Teraźniejsza Prawda nr 243-244 – 1969 – str. 39
ze śmierci, nad tysiącletnim otoczeniem świata sprzyjającym sprawiedliwości a niesprzyjającym niesprawiedliwości, nad korzystną próbą wśród kar, którą On przygotował dla nich, aby ją doznali, nad przystosowaniem wszelkich pomocy do rozmaitych potrzeb rodzaju ludzkiego, nad wymaganiem posłuszeństwa jedynie według zdolności, nad daniem właściwych nauk prawdy i sprawiedliwości światu, nad popędzaniem biczem upornych do naprawienia się, nad zniszczeniem niepoprawnych po 100 latach zmarnowanych i nierozumnie zużytkowanych sposobności do naprawienia się i nagrodzeniem odpowiednio postępujących – wszystko to będąc obliczone na tłumienie zła i na szerzenie prawdy i sprawiedliwości – to wszystkie te rzeczy i każda z osobna wykazują, że wszystkie tysiącletnie zarządzenia Boże są spowodowane Jego wiernością prawdzie i sprawiedliwości.
Tak samo potysiącletnie zarządzenia Boże i dzieła będą wypływać z Jego wierności prawdzie i sprawiedliwości. To, że Bóg będzie wtedy wymagał końcowej próby w zgodzie z prawdą i sprawiedliwością, dowodzi Jego wierności tymże. To, że będzie wymagane, aby wszyscy postępowali doskonale w zgodzie z doskonałą prawdą i sprawiedliwością, jeśliby chcieli osiągnąć żywot, pokazuje Jego wierność tym zasadom. To, że ci, którzy omieszkają dotrzymać wierności tym zasadom, muszą być wygładzeni tak, aby zapobiec wiecznemu trwaniu grzechu i błędu, dowodzi o wierności Bożej prawdzie i sprawiedliwości. To, że tym, którzy dotrzymają wierności prawdzie i sprawiedliwości będzie dany żywot wieczny, aby był spędzony w harmonii z prawdą i sprawiedliwością znów daje dowód, iż Bóg jest wierny tym zasadom. To, że Bóg na wieki otoczy wybranych i nie wybranych warunkami prawdy i sprawiedliwości, z którymi oni pozostaną w zgodzie, dowodzi o Jego wierności tym zasadom. I to, że od początku stworzenia Bóg miał te wyniki niezachwianie w umyśle i że On wytrwale pracował przez te tysiące lat nad ich urzeczywistnieniem, pokazuje, iż od samego początku był On wierny prawdzie i sprawiedliwości i takim pozostanie.
Nie tylko wyżej zacytowane przykłady Pisma Św. dowodzą o wierności Boga względem prawdy i sprawiedliwości, ale wiele przykładów Pisma Świętego pokazuje Jego wierność Swoim przymierzom i obietnicom. Po pierwsze wyrażają to jasno przymierza, w które Bóg wszedł, obowiązując się nie niszczyć więcej społeczeństwa potopem (1Moj. 9:8-11). Przymierze to było uczynione z każdym żywym stworzeniem na ziemi, a także z człowiekiem i jest ono jednym z jednostronnych przymierzy – nie wynika ono z umowy, zobowiązując obydwie strony do pewnych warunków, których wypełnienie daje każdej stronie tego przymierza pewne błogosławieństwa, ale przymierzem, które jest prostą obietnicą zobowiązującą tylko jedną stronę do uczynienia pewnych rzeczy drugim. Przymierze Abrahamowe jest również takim przymierzem jednostronnym.
kol. 2
Takimi są również przymierza z Nasieniem i nasze przymierze poświęcenia się Bogu. Przymierze z Noem zostało zachowane przez Boga. Od tego czasu nie zezwolił On nigdy na potop, aby zniszczyć ludzkie społeczeństwo, a to dowodzi o Jego wierności temu przymierzu. Podczas gdy ’ Przymierze Abrahamowe, Przymierze Sary i reszta części Przymierza Związanego Przysięgą z różnymi klasami „Nasienia” (1Moj. 12:2-14; 22:16-18) nie zostały jeszcze wypełnione w ich całości, bo pewne zarysy z nich należą jeszcze do przyszłości, to części z nich, które już były na czasie się spełniły, a jeszcze inne z nich wypełniają się. Wobec Starożytnych Godnych te części Przymierza Związanego Przysięgą, które były na czasie, zostały spełnione za ich dni, tzn. Bóg rozwinął ich w charakterze, aby nadawali się na tysiącletni urząd książęcy i było im dane zwycięstwo nad wszystkimi nieprzyjaciółmi do takiego rozwoju. Abrahamowi więc Bóg w przeszłości dał część, a teraz daje reszcie tego Nasienia błogosławieństwo. Podczas Wieku Ewangelii Bóg dokonał wyboru klasy Chrystusowej, części Nasienia, a obecnie jest zajęty nad dokonywaniem rozwoju Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, które są także częściami tego Nasienia. A to dowodzi o Jego wierności w wypełnieniu tych przymierzy, chociaż nie są one jeszcze zupełnie urzeczywistnione. Stałe i postępujące naprzód dzieło ich wypełnienia jest gwarancją ich zupełnego wypełnienia się w słusznym czasie, a zatem jest to również dowodem Boskiej wierności.
Są szczególnie dwa warunkowe przymierza objawione w Piśmie Św.: Stare Przymierze (Przymierze Zakonu) i Nowe Przymierze. Oba z nich są między Bogiem a Izraelem, drugie z nich nie zostało jeszcze zapieczętowane, a zatem jest jeszcze nieczynne, ono należy do Tysiąclecia i Wieków potysiącletnich. Obydwa te przymierza są warunkowe, Bóg w każdym z nich obiecuje Izraelowi żywot wieczny pod warunkiem doskonałego posłuszeństwa prawu tych przymierzy. Bóg stał gotowy do zachowania Swojej części Starego Przymierza każdemu Izraelicie, który byłby posłuszny temu przymierzu i dał taki żywot wieczny jedynemu Izraelicie, który je zachował – naszemu Panu Jezusowi – i zarazem uczynił Go Dziedzicem Przymierza Sary, którego dziedzictwo otrzymał przez spełnienie Swojego Przymierza Ofiary. W ten sposób jest okazana wierność Boża w daniu Jezusowi żywota wiecznego przez Jego posłuszeństwo Zakonowi i ona nie jest wcale unieważniona przez oddanie przez naszego Pana tego żyda ofiarniczego, albowiem dzięki temu On nie tylko osiągnął władzę odkupienia wszystkich spod wyroku Adamowego, ale dodatkowo mógł wybawić Izraela od dodatkowego potępienia Przymierza Zakonu. A nawet Izraelowi gwałcącemu Zakon Bóg okazał tyle łaski i miłosierdzia w dodatku do wierności zachęcaniem i pomaganiem im do najlepszych warunków wiodących ku naprawie do zachowania Zakonu i dającym się pogodzić z upadłą istotą ludzką pod