentowane przez Jakuba i jego czyny po urodzeniu. Tak samo jest to pokazane w przypadku Beniamina. Jako embrion przed urodzeniem reprezentował aktualny stan Wielkiej Kompanii, jako zarodkowych synów Boga, co jest udowodnione przez śmierć Racheli, która nastąpiła przy jego urodzeniu się. Jego matka, Rachela, reprezentuje duchowe prawdy o wyborze i sług prawdy, którzy doprowadzili do urodzenia się pozafiguralnego Józefa (Maluczkiego Stadka) i pozafiguralnego Beniamina (Wielkiej Kompanii). Jej śmierć wyobraża, że te prawdy i słudzy prawdy przestaną działać przy urodzeniu się (zmartwychwstaniu) Wielkiej Kompanii. Z drugiej strony tymczasowy stan członków Wielkiej Kompanii, jako synów Boga, podczas ich pobytu w ciele jest reprezentowany przez czynności Beniamina po jego urodzeniu się, np. przez rozpieszczanie go przez ojca po stracie Józefa, wysłanie go do Egiptu, łagodniejsze traktowanie niż jego braci, zatrzymanie, pokazanie mu stopnia jego pokrewieństwa do premiera Egiptu, jego odjazd do Palestyny i powrót do Egiptu. Tak więc literalne i typowe teksty dowodzą, że obecnie jesteśmy aktualnymi embrionami, uznanymi za urodzonych synów, którzy w zmartwychwstaniu będą rzeczywiście urodzonymi synami. Powyższe rozważania całkowicie zbijają credo naszych obecnie aktualnie urodzonych z Ducha błędnie rozpowszechniane przez J.F. Rutherforda wśród ludu w Prawdzie. Powód, dla którego Bóg dopuszcza Nowym Stworzeniom przechodzić przez siedem stopni odradzającego procesu jest następujący: jeżeli któreś z nich zawiedzie i upadnie na jednym z pięciu stopni pomiędzy spłodzeniem