Teraźniejsza Prawda nr 243-244 – 1969 – str. 38
niedokładnie oddano hebrajski wyraz emunah oznaczający wierność — kom. tłum.); Izaj. 49:7; Treny Jer. 3:23; Jan 8:26; Rzym. 3:3, 4; 1Kor. 1:9; 10:13; 1Tes. 5:24; 2Tym. 2:13; Tyt. 1:2; Żyd. 10:23; 1Piotra 4:19; 1Jana 1:9. Każdy z powyższych tekstów dowodzi, że jest On wierny w ogólności. Następuje drugi szereg tekstów, który dowodzi, że Bóg jest wierny prawdzie i sprawiedliwości: 5Moj. 32:4; Ps. 18:31; 19:10; 31:6; 33:4; 100:5; 117:2; 132:11; 146:6; Izaj. 25:1; 51:6, 8. Następujący szereg tekstów wykazuje, że Bóg jest wierny Swym przymierzom i obietnicom: 1Moj. 9:15, 16, 18; 2Moj. 6:4, 5; 12:41; 3Moj. 26:45; 5Moj. 4:31; 9:5; 2Sam. 7:28; 23:5; 2Król. 13:23; Ps. 89:34; 105:8; 111:5, 7—9; Izaj. 54:9, 10; Łuk. 1:70, 72 73, Rzym. 11:29; 15:8; 2Kor. 1:20; 2Tym. 2:14; Żyd. 6:13—19; 2Piotra 3:9. A na ostatek czwarty szereg tekstów wykazuje, że Bóg jest wierny tym, którym się zobowiązał: 1Moj. 24:1, 27; 28:15; 32:10; 3Moj. 26:44; 5Moj. 7:8; Joz. 23:14; 1Sam. 12:22; 1Król. 8:23, 24, 56; 2Król. 8:19; 1Kron. 28:20; Ezdr. 9:9; Nehem. 9:7, 8; Ps. 9:11; 25:10; 37:28; 94:14; 103:17; 121:3, 4; Izaj. 44:21; 49:16; Jer. 31:36, 37; 32:40; 33:14, 20; 51:5; Ezech. 16:60, 62; Dań. 9:4; Miche. 7:20; Aggeusz 2:6; Łuk. 1:54, 55, 68, 69; Dz. 13:32; Rzym. 11:2; Żyd. 6:10. Te cztery listy tekstów dowodzą, że Bóg jest wierny i że nasze określenie wierności co do Niego i innych jest poprawne.
Wierność jest być może najszerzej dającą się zastosować zaletą Bożą. Jej pole zdaje się być ogólne, t j. ona jest podstawą wszystkich Jego myśli, pobudek, słów i czynów i je przenika. Daremnie szukalibyśmy myśli, pobudek, słów lub czynów Jehowy, aby znaleźć je wolnymi od tej zalety. Następne po wierności samokontrola, cierpliwość i wytrwałość Boża są najpowszechniejszymi zaletami; ale ponieważ Jego wierność podtrzymuje Jego samokontrolę i cierpliwość we wszystkich ich działalnościach i wysuwa je naprzód, więc jest ona nawet powszechniejsza na swoim polu działania od nich. Na pewno jest to zachęcającą i pocieszającą myślą dla nas; a zachowana w naszych sercach i umysłach w czasach prób i trudności, zagrzeje ona nas podwójną siłą, ponieważ daje ona zapewnienie o Jego poparciu, ochronie i kierownictwie. Niech będzie błogosławiony nasz Bóg, iż jest On wierny we wszystkich Swoich dziełach i drogach w stosunku do prawdy i sprawiedliwości, w stosunku do Swych przymierzy i obietnic oraz w stosunku do tych, którym się łaskawie zobowiązał.
Ustępy Pisma Św. obfitują w przykłady o wierności Bożej. Powyżej zacytowane teksty dają częściowy dowód na to twierdzenie. Wierność prawdzie i sprawiedliwości jest okazana w stworzeniu aniołów i ludzi doskonałych w organizmie i usposobieniu, w próbie Adama i Ewy do życia, a także w zawyrokowaniu ich na śmierć i w wykonaniu tego wyroku na nich oraz na rodzaju ludzkim w biodrach Adamowych; bo wymagała tego w interesach prawdy i sprawiedliwości mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc. Staje się to jasne wtedy,
kol. 2
gdy przypominamy sobie Jego zamysł dopuszczenia złego, mając na myśli okup, aby dać rodzajowi ludzkiemu korzystniejszą sposobność osiągnięcia żywota w Tysiącleciu aniżeli miał Adam. W zezwoleniu sprawiedliwemu Ablowi, aby ucierpiał za sprawiedliwość z rąk Kainowych, a Kain aby stał się z tego powodu chronionym wyrzutkiem. Widzimy znów wierność Bożą prawdzie i sprawiedliwości, ponieważ cierpienia Ablowe przygotowały go do tysiącletniego panowania, a Kainowe przygotowały go do tysiącletniej naprawy. Z wielu punktów zapatrywania sądy Boże nad mieszkańcami przedpotopowymi i uwolnienie Noego i jego rodziny pokazują wierność Bożą prawdzie i sprawiedliwości; bo na pewno tymczasowe wygładzenie tych, którzy coraz więcej deprawowali samych siebie i drugich a zachowanie tych, których wpływ był moralnie i religijnie podnaszający, było w interesie prawdy i sprawiedliwości. Ta sama uwaga w zasadzie stosuje się do pomieszania języków i rozproszenia narodów, bo to ograniczało zło, a popierało sprawiedliwość oddzieleniem złych i sprawiedliwych. Zniszczenie miast równiny z ich mieszkańcami, a uwolnienie Lota, było w tym samym znaczeniu w interesie prawdy i sprawiedliwości jak czyny Boże w związku z potopem. Ta sama uwaga stosuje się do sądów Bożych nad Egipcjanami i Faraonem, wyzwolenia Izraela, karania niewierzących i błogosławienia wierzących Izraelitów na puszczy, zniszczenia narodów Chanaanu i dania ich ziemi Izraelowi, karania samowolnych a błogosławienia pokutujących i posłusznych z Izraela oraz do sądów i błogosławieństwa udzielanych ówczesnym narodom pogańskim.
Te same zasady stosują się do historii Chrześcijaństwa, zwłaszcza w sprawach duchowych kar i nagród wymierzanych odpowiednim klasom. Postępowania Boga z odrzuconym cielesnym Izraelem a przyjętym duchowym Izraelem, widziane z punktu zapatrywania Jego obecnych i tysiącletnich celów z tymi dwoma Izraelami, pokazują wierność Bożą prawdzie i sprawiedliwości. Naturalnie wybór Starożytnych Godnych, Małego Stadka, Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, aby rozwinąć ich najpierw w każdym dobrym słowie i uczynku, a potem użyć ich do błogosławienia drugich z tym samym rodzajem rozwoju, znacznie wykazuje wierność Boga względem prawdy i sprawiedliwości. Jego wynagradzanie tych czterech wybranych klas według ich rozwoju charakteru i wierności Jemu pokazuje tę samą wierność, jak również pokazuje każdy krok, jaki On powziął w przygotowaniu ich do takich nagród. Każde z Jego zarządzeń przymierza dla tych czterech klas dowodzi o Jego wierności, prawdzie i sprawiedliwości. W ten sposób wszystkie Jego postępowania z czterema wybranymi klasami objawiają wierność Bożą prawdzie i sprawiedliwości. Gdy zastanawiamy się nad Jego tysiącletnimi zarządzeniami dla restytucji świata — nad pomocnikami, których On dla niego przygotował, nad zniesieniem wyroku śmierci i powrotem rodzaju ludzkiego