Teraźniejsza Prawda nr 243-244 – 1969 – str. 37
Jego zalet. Tak jak Pan błogosławił nas w przygotowaniu tej rozprawy o przymiotach Bożych tak podobnie ufamy, że pobłogosławił On naszych czytelników w badaniu tychże.
Na początku tego rozdziału opisaliśmy pochodzenie wierności jak następuje: Wierność powstaje z działalności jakiejkolwiek pojedynczej łaski lub z połączenia dwu lub więcej, albo ze wszystkich łask co się tyczy lojalności zasadom, osobom lub rzeczom. Wierność więc ma do czynienia z zasadami, osobami i rzeczami. To samo czynią inne zalety. Ale to, co odróżnia ją od innych zalet w jej stosunku do zasad, osób lub rzeczy to lojalność. Ona okazuje wierność w stosunku do nich; wierność ta jest okazywana z wytrwałością, nie patrząc na wszystkie niepomyślne rzeczy, warunki i doświadczenia, z którymi się styka. Gdyby nastąpiło załamanie się wśród takich niepomyślnych rzeczy, warunków i doświadczeń, byłby to upadek wierności. Jeżeli ktoś nie utrzymuje tej zalety wytrwale, to wierność nie mogłaby mu być prawdziwie przypisana. Zatem tylko ci, którzy okazują się lojalni do końca, są wiernymi (Obj. 2:10). Zasady, w stosunku do których wierność okazuje się w lojalności, należą do prawdy i sprawiedliwości. Rzeczami, w stosunku do których ona okazuje się w lojalności, są czyjeś przywileje, obowiązki, zajęcia i obietnice. A osobami, w stosunku do których ona okazuje się w lojalności, są te, do których prawda i sprawiedliwość zobowiązują kogoś, lub którym ktoś się zobowiązał umową lub obietnicą. Z tych uwag i opisów wierności możemy wyciągnąć co następuje jako nasze określenie jej: Jest to zaleta charakteru, prze/ którą ktoś pomimo wszelkich trudności wytrwale okazuje lojalność względem prawdy, sprawiedliwości, osób i rzeczy, którym się zobowiązał. Wierność więc Boża oznacza Jego charakterystykę, dzięki której pomimo wszelkich przeszkód okazuje On wytrwale lojalność względem prawdy, sprawiedliwości, Swoich przymierzy, obietnic i osób, którym On je czyni.
Myśl o wierności można lepiej uchwycić rozważaniem nad jej przeciwieństwem — niewiernością, która jest sprzeniewierzeniem się prawdzie i sprawiedliwości, osobom i rzeczom, którym się ktoś zobowiązał bez względu na to, czy taka niewierność jest okazywana wśród trudności lub nie. Nominalny chrześcijanin, który dla ukrycia się przed ziemskim złem lub dla zaawansowania się w ziemskich dobrach, kompromituje, opuszcza lub zdradza prawdę albo sprawiedliwość, swoje zobowiązania, swoje obietnice i tych, którym się zobowiązał, jest niewiernym chrześcijaninem. Obywatel, który dla ukrycia się lub zdobycia korzyści, nie potrafi popierać i bronić swego kraju, gwałci jego prawa, spiskuje przeciwko jego pokojowi i powodzeniu, buntuje się przeciwko jego istnieniu lub zdradza go jego wrogom, jest niewiernym obywatelem. Mąż lub żona, który lub która nie potrafi być prawdziwym małżonkiem lub małżonką, który lub która gwałci swoje śluby małżeńskie i który, opuszcza swą małżonkę
kol. 2
i na odwrót pod jakimkolwiek pretekstem jest niewiernym mężem lub żoną. Urzędnik, który nic spełnia obowiązków swego urzędu L który z bojaźliwości lub dla zysku, hańbi lub zdradza swój urząd, jest niewiernym urzędnikiem. Pracownik, który nie wywiązuje się ze swoich obowiązków lub który używa swego stanowiska, aby wyrządzać szkody swemu pracodawcy lub drugim, jest pracownikiem niewiernym swemu pracodawcy. Policjanci, sędziowie lub politycy, którzy używają swego stanowiska dla ochronienia ulubieńców albo na patrzenie przez palce na gwałcenie prawa lub którzy ułaskawiają naruszających prawa za łapówkę, są niewiernymi sługami społecznymi. Człowiek, który gwałci ważne kontrakty, układy lub obietnice, jest niewierny swemu gwarantowanemu słowu. W krótkości, każdy grzech zaniechania lub wystąpienia przeciwko prawdzie i sprawiedliwości i każde dające się uniknąć uchybienie dotrzymania czyichś zobowiązań lub obietnic i każde dające się uniknąć wykroczenie są licznymi dowodami i wyrazami niewierności.
Bóg nigdy nie był winien takowych rzeczy. Zbadaj Jego czyny jako główne źródło Chrześcijaństwa; żadne z nich nie dowodzą o braku okazywania lojalności względem prawdy lub sprawiedliwości, albo względem Jego zobowiązań i obietnic, nie mówiąc już o gwałceniu tychże. Jako symboliczny Małżonek przymierzy, był On bez sprzeniewierzenia Swoim symbolicznym żonom. Jako Król wszechświata, nie zaniedbywał On ani nie gwałcił obowiązków takowego urzędu w jakiejkolwiek okoliczności. Żaden zysk nie mógł przekupić Go, aby zaniedbał zarządzania prawami Swego królestwa; żadna bojaźń przed niebezpieczeństwem lub stratą nie mogła Mu osłabić takiego zarządzania. Jako Twórca przymierzy nie zaniedbuje On dotrzymać Swoich w nich zobowiązań, o wiele mniej nie gwałci On Swych zobowiązań w nich zawartych. Jako Twórca obietnic, nie okazuje się On im niewierny przez gwałcenie ich lub zaniedbywanie spełnienia ich. Niewierność jest bardziej oddalona od Niego niż Wschód od Zachodu. Jeśliby tak nie było, nie mógłby On prawnie zwracać się do nas, abyśmy okazywali wiarę w Niego ani nie czyniłby tego. Jeśliby On był niewierny, wszystko co jest celem naszej wiary, nadziei stałoby się niepewnym i moglibyśmy słusznie rozpaczać i popaść w niewierność.
Czterema szeregami myśli Biblia podkreśla wierność Boga. Zacytujemy listę ustępów Pisma Św. pod każdym nagłówkiem, których przeglądnięcie okaże się błogosławieństwem dla naszych czytelników. Na pierwszej liście jest ogólne przypisywanie wierności Bogu jako jednej z Jego charakterystyk. Niektóre z tych ustępów są następujące: 5Moj. 7:9; Ps. 36:6; 40:11; 89:2, 3, 6, 9, 25, 29, 34; 92:3, 15,16; 119: 65, 89, 90) w języku hebrajskim wyrazy oznaczające wierność brzmią emunah i one w tym brzmieniu znajdują się w wyżej wymienionych tekstach, zaś słowo prawda brzmi w języku hebrajskim emeth; w polskim przekładzie