Teraźniejsza Prawda nr 243-244 – 1969 – str. 42
Pana. Pan, który przychodzi do Swojej Świątyni to Jezus Chrystus przy Jego Wtórej Obecności, zaś Świątynia to prawdziwy Kościół (1Kor. 3:16, 17; 2Kor. 6:16; Efez. 2:19-21). Jego przyjście do Jego Świątyni odbyło się w 1874, jak to pierwsza część drugiego wiersza („dzień przyjścia Jego”) i znaki czasów dowodzą. Pan jest tu opisany jako ten, którego prawdziwi chrześcijanie („wy”) szukają i żądają, gdyż oni z pragnieniem oczekiwali i dowiadywali się o Jego przyjściu, ponieważ On był żądaniem ich serc. Długo zdawało im się, że Pan odwłaczał z Jego powrotem; dla nich Jego przyjście było nagłe, ponieważ nie znali przedtem sposobu Jego przyjścia i nie dowiedzieli się prędzej o Jego powrocie aż około roku po Jego przybyciu. Lecz przez cały ten czas byli pewni, że On przybędzie. I owszem „przyjdź” (w.1 ; Obj. 22:20). Jego przyjście między innymi rzeczami było jako Anioła Przymierza, Zarządcy i Pośrednika Nowego Przymierza. Tak więc 1-szy wiersz daje nam krótkie prorockie streszczenie poselstwa Kościoła Wieku Ewangelii i jego gorliwej miłości do Pana oraz tęsknoty za Jego Wtórym Przyjściem. Wiersz pierwszy jest raczej przedmową do następnych dwóch wierszy. Z tej przyczyny komentowaliśmy go w krótkości jako przedmowę, aby szczegóły z w. 2, 3, które proroczo opisują poselstwo Naszego Pana do Jego ludu w czasie Jego Wtórej Obecności były mniej więcej wyjaśnione i opisane w tym artykule. Nasze badanie tych wierszy wykaże, że poselstwo Jego Wtórej Obecności do Jego ludu jest siedmiorakie.
(2) W dwóch pytaniach 2-giego wiersza, pierwsze i drugie poselstwo Jego Wtórej Obecności są podane: „Lecz któż będzie mógł znieść dzień przyjścia Jego? I kto się ostoi, gdy się On okaże? [Literalnie, uczyni objawienie] Większość Studentów Biblijnych czyta to niedbale i powierzchownie. Dla takich te dwa pytania mają jedno i to samo znaczenie. Lecz pilne zwracanie uwagi co do akuratności wyrażenia tych pytań, wnet odsłoni nam fakt, że każde pytanie odnosi się do innego okresu i do innej czynności Wtórej Obecności naszego Pana. Te dwa okresy czasem są podane przez dwa wyrażenia: „dzień przyjścia [obecności] Jego” i „gdy On uczyni objawienie”. Co to jest „dzień przyjścia Jego?” Odpowiadamy, że jest nim dzień Parusji; ponieważ Parusja jest tym czasem, na początku którego Wtóra Obecność naszego Pana nastąpiła. Co to za okres, w którym szczególnie „On uczyni objawienie”? Odpowiadamy, że jest nim dzień Epifanii; ponieważ to jest właśnie ten szczególny czas, w którym przez jasne świecenie prawdą Pan objawia osoby, zasady i rzeczy. Tak więc określenia tych dwóch pytań dowodzą, że dwa różne okresy czasu są przez nie podane. Tak te, jak i dodatkowe szczegóły są dane pod naszą rozwagę przez słowa „znieść” i „ostać się”, znajdujące się w tych pytaniach. Co zna znaczenie ma przetłumaczone słowo „znieść” w pierwszym pytaniu? Znaczy to „utrzymać się.” wśród trudności, gdy kto chce wytrwać w biegu.
kol. 2
A więc gdy mówimy, że armia utrzymała się w ataku, rozumiemy przez to, że nie tylko wytrzymała atak, lecz odbiła go i odpędziła atakujących czyli że nie tylko wytrzymała, lecz także odbiła i poraziła atakujących. Takim silnym znaczeniem jest właśnie przetłumaczone z tekstu słowo „znieść. Dlatego jest tu pytanie, kto jako Nowe Stworzenie utrzyma się w słowie i pracy Pańskiej wśród trudnych prób, ataków Szatana, świata i ciała, w czasie Parusji. To pytanie zawiera w sobie kilka myśli:
(1) Że będzie bardzo trudno wyrobić sobie wytrwałość jaka jest potrzebna dla Nowych Stworzeń; (2) że niektórzy nie będąc ostrożnymi, aby oprzeć się i walczyć – nie wytrwają w walce jako Nowe Stworzenia i (3) że jeszcze inni przez niezwykły wysiłek będą mogli skutecznie wytrwać jako Nowe Stworzenia. Ostatni punkt zawiera w sobie to, że niektórzy przestaną istnieć jako Nowe Stworzenia, a niektórzy będą istnieć w dalszym ciągu jako tacy; lub innymi słowy, niektórzy mieli utracić, a drudzy mieli utrzymać Ducha Św.
(3) Tekst więc pokazuje, że tak miał się charakteryzować ,,dzień Jego przyjścia” czyli dzień Parusji. Patrząc teraz wstecz do okresu Parusji, widzimy z rozważania jego pięciu wezwań i przesiewań (Mat. 20:1-16; 1Kor. 10:1-14), że ten okres był przeznaczony aby zgromadzić Nowe Stworzenia do Prawdy Paruzji i aby poddać je srogim doświadczeniom aż do końca, aby ci, którzy zatrzymali Ducha Świętego mogli się radować w łasce Pańskiej i aby byli objawieni jako tacy, a ci którzy nie zachowają Ducha Świętego aby byli odcięci zupełnie od łask Pańskich i aby również byli objawieni; te czynności dokonują rozdzielenia klasy Wtórej Śmierci od tych, którzy zachowują Ducha Świętego. Takie próby i objawienia były ogólnymi, choć nie wyłącznymi, działającymi wśród tych pięciu przesiewań Żniwa – przesiewanie przeciwko okupowi począwszy od 1878 roku, przesiewanie niewiary począwszy w 1881 roku, przesiewanie kombinacji począwszy w 1891 roku, przesiewanie reformizmu począwszy w 1901 roku i przesiewanie przeciwieństwa począwszy w 1908 roku. Że te przesiewania objawiły klasę Wtórej Śmierci jest widoczne z tego, gdy zastanawiamy się szczególnie nad pierwszym, w którym zaprzeczono okupu, nad drugim, w którym Plan i Słowo Boże, łącznie z okupem były zaprzeczone i nad piątym, w którym zaprzeczono zakrytej tajemnicy i udziału Kościoła w ofierze za grzech (Żyd. 10:26-29). Tak więc czynności naszego Pana w Paruzji z punktu zapatrywania na pierwsze pytanie naszego tekstu, miały na celu odłączyć tych, którzy zatrzymali Ducha Świętego, od tych, którzy go utracili, czyli wytrwałe Nowe Stworzenia od klasy Wtórej Śmierci. Z tego wnioskujemy, że jednym z poselstw naszego Pana w Jego Wtórej Obecności, było rozdzielenie klasy Wtórej Śmierci od Jego prawdziwego ludu; i to Pan rzeczywiście uczynił przez pięć przesiewań Żniwa.