Teraźniejsza Prawda nr 243-244 – 1969 – str. 40
przekleństwem. Toteż podczas ich okresu próby, Wieku Żydowskiego, dał On im najlepsze prawa i warunki na ziemi, dał im najlepszą ziemię i powodzenie na ziemi, posłał im najlepszych nauczycieli i nauki, otoczył ich najlepszymi warunkami opatrznościowymi, hojnie i stale im przebaczał i przywracał ich z ich odstępstw w ich pokutowaniu, a w końcu posłał im Swojego Syna, aby zaofiarował im sposobność przeniesienia się do Przymierza Sary. W tych czynach On nie tylko okazał się wiernym w dotrzymaniu Swej części Przymierza Zakonu, ale dodatkowo przydał łaskę i miłosierdzie, do czego nie był On zobowiązany Swoją częścią Przymierza Zakonu. Jego wierność prawdzie i sprawiedliwości i Jego przeszłym zobowiązaniom przymierza jest gwarancją, że On będzie wierny w wykonaniu Swojej części Nowego Przymierza, kiedy ono rozpocznie swoje działanie.
Tak samo Bóg był wierny Swoim obietnicom. Po większej części one były po prostu wypracowaniem ogólnych obietnic zawartych w Jego przymierzach. Izaak jako obiecany był dany Abrahamowi i Sarze, chociaż był potrzebny cud do uczynienia na niepłodnych rodzicach dla uskutecznienia obietnicy. Wygnanemu Jakubowi ziściła się obietnica Boża w przywróceniu go do ziemi obiecanej. Obietnica Boża po 400 latach (1Moj. 15:13), aby wyzwolić potomków Abrahamowych z uciśnienia egipskiego, spełniła się i to w tym samym dniu. Jego obietnica podtrzymania Mojżesza w dziele wyzwolenia spełniła się. Jego obietnice zwycięstwa nad ich nieprzyjaciółmi, tak długo jak byli posłusznymi, zawsze się spełniały, kiedykolwiek okazywali oni takie posłuszeństwo, jak jest to uwidocznione w ich zwycięstwach nad Amalekitami, Aradem, Sehonem, Ogiem i Madianitami podczas ich podróży po puszczy, nad siedmioma narodami chananejskimi pod wodzą Jouzego i nad ich ciemięzcami w okresie sędziów pod wodzą Otoniela, Aoda, Baraka, Samgara, Giedeona, Jeftego, Samsona i Samuela. W czasach królów byli oni podobnie zwycięskimi tak długo jak byli posłusznymi, jak to pewne doświadczenia w życiu Saula, Dawida, Abijasza, Azy, Jozafata, Ezechiasza itd. pokazują. Wybawienia jakie Bóg sprawił Dawidowi, prorokom, Danielowi, Sadrachowi, Mesachowi, Abednemu, Mardocheuszowi, Esterze, Zoro-babelowi, Ezdraszowi i Nehemiaszowi – wszystkie dowodzą o wierności Boga Swoim obietnicom, aby wybawić tych wiernych Jemu. Również Jozue (Joz. 23:14) i Salomon (1Król. 8:56) mogli chlubić się w Bogu, że nie chybił On nic w jakimkolwiek szczególe i że spełnił Swoje dobre obietnice.
Podczas Wieku Ewangelii taka wierność Swoim obietnicom cechowała postępowanie Boże. Każda obietnica, którą On uczynił Jezusowi, spełniła się należycie, Apostołowie w Swoich doświadczeniach przekonali się, że Jego obietnice nie były tak i nie, ale tak, bo każda z nich była dotrzymana. To samo wszyscy inni z ludu Bożego w tym Wieku nauczyli się z doświadczenia. Czy obiecał Bóg im wzbudzić Mesjasza? Dotrzymał On Swego słowa (Dz.Ap. 13:23).
kol. 2
Czy potwierdził im obietnice? Uczynił On to przez służbę Chrystusową (Rzym. 15:8). Czy obiecał On im społeczność – uczestnictwo z Jego Synem? Dał On im to w aspektach Wieku Ewangelii (1Kor. 1:9). Czy obiecał im Bóg, że nie dopuści, aby byli kuszeni nad ich możność? On dotrzymuje Swej obietnicy (1Kor. 10:13). Czy dał On im szczere zaproszenie do wysokiego powołania? Urzeczywistnił On im tę obietnicę w ich doświadczeniach (1Tes. 5:24). Czy dał im On sposobność osiągnięcia żywota? Spełnił On ją dla chętnych (Tyt. 1:2). Czy obiecał On pamiętać o ich dobrych uczynkach i o pracowitej miłości? On dotrzymał tę obietnicę (Żyd. 6:10). Czy obiecał On podtrzymywać ich w burzach życiowych? Obietnica została spełniona (Żyd. 6:17-19). Czy obiecał On stać przy nich w ich cierpieniach? Spełnił On w tym Swą obietnicę (1Piotra 4:19). Czy obiecał On im przebaczenie i oczyszczenie? Wykonał On Swe Słowo (1Jana 1:9). Jednym słowem, czy ziścił On należycie wszystkie Swoje obietnice? Odpowiadamy: Tak (2Kor. 1:20; Żyd. 10:23). Czy chybiła któraś z Jego obietnic? Odpowiadamy: Nie. Znamy przez tysiące swoich osobistych doświadczeń, że żadna z nich nie chybiła i nie słyszeliśmy nigdy wiernego chrześcijanina mówiącego coś przeciwnego w związku z jego doświadczeniami; lecz z drugiej strony, każdy jeden z nich jakiegośmy kiedyś słyszeli co do tego punktu świadczył, że Bóg zawsze był wierny i że nigdy nie złamał względem nich Swej obietnicy.
Ufność w Boską wierność dała niezwyciężoną siłę ludowi Bożemu i oni zawsze znajdowali Go lojalnym w stosunku do nich. Bohaterom wiary wymienionym przez Św. Pawła do Żyd. 11 ufność w wierność Bożą umożliwiła działać, nie dbać na niebezpieczeństwa, cierpieć i dochodzić do bohaterskich czynów. Jak inaczej Abel zniósłby męczeństwo, jak Noe dzielnie spotykałby się z drwinami mieszkańców przedpotopowych przez nieomal 120 lat, jak Abraham opuściłby kraj rodzinny i rodzinę i ofiarowałby Izaaka, jak inaczej Józef znosiłby swoje niedole, jak Mojżesz wytrwale znosiłby jako widzący Tego, który jest niewidzialny i dokonywałby uciążliwej pracy prowadzenia Izraela z Egiptu do Chanaanu, jak Jozue zdobyłby Chanaan, Gedeon poraziłby Madianitów, Amaleka i synów Wschodu, Jefte pokonałby Ammonitów i Efraima, jak Semgar i Samson wymordowałby Filistynów, jak Dawid uwolniłby Izraela od wszystkich jego nieprzyjaciół, jak inaczej Jozafat rozpędziłby muzyką świątynną zastęp etiopski, jak Ezechiasz otrzymałby wyzwolenie od Asyryjczyków, jak Mesach, Sadrach i Abednego zagasiliby gorącość pieca pałającego i Daniel zamknąłby paszczęki lwów? Jak inaczej nasz Pan stawiłby czoło Getsemane, Gabbacie, Golgocie i grobowi, Apostołowie swojej pracy, znojom, cierpieniom, i śmierci, wyznawcy strasznym przesłuchaniom przez prześladowców, męczennicy swoim torturom i śmierci, jak odosobnieni świadkowie ciemnych wieków stawiliby czoło ich papieskim przeciwnikom, jak reformatorzy